Władysław Jagiełło (1919–1987)

Władysław Jagiełło

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1919 Edwardów
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1987 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1938–1979
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa Ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Grób Władysława Jagiełły na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Władysław Jagiełło (ur. 17 maja 1919 w Edwardowie, zm. 30 sierpnia 1987 w Warszawie) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1938 skończył gimnazjum i liceum w Kobryniu i zdał maturę. 1938–1939 w Szkole Podchorążych w Brześciu nad Bugiem, kapral podchorąży.

II wojna światowa

Uczestnik wojny obronnej 1939 jako dowódca plutonu piechoty w 60 Dywizji Piechoty Rezerwy „Kobryń” SGO „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. 6 października 1939 dostał się do niemieckiej niewoli pod Kockiem i został osadzony w stalagu VII A Mosburg w Bawarii, a jesienią 1940 w obozie przejściowym k. Częstochowy, skąd zbiegł. 1 marca 1941 wstąpił w Warszawie do ZWZ – AK, gdzie był sierżantem podchorążym i instruktorem piechoty w szkole podoficerskiej i szkole podchorążych. Uczestnik powstania warszawskiego jako dowódca drużyny i dowódca plutonu w batalionie „Parasol”. Szóstego dnia powstania ranny na Woli. W końcu sierpnia walczył na Starym Mieście, a później na Czerniakowie. Po upadku powstania wzięty do niewoli, zbiegł z transportu kolejowego k. Radomska.

Okres powojenny

W marcu 1945 wstąpił do WP jako podporucznik i został dowódcą plutonu, a we wrześniu 1945 dowódcą kompanii. Brał udział w zwalczaniu zbrojnego podziemia na Białostocczyźnie. Między 29 grudnia 1945 a 13 listopada 1946 na kursie dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który ukończył ze stopniem kapitana. 1946–1947 na kursie szefów sztabu pułków lotniczych w Oficerskiej Szkole Lotniczej (OSL) w Dęblinie, który ukończył ze stopniem majora. Od września 1947 szef sztabu OSL, a od sierpnia 1948 szef sztabu 3 pułku lotnictwa myśliwskiego w Gdyni-Babich Dołach. Od 1 września 1949 szef wydziału w OSL w Dęblinie. Od 6 grudnia 1950 szef sztabu 5 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, od jesieni 1951 w stopniu podpułkownika. 22 października 1954 został szefem sztabu 3 Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego w Poznaniu (od lipca 1955 w stopniu pułkownika), a od 29 listopada 1954 do 31 lipca 1956 p.o. dowódcy tego korpusu. Od 31 lipca 1956 szef sztabu 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego. Od grudnia 1956 zastępca szefa sztabu ds. operacyjnych, a od 18 listopada 1957 szef sztabu Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju. Od 1960 do 1962 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został dowódcą 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju. Jesienią 1962 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od 10 lutego 1964 szef sztabu Inspektoratu Lotnictwa, od 29 kwietnia 1966 szef Inspektoratu Lotnictwa ds. szkolenia. Od grudnia 1967 zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych ds. techniki i zaopatrzenia. Od końca 1969 do maja 1978 prezes Zarządu Głównego Aeroklubu PRL. W lipcu 1979 pożegnany przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza i przeniesiony w stan spoczynku.

4 listopada 1987 pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-7-16)^[1] z udziałem m.in. wiceministra obrony narodowej, Głównego Kwatermistrza WP gen. broni Włodzimierzem Oliwy oraz wiceprezesa ZG ZBoWiD gen. dyw. Franciszka Księżarczyka. W imieniu żołnierzy Wojska Polskiego zmarłego pożegnał dowódca Wojsk Lotniczych gen. dyw. pil. Tytus Krawczyc.

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1947 żonaty z Heleną z domu Kuty (1922-2005), małżeństwo miało syna i dwie córki^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
• Krzyż Walecznych (1946)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Krzyż Partyzancki (1958)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1981)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)

I inne.

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 35-38.
• Stefan Czmur, Waldemar Wojcik: Generałowie w stalowych mundurach. Warszawa: Bellona, 2003, s. 73-75. ISBN 83-902541-3-1. OCLC 830493553.