Władysław Kaliński
 | |
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 marca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 sierpnia 1952 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   _4r_BAR.svg){kind=small}   | |
Władysław Kaliński, ps. „Zubosz” (ur. 22 marca 1891 w Rohatynie, zm. 13 sierpnia 1952 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 22 marca 1891 w Rohatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Katarzyny ze Szwedów[1]. Uczęszczał do siedmioklasowej szkoły realnej, maturę zdał w 1912.
Podczas I wojny światowej, 3 sierpnia 1914, wstąpił do Legionów Polskich, gdzie służył do lipca 1917. Awansował kolejno na chorążego (1 listopada 1916) i podporucznika (1 stycznia 1917)[2].
We wrześniu 1917, po kryzysie przysięgowym, jako obywatel austriacki został wcielony do armii austro-węgierskiej i służył w niej do sierpnia 1918.
W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił kolejno funkcje dowódcy kompanii w 5 pułku piechoty Legionów (listopad 1918 – 7 grudnia 1919), adiutanta sztabowego I Brygady Piechoty Legionów (7 grudnia 1919 – 9 lipca 1920) i dowódcy 1 pułku piechoty Obrony Warszawy (8 sierpnia 1920 – 19 września 1920). W 1919 awansował do stopnia kapitana.
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3].
Po zakończeniu działań wojennych pełni kolejno funkcje: kierownika Wydziału Wyszkolenia w I Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych (19 września 1920 – 21 lipca 1922), dowódcy batalionu w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej (21 lipca 1922 – 30 listopada 1922).
W okresie od 30 listopada 1922 do 1 października 1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Biura Ścisłej Rady Wojennej na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia[4]. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 97. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 3 marca 1926 został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu „Osłona”.
25 czerwca 1927 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[6][7] na stanowisko dowódcy 3 Półbrygady Ochrony Pogranicza w Podświlu, a później w Berezweczu. W 1929 dowodzona przez niego jednostka została przeformowana w Pułk KOP „Głębokie”[8]. 23 października 1931 został przeniesiony z KOP do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie na stanowisko dowódcy pułku[9]. 10 grudnia 1931 został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10][11]. W 1936 został dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu.
W 1939 został dowódcą 13 Kresowej Dywizji Piechoty i dywizją tą dowodził w trakcie kampanii wrześniowej, początkowo w składzie Armii „Prusy”. Po rozbiciu tej armii przez Niemców z częścią oddziałów przebijał się do Warszawy. Tutaj otrzymał rozkaz dowódcy Armii „Warszawa” odtworzenia 13 Dywizji Piechoty z pozostałych części rozbitych dywizji: 13, 19 Dywizji Piechoty i 29 Dywizji Piechoty oraz Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 z obozu jenieckiego przez wojska amerykańskie wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie, gdzie mieszkał do śmierci. Pochowany został na cmentarzu St. Mary’s.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7072 (17 maja 1922)[12]
- Krzyż Niepodległości (24 maja 1932)[13]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[15]
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[16]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-09-23].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 599.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 103 z 2 października 1924, s. 568.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 25 czerwca 1927, s. 191.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 117, 165.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 345.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931, s. 395.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 576.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 6.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 121, poz. 152 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacji wojska i pracy niepodległościowej”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 838–839. ISBN 83-211-1096-7.
- Żołnierze Niepodległości : Kaliński Władysław, ps. „Zubosz”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-09-23].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy