Władysław Kohutnicki

Władysław Kohutnicki

kapitan
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1893 Kijów
Data i miejsce śmierci	6 listopada 1982 Gdańsk
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie na Wschodzie Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski 1 pułk czołgów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Władysław Kohutnicki (ur. 2 listopada^[a] 1893 w Kijowie, zm. 6 listopada 1982 w Gdańsku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, Armii Polskiej we Francji i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Aleksandry z Bradkowskich. Absolwent szkoły realnej. Wcielony do armii rosyjskiej, na krótko zwolniony i w 1914 powtórnie zmobilizowany. W 1917 w stopniu kapitana przeszedł do I Korpusu Polskiego i objął stanowisko dowódcy batalionu, a potem komendanta Kwatery Sztabu Korpusu^[4]. Po rozwiązaniu Korpusu wyjechał na Daleki Wschód i tam formował ochotniczy oddział wojsk polskich. Na jego czele dotarł do Francji i wstąpił do Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera.

W 1919 wrócił do Polski na czele 2 kompanii 1 pułku czołgów i w jego składzie walczył na froncie polsko-bolszewickim^[4]. W lipcu 1920 kompania osłaniała tabory atakowane między Kuźnicą i Sokółką przez bolszewicką piechotę i kawalerię. Kompania wsparta tylko dwoma plutonami słuckiego pułku piechoty, rozbiła 157 pułk piechoty Armii Czerwonej, co umożliwiło planowy odwrót oddziałów polskich na Sokółkę^[4]. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[5].

Przypisuje mu się wymyślenie w 1919 r. nazwy „czołg”, po tym gdy widok poruszających się powoli francuskich Renault FT skojarzył mu się z „czołgającym smokiem”^[6].

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 232. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3]. Początkowo był kierownikiem warsztatów czołgowych, a następnie pełnił obowiązki dowódcy II batalionu 1 pułku czołgów, pozostając oficerem nadetatowym 4 pułku artylerii polowej w Inowrocławiu^[7]. W 1924 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i wcielony do 79 pułku piechoty w Słonimiu z pozostawieniem w 1 pułku czołgów^[8]. W 1925 odszedł do rezerwy. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Słonim. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX”^[1].

Po zakończeniu służby wojskowej prowadził gospodarstwo rolne w osadzie Jarniewo, w powiecie słoninskim.

W 1939 został zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko dowódcy kolumny samochodowej. Po kampanii wrześniowej przebywał w niewoli sowieckiej^[4].

Zmarł w Gdańsku i tam został pochowany na cmentarzu św. Wojciecha.

Żonaty z Walerią z Koweckich. Miał dzieci: Danutę, Jolantę i Ryszarda^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3381 – 26 stycznia 1922^[9]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 22 – 19 marca 1933^[10]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.