Władysław Konopka

Władysław Konopka

kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1892 Kraków
Data śmierci	nieznana
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Formacja	K.u.k. Luftfahrtruppen, Lotnictwo
Jednostki	7 eskadra myśliwska 6 pułk lotniczy
Stanowiska	dowódca eskadry
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Władysław Konopka (ur. 11 maja 1892 w Krakowie, data i miejsce śmierci nieznane) – kapitan pilot Wojska Polskiego, żołnierz c. i k. armii podczas I wojny światowej, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Marcina i Olimpii z Zacharyaszów. Zdał maturę w gimnazjum i rozpoczął studia prawnicze, które przerwał po czterech semestrach. Po wybuchu I wojny światowej został 1 sierpnia 1914 roku powołany do odbycia służby w armii austro-węgierskiej. Otrzymał przydział do 12 pułku armat polowych, a 1 września 1917 roku został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej. W marcu 1918 roku został skierowany na kurs obserwatorów do Wiener Neustadt, po ukończeniu szkolenia został przydzielony do Fliegerkompanie 36 (FliK 36) i walczył na froncie włoskim i serbskim^[1].

14 listopada 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W połowie listopada zgłosił się do służby w nowo formowanej na lotnisku rakowieckim Eskadrylli Lotniczej^[2][3]. 17 grudnia 1918 roku otrzymał przydział do Sekcji Żeglugi Napowietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych^[4]. Następnie, z racji swego doświadczenia lotniczego, został skierowany na kurs pilotażu w I Niższej Szkole Pilotów w Krakowie^[5][6] oraz Szkoły Lotniczej na Ławicy. Po zakończeniu szkolenia został 1 września 1919 roku przydzielony do 7 eskadry myśliwskiej i w jej składzie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po uzupełnieniu składu eskadry amerykańskimi pilotami-ochotnikami został przydzielony do grupy „Kościuszko” dowodzonej przez kapitana Edwarda Corsiego^[7]. Podczas operacji kijowskiej wspierał działania polskich oddziałów. 15 kwietnia, na skutek awarii synchronizatora karabinu maszynowego, przestrzelił śmigło swego Albatrosa D.III^[8]. 25 kwietnia, podczas lotu z por. obs. Carlem Clarkiem, zaatakował nieprzyjacielski pociąg pancerny w rejonie Cudnowa^[1]. 26 kwietnia wyróżnił się podczas ataków na oddziały nieprzyjaciela w rejonie Berdyczowa, zwłaszcza jego tylną straż^[9]. Wykorzystywał swe doświadczenie obserwatora z czasów I wojny światowej i po każdym locie dostarczał cennych informacji rozpoznawczych o oddziałach Armii Czerwonej^[10][11].

12 czerwca w rejonie Żytomierza atakował oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego^[12]. Podczas ataku grupowego samolotów 7 eskadry, przeprowadzonego wspólnie z kpt. Merianem Cooperem, kpt. Edwardem Corsim i por. Jerzym Weberem, jego samolot został uszkodzony i pilot lądował przymusowo półtora kilometra przed lotniskiem. Uszkodzenia samolotu spowodowały, że rozpadł się on przy przyziemieniu^[13]. 16 lipca, wspólnie z Corsim, Weberem i Chessem, po raz kolejny zaatakował kolumny kawalerii Armii Czerwonej^[14]. 9 sierpnia wykonał lot łącznikowy z zadaniem zrzucenia rozkazów. Po wykonaniu zadania powrócił na lotnisko w Korczowie, ale źle obliczył podejście do lądowania i zatrzymał się dopiero na wagonie kolejowym mieszczącym kuchnię eskadry^[15][10]. W wyniku wypadku odniósł poważne obrażenia i trafił do szpitala na leczenie^[16].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W marcu 1921 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy 7 eskadry myśliwskiej, ale już 18 sierpnia został urlopowany z wojska w celu dokończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ukończeniu studiów pracował początkowo w Międzymiastowych Gazociągach we Lwowie, a od 1926 roku był szefem działu handlowego WWS „Samolot” w Poznaniu. W grudniu 1925 roku został przeniesiony w rezerwie z 2. do 6 pułku lotniczego we Lwowie^[17]. W 1928 roku został członkiem komisji organizującej Polskie Linie Lotnicze „LOT” i pracował w nich jako szef działu eksploatacyjnego do 1932 roku. Dalsze jego losy są nieznane^[1].

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia^[18]:

• Srebrny Krzyż Virtuti Militari nr 3244 – 8 kwietnia 1921 roku^[19],
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota nr 84 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”^[20].

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Robert F. Karolevitz: Dług honorowy : amerykańscy piloci Eskadry Myśliwskiej im. Kościuszki w wojnie polsko-bolszewickiej 1919–1920: zapomniani bohaterowie. Warszawa: A.M.F. Plus Group, 2005. ISBN 83-921401-5-X. OCLC 749817462.
• Hubert Mordawski: Polskie lotnictwo wojskowe 1918–1920: narodziny i walka. Poznań ; Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie Oddział Publicat, 2009. ISBN 978-83-245-8844-2. OCLC 750811729.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II: Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
• Marian Romeyko, Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa, Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933, OCLC 830230270 [dostęp 2020-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-03] .
• Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.
• Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari: 1919–1920. T. 1: Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7. OCLC 749442378.