Władysław Kosianowski

Władysław Kosianowski

Lorenz

komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	22 lipca 1895 Moskwa
Data i miejsce śmierci	30 lipca 1966 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Marynarka Wojenna Imperium Rosyjskiego Marynarka Wojenna Polska Marynarka Wojenna
Stanowiska	dowódca monitora ORP Toruń dowódca ORP Kujawiak (1917) dowódca ORP Wilia dowódca ORP Wilia dowódca Notre Dame d'Etel
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Władysław Alfred Kosianowski-Lorenz (ur. 22 lipca 1895 w Moskwie, zm. 30 lipca 1966 w Londynie) – komandor porucznik Marynarki Wojennej, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej, dowódca okrętu-pułapki „Notre Dame d'Etel”, działacz emigracyjny, kawaler Orderu Virtuti Militari i Legii Honorowej.

Życiorys

Władysław Kosianowski był synem Antoniego i Marii z Malewskich. W latach 1912–1913 pływał na rosyjskich statkach handlowych.

Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu, podczas I wojny światowej dostał się do niewoli austriackiej w Autrichiens. Zwolniony w 1918 roku dostał się do Warszawy, gdzie w listopadzie brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich.

Wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu kapitana. Jako oficer piechoty wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został raniony podczas działań na Ukrainie i dostał się do niewoli. Od 1921 roku służył w Marynarce Wojennej, w stopniu kapitana marynarki, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku. Był między innymi dowódcą statku uzbrojonego Flotylli Wiślanej „Generał Sosnkowski”, monitora „Toruń” należącego do Flotylli Pińskiej oraz torpedowca ORP „Kujawiak”. Od maja 1928 roku służył jako zastępca dowódcy, a następnie dowódca ORP „Wilia”. 2 kwietnia 1929 roku awansował na komandora podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku w korpusie oficerów marynarki wojennej (korpus morski). Od 1 kwietnia 1930 do końca 1933 był oddelegowany do Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku na stanowisko szefa Wydziału Morskiego. W 1932 roku towarzyszył marszałkowi Piłsudskiemu w czasie jego wypoczynku w Egipcie.

Nie cieszył się sympatią przełożonych kontradmirałów: Świrskiego i Unruga, dlatego z dniem 30 czerwca 1934 roku, w wieku zaledwie 39 lat, został przeniesiony w stan spoczynku^[1][2]. W latach 1934–1936 był komisarzem rządu do spraw rybołówstwa morskiego, a następnie od 1 sierpnia 1936 do 8 czerwca 1937 roku dyrektorem Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Następnie, do wybuchu II wojny światowej, pełnił funkcję dyrektora Towarzystwa Połowów Dalekomorskich „Pomorze”, był także członkiem Rady Głównej Ligi Morskiej i Kolonialnej. Był autorem pozycji z zakresu teorii wojny morskiej: Armia morska jako gwarantka bezpieczeństwa Polski (Gdańsk 1930) oraz Admirał von Tirpitz, jego myśli i czyny związane ze sprawami morskiej siły zbrojnej (Toruń 1933). Publikował też w prasie fachowej i czasopismach, w których to artykułach o tematyce zastosowania polskiej floty wojennej w razie wybuchu konfliktu zbrojnego przedstawiał niejednokrotnie opozycyjny do obowiązującego we flocie punktu widzenia.

Tydzień przed wybuchem wojny w ramach mobilizacji, decyzją kontradmirała Świrskiego trafił nie do marynarki, lecz do wywiadu (II Oddział Sztabu Głównego w Warszawie). 5 września 1939 roku został wysłany do Amsterdamu w charakterze wicekonsula. Jego zadaniem było zorganizowanie schronienia w portach francuskich dla przebywających w Holandii przeszło 20 polskich statków rybackich. W październiku 1939 przyjechał do Francji, gdzie zgłosił się bezpośrednio do Świrskiego, jednak nie został przyjęty do floty przez oficjalnie nominowanego 11 października dowódcy Kierownictwa Marynarki Wojennej. Świrski odmówił mu prawa do posiadanego od kilkunastu lat stopnia komandora podporucznika, tytułując go... majorem piechoty^[2]. Decyzją generała Władysława Sikorskiego, został umieszczony wraz z grupą oficerów bez przydziału w obozie Sable d'Or a później w paryskich koszarach Bessières. Tam uzyskawszy pozytywne zaświadczenia o dotychczasowym przebiegu służby od komandorów: Tadeusza Morgensterna-Podjazda i Witolda Zajączkowskiego, a także gen. Stanisława Burhardta-Bukackiego, złożył do Naczelnego Wodza zażalenie na decyzję Świrskiego odmawiającą uznania jego stopnia i przyjęcia do marynarki. Po piśmie tym został przeniesiony poza Paryż i pozostawał bezczynnym do czerwca 1940^[2].

21 czerwca 1940 na pokładzie HMS Broke przybył z Brestu na własną rękę do Anglii, gdzie ponawiał starania o przyjęcie do floty. W desperacji próbował wstąpić do Royal Navy. Admirał Świrski konsekwentnie blokował możliwości przyjęcia do floty i zabraniał „majorowi” Kosianowskiemu używania stopnia komandorskiego i odmawiał mu prawa do noszenia granatowego munduru. Kosianowski widząc bezskuteczność swych starań w dowództwie marynarki i naczelnym dowództwie armii, postanowił wstąpić w szeregi Wolnych Francuzów^[2].

17 października 1941 jego podanie o oddanie do dyspozycji marynarki wojennej Wolnych Francuzów zostało pozytywnie zaopiniowane przez szefa KMW Świrskiego i francuskiego wiceadmirała Emila Museliera. Polski admirał wyraził zgodę pod warunkiem, że komandor Kosianowski nie będzie miał prawa ubiegać się o przydział do polskiej marynarki. Z dniem 15 grudnia 1941 roku został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat „celem objęcia obowiązków w marynarce wojennej Wolnej Francji”. Do tego czasu przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay nazywanej „Wyspą Wężów”^[3].

Został przeniesiony do Bejrutu, gdzie pracował w sztabie dowódcy francuskich sił morskich Lewantu, działał też w sztabie sił brytyjskich na Morzu Śródziemnym. Od kwietnia 1942 do listopada 1943 roku był dowódcą operującego we wschodniej części Morza Śródziemnego jachtu-pułapki (Q-Ship) „Notre Dame d'Etel” (ex Aesios II), pod banderą Wolnej Francji i z międzynarodową załogą składającą się z Francuzów, Marokańczyków i Libańczyków, a także Chilijczyków i Boliwijczyków. Występował wówczas jako capitaine de corvette Lorenz, przyjmując następnie fikcyjne nazwisko jako przydomek. Jednostka o wyporności 150 ton była uzbrojona w 1 działo 76 mm, 2 działka 40 mm, 2 działka 20 mm oraz w karabiny maszynowe Hotchkiss. Okręt brał udział w licznych patrolach przeciw okrętom podwodnym, osłaniał konwoje, wyróżniając się brawurą i pomysłowością w działaniu, co ma odzwierciedlenie w odznaczeniach nadanych dowódcy przez Francuzów. W czasie służby stoczył walkę z nieprzyjacielskimi samolotami i prawdopodobnie uszkodził 2 U-Booty^[4].

Na pokładzie okrętu doszło do spotkania z gen. de Gaulle'em, który wyraził podziw i szacunek dla załogi, pojawiła się tam też propagatorka ruchu gaullistowskiego, Josephine Baker. 27 czerwca 1943 komandor Kosianowski spotkał się w Bejrucie z gen. Sikorskim, który przyjął zaproszenie na pokład okrętu. Wizytę zniweczył nagły rozkaz natychmiastowego wyjścia w morze dla eskorty konwoju idącego z Cypru i okazja ugoszczenia generała bezpowrotnie przepadła – Naczelny Dowódca kilka dni później zginął w Gibraltarze.

Skuteczność statku-pułapki, w niekonwencjonalny sposób dowodzonej przez Kosianowskiego przekonała do jego osoby Kierownictwo Marynarki Wojennej i od początku 1944 roku został on przywrócony do służby w Polskiej Marynarce Wojennej, jednak nie w służbie na morzu, lecz w administracji. Był kierownikiem Referatu Planowania nr 2, a następnie Referatu Informacji Zewnętrznej w Kierownictwie Marynarki Wojennej. Na komandora porucznika został awansowany ze starszeństwem z 3 maja 1945 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, korpus osobowy oficerów służb marynarki, grupa administracji^[5][2].

Po zwolnieniu do cywila pozostał w Wielkiej Brytanii, działał w Stowarzyszeniu Marynarki Wojennej, w 1945–1946 był redaktorem czasopisma „Polska na Morzach”, publikowano jego artykuły w tygodniku „Polska Walcząca – Żołnierz Polski na Obczyźnie” i innych pismach londyńskich. W 1947 roku w Rzymie ukazał się album jego autorstwa Polska Marynarka Wojenna od pierwszej do ostatniej salwy w drugiej wojnie światowej.

Zmarł 30 lipca 1966 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu North Sheen.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[6]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Medal Morski
• Srebrny Krzyż Zasługi^[7]
• Legia Honorowa (Francja)
• Croix de Guerre (1943)

Zobacz też

• http://www.francaislibres.net/liste/fiche.php?index=76976&page=1 Wladimir Alfred Kosianowski-Lorenz
• http://www.39-45.org/viewtopic.php?f=50&t=12002&start=30 Q-ship „Notre Dame d'Etel”

Przypisy

Bibliografia

• Jan Kazimierz Sawicki (red.): Kadry morskie Rzeczypospolitej. Tom II: Polska Marynarka Wojenna. Cz. 1: Korpus Oficerów 1918–1947. Gdynia: 1996. ISBN 83-86703-50-4-4.
• Jan Kazimierz Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej. T. V: Polska Marynarka Wojenna. Dokumentacja organizacyjna i kadrowa oficerów, podoficerów i marynarzy (1918-1947). Gdynia: Polskie Towarzystwo Nautologiczne, 2011. ISBN 978-83-932722-0-4.