Władysław Kuraszkiewicz
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: językoznawstwo polskie i słowiańskie | |
| Alma Mater | |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN | członek rzeczywisty |
| Status PAU | członek krajowy |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Warszawski – 27 stycznia 1994 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | KUL |
Władysław Kuraszkiewicz (ur. 22 lutego 1905 we Włodawie, zm. 10 marca 1997 w Poznaniu) – językoznawca, slawista, profesor uniwersytetów: KUL (1936-1939, 1946-1950), Wrocławskiego (1946-1950) i Poznańskiego (od 1950 r.); autor prac dotyczących historii i dialektów języka polskiego. Zajmował się gwarami przejściowymi białorusko-ukraińskimi[1].
Życiorys
Urodził się 22 lutego 1905 r. we Włodawie jako syn Pawła Kuraszkiewicza i Zofii z Soroków.
Ukończył studia na Uniwersytecie Lwowskim w 1929 r. Filologię słowiańską studiował we Lwowie, na UJ w Krakowie, w Wiedniu i w Pradze.
Początkowo pracował jako nauczyciel gimnazjalny, następnie jako profesor uniwersytecki. W l. 1937-1939 – kierownik Katedry Języka Polskiego i Filologii Słowiańskiej KUL.
W czasie II wojny światowej (od listopada 1939 r.) przebywał w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Sachsenhausen w Oranienburgu.
Jesienią 1945 r. wraz ze Stanisławem Rospondem współtworzył wrocławski Instytut Filologii Polskiej i Słowiańskiej[2]. W 1946 r. objął funkcję kierownika Katedry Filologii Słowiańskiej KUL[3]. W l. 1950-1956 – kierownik Katedry Slawistyki UAM, następnie Katedry Języka Polskiego (1956-1969) i dyrektor Instytutu Filologii Polskiej UAM (1969-1974).
Członek PAU (1947) i PAN (1967). 27 stycznia 1994 r. mianowany doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego[4]. Był także honorowym profesorem Uniwersytetu w Kolonii[5].
Zmarł 10 marca 1997 r. w Poznaniu. Został pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza na Junikowie[6].
Publikacje
Autor m.in. Połabskie samogłoski nosowe (1930), Studia nad polskimi samogłoskami nosowymi (1932), Gramoty halicko-wołyńskie XIV–XV wieku (1934), Język polski w obozie koncentracyjnym (1947), Pochodzenie polskiego języka w świetle wyników dialektologii historycznej (1953), Zarys dialektologii wschodniosłowiańskiej (1954), Gramoty nowogrodzkie na brzozowej korze (1957), Szkice o języku M. Reja (1960), Podstawowe wiadomości z gramatyki historycznej języka polskiego (1970), W kręgu dawnej mowy polskiej i ruskiej. Publikował teksty staropolskie z obszernymi studiami językowymi, np. Postyllę M. Reja.
Upamiętnienie
Imię prof. Władysława Kuraszkiewicza otrzymało rondo u zbiegu ulic Korolowskiej i Chełmskiej we Włodawie[7][8].
Przypisy
- ↑ Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce.
- ↑ Instytut Filologii Słowiańskiej. [dostęp 2011-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-27)].
- ↑ Historia katedry. [dostęp 2011-05-30].
- ↑ Doktoraty honorowe. [w:] Uniwersytet Warszawski [on-line]. uw.edu.pl. [dostęp 2018-02-23].
- ↑ Rondo dla Profesora. [dostęp 2011-05-31].
- ↑ Lista grobów. [dostęp 2011-05-30].
- ↑ Włodawa: Rondo i konferencja o prof.Kuraszkiewiczu. [dostęp 2011-05-30].
- ↑ Uroczystości związane z nadaniem imienia Profesora Władysława Kuraszkiewicza rondu we Włodawie. [dostęp 2011-05-30].
Media użyte na tej stronie
Władysław Kuraszkiewicz - polski slawista i językoznawca.