Władysław Mączka
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _4r_BAR.svg){kind=small} | |
Władysław Mączka (ur. 27 listopada 1890 w Oleszycach) – major Wojska Polskiego.
Życiorys
Władysław Mączka urodził się 27 listopada 1890 w Oleszycach[1][2][3][4]. Przed 1914 przebywał we Lwowie i działał w konspiracji niepodległościowej[5].
Po wybuchu I wojny światowej został żołnierzem Legionów Polskich i służył w szeregach 2 pułku ułanów od 1914 do 1916[1]. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 odbywał służbę w Szpitalu Koni 2 pułku ułanów Polskiego Korpusu Posiłkowego w stopniu wachmistrza[1]. Po próbie przejścia frontu w bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 był internowany w Száldobos[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Według stanu ze stycznia 1919 był żołnierzem w referacie taborów Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”[1]. Został awansowany na stopień kapitana w korpusie oficerów taborowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7]. W 1923, 1924 był oficerem 9 dywizjonu taborów w Brześciu[8][9]. Jako wojskowy z tej jednostki w 1925 był przydzielony Wydziału Taborowego Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w 1928 był przydzielony do Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[10]. Następnie został zweryfikowany w stopniu rotmistrza taborów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1932 był oficerem w Wydziale Taborów Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. Później został awansowany na stopień majora[12].
Podczas II wojny światowej w stopniu majora był komendantem obozu dla internowanych na Węgrzech[13].
Miał brata Józef Mączka (1888-1918, także legionista, poeta)[14][12]. Tuż przed wybuchem I wojny światowej w Kleciach ożenił się z Marią z domu Iwańczyk[14][5]. Następnie przez pewien czas wraz z nią zamieszkiwał tam u rodziny siostry swojej żony, Anny Przystasz (była ona matką była matką rodzeństwa Zbigniewa, Mieczysława i Danuty Przystaszów)[14][5][12]. Jego żona w trakcie I wojny światowej działał w Wojskowej Służbie Kobiet, a po zachorowaniu na gruźlicę zmarła w Zakopanem przed końcem wojny[5].
Odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (1932)[15][4]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie[8][16][4]
Przypisy
- ↑ a b c d e f Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Władysław Mączka. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-08-12].
- ↑ Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Władysław Mączka. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-08-12].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 522.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284.
- ↑ a b c d Jedno 2001 ↓, s. 9.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1040.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 950.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1036.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 946.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 518, 522.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 284, 445.
- ↑ a b c Wywiad AHM ↓.
- ↑ Tadeusz Lachowicki-Czechowicz: Dziennik egersk. Zapiski komendanta obozu oficerów polskich na Węgrzech 1939-1944. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2003, s. 132.
- ↑ a b c Listy 2000 ↓, s. 21.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 518.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Listy z więzienia Mieczysława Przystasza z lat 1945–1954. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2000, s. 14-82. ISBN 83-913281-0-4.
- Danuta Przystasz: Jedno życie. Tak mało... Tak wiele.... Sanok: 2001, s. 1-93.
- Wywiad z Danutą Przystasz w Archiwum Historii Mówionej. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-08-10].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek legionowy
