Władysław Maksyś

Władysław Henryk Aleksander Maksyś

Mieczysław Pytlasiński,
Janusz Sokołowski,
Janusz Barcicki

Azot, Chrom, Miś, Janusz

Władysław Maksyś (ze zbiorów NAC)
porucznik
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1913 Lesko
Data i miejsce śmierci	22 grudnia 1995 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa
Jednostki	1. Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej, Referat „Zachód” Oddziału II KG AK, ekspozytura „Lombard”
Stanowiska	oficer ośrodka wywiadowczego „1 AW”, następnie „51 KK”, inspektor sieci wywiadowczych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	urzędnik, kierownik, referent
Odznaczenia

Grób Władysława Maksysia na cmentarzu Powązkowskim

Władysław Henryk Aleksander Maksyś vel Mieczysław Pytlasiński vel Janusz Sokołowski vel Janusz Barcicki, pseud.: „Azot”, „Chrom”, „Miś”, „Janusz” (ur. 27 czerwca 1913 w Lesku, zm. 22 grudnia 1995 w Warszawie) – oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, porucznik artylerii czasu wojny, cichociemny.

Życiorys

W latach 1935–1939 studiował na Politechnice Warszawskiej, był członkiem Polskiej Korporacji Akademickiej Patria^[1].

We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. Brał udział w konspiracji ZOR. 29 marca 1940, będąc kurierem, przekroczył granicę polsko-węgierską. Z Budapesztu został skierowany do Francji, dokąd dotarł w kwietniu i dostał przydział do ośrodka artylerii przeciwlotniczej w Saint-Nazaire. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został skierowany początkowo do 1 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w wywiadzie (polska szkoła wywiadu pod kamuflażem Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej) został zaprzysiężony 29 grudnia 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 13 na 14 marca 1943 roku w ramach operacji „Window” dowodzonej przez kpt. naw. Mieczysława Kuźmickiego. Maksyś dostał przydział do wywiadu ofensywnego Referatu „Zachód” Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Głównej AK na stanowisko oficera ośrodka wywiadowczego „1 AW”, następnie „51 KK”. Od października 1943 roku służył w ekspozyturze „Lombard” na stanowisku inspektora sieci wywiadowczych (agentury w Elblągu, Królewcu, Berlinie, Wiener Neustadt, ponadto współpracujący agent w Gestapo w Warszawie).

Po upadku powstania warszawskiego nie ujawnił się. 5 września 1944 roku został wywieziony przez Niemców do obozu w Pruszkowie. Uciekł z tego obozu i w styczniu 1945 roku wrócił do Warszawy. Nawiązał kontakt z NSZ. Przeniósł się na Górny Śląsk. Ujawnił się w 1947 roku. Pracował w wielu zakładach przemysłowych Śląska, a później administracji budownictwa Warszawy. Od 1979 roku był na emeryturze,

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 207-1-20)^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Życie rodzinne

Był synem Mikołaja, geometry, i Anny z domu Meẏer. W 1944 roku ożenił się z Krystyną Kielecką (1919–1985)^[2], z którą miał dwóch synów: Janusza (ur. w 1949 roku) i Adama (ur. w 1951).

Przypisy

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 85–86. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 362. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 142.
• Cichociemni z ziemi sanockiej rodem (II). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 8 (479) 10-20 marca 1989. 

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org