Władysław Maluszycki
pułkownik artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | 6 czerwca 1873 Mohylew |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1940 Charków |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1927 i 1939-1940 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie |
Jednostki | 20 Pułk Artylerii Polowej PKU Zamość PKU Sochaczew |
Stanowiska | dowódca pułku artylerii komendant PKU |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Władysław Maluszycki (ur. 6 czerwca 1873 w Mohylewie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Władysław Maluszycki urodził się 6 czerwca 1873 roku w Mohylewie, w rodzinie Feliksa i Anastazji z Jacynów[1]. W 1918 pełnił służbę w II Korpusie Polskim w Rosji na stanowisku dowódcy 4 Brygady Artylerii. W 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w składzie Grupy Artylerii Radzymin[1].
Następnie dowodził 20 pułkiem artylerii polowej. 9 listopada 1920 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku[2]. Później służył w 1 pułku artylerii polowej oraz Powiatowej Komendzie Uzupełnień Zamość na stanowisku komendanta. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W maju 1923 został przydzielony do PKU Sochaczew w Grodzisku na stanowisko komendanta[3], lecz już w następnym miesiącu został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII w Toruniu[4][5]. 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VIII, został przydzielony do macierzystego 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu z równoczesnym odkomenderowaniem do Szefostwa Artylerii i Uzbrojenia DOK VIII w Toruniu, do czasu otrzymania przydziału na etatowe stanowisko[6][7]. Później w 8 Okręgowej Składnicy Artylerii. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[8]. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I (dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I)[9].
Został osadnikiem wojskowym w powiecie kowelskim[10].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[11]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (1921)[12]
Zobacz też
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 29 grudnia 1920 roku, s. 1441.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 19 maja 1923 roku, s. 280.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 czerwca 1923 roku, s. 426.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 767, 813.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 114.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 688, 736.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 38, 44.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 850.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 119. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2033 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1553)
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Central element of the Russian imperial coat of arms.
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).