Władysław Midowicz

Ten artykuł od 2022-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Władysław Midowicz

Władysław Midowicz prowadzący wycieczkę szkoleniową dla przewodników z krakowskiego SKPG (Chochołów, 1974)
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1907 Mikuliczyn
Data i miejsce śmierci	11 lutego 1993 Wieliczka
Zawód, zajęcie	geograf, meteorolog, krajoznawca, przewodnik, znakarz

Władysław Midowicz (ur. 28 maja 1907 w Mikuliczynie, zm. 11 lutego 1993 w Wieliczce) – polski geograf i meteorolog, działacz turystyczny i krajoznawczy, z zamiłowania turysta górski.

Życiorys

Urodził się na południowo-wschodnich kresach Rzeczypospolitej, w Mikuliczynie nad Prutem u stóp Gorganów. Wraz z rodzicami, pracującymi na kolei, wielokrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Uczył się w Hodyńkowcach, Stanisławowie, Wadowicach i ponownie w Stanisławowie. W okresie wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918–1919 Władysław Midowicz znalazł się we Lwowie, gdzie brał udział w obronie miasta.

W 1925 roku ukończył Gimnazjum Realne im. A. Asnyka w Białej (obecnie część Bielska-Białej) i rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po roku przeniósł się do Państwowej Akademii Handlowej we Lwowie. Po jej ukończeniu powrócił na Uniwersytet Jagielloński, ale na Wydział Geograficzny. W roku 1936 otrzymał stopień magistra w zakresie geografii ze specjalizacją w meteorologii i klimatologii.

Równolegle ze studiami i pracą naukową działał w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim. M.in. w latach 1925–1926 wyznakował wszystkie polskie szlaki turystyczne w rejonie Babiej Góry, w tym jeden z nielicznych w Beskidach odcinek o charakterze wysokogórskim – tzw. Perć Akademików na Diablak. W rejonie Babiej Góry znany był z tzw. „wojny na pędzle”, w ramach której walczył ze znakami niemieckiej organizacji turystycznej Beskidenverein.

W 1927 r. został członkiem Oddziału Krakowskiego PTT i jeszcze w tym samym roku objął funkcję bibliotekarza Biblioteki Górskiej Towarzystwa w Krakowie, którą pełnił do roku 1930. W 1928 r. reaktywował Koło Akademickie przy Oddziale Krakowskim PTT, które w roku 1930 przekształcił w pierwszy Akademicki Oddział PTT, z Midowiczem jako prezesem. Publikował nowele, opowiadania oraz artykuły naukowe i krajoznawcze. Między innymi w 1928 r. na łamach „Ochrony Przyrody” przedstawił projekt utworzenia parku narodowego na Babiej Górze. W 1930 r. opublikował wydaną przez Oddział Babiogórski PTT monografię turystyczną Babiej Góry.

26 października 1931 roku Władysław Midowicz ożenił się z Antoniną Ćwiek. 11 maja 1933 roku urodził się mu syn Jacek.

W latach 1932–1937 był gospodarzem schroniska na Markowych Szczawinach. W latach 1937–1939 pełnił funkcję kierownika jednego z dwóch najnowocześniejszych w Europie obserwatoriów astronomicznych – Obserwatorium Astronomiczno-Meteorologicznego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego na Popie Iwanie w Czarnohorze. 18 września 1939 roku w obliczu agresji sowieckiej z polecenia polskich władz opuścił placówkę i udał się na Węgry.

W latach wojny służył jako meteorolog w polskich i brytyjskich bazach lotniczych. W 1944 r. otrzymał stopień kapitana. Od 1948 r. pracował w Singapurze, w brytyjskiej służbie meteorologicznej Dalekiego Wschodu. W 1958 r. zamieszkał wraz z rodziną w Adelaide w południowej Australii, gdzie pracował jako nauczyciel geografii w Unley High School. Wolny czas spędzał wędrując po australijskim interiorze i Górach Flindersa, gdzie uczestniczył w znakowaniu pierwszych szlaków turystycznych. W tych latach dokonał też jako pierwszy Polak wejścia na Kinabalu (4095 m n.p.m.), najwyższy szczyt Borneo.

18 stycznia 1967 roku wrócił wraz z żoną do Polski. W latach 1967–1973 pełnił funkcję społecznego opiekuna sieci znakowanych szlaków Tatr Polskich. Publikował przewodniki turystyczne, a także liczne artykuły naukowe i krajoznawcze, materiały przewodnickie, nowele i opowiadania wspomnieniowe o tematyce górskiej (m.in. w „Wierchach” i wewnętrznych biuletynach Studenckich Kół Przewodnickich). Prowadził działalność szkoleniową w środowiskach przewodników górskich.

Pod koniec życia zamieszkał w Wieliczce. Tutaj zmarł 11 lutego 1993 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Linki zewnętrzne

• O Białym Słoniu na Czarnohorze