Władysław Miecznik

Nagrobek Władysława Miecznika na Cmentarzu Powązkowskim

Władysław Miecznik (ur. 18 kwietnia 1903 w Warszawie, zm. 8 lutego 1989 tamże) – polski brązownik i grawer.

Życiorys

W sierpniu 1920 roku, jako ochotnik uczestniczył w bitwie warszawskiej. W 1922 ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców miasta Warszawy przy ulicy Prostej. W 1925 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii.

Artystycznego rzemiosła uczył się w zakładzie grawerskim Stanisława Lipczyńskiego w Warszawie, przy ul. Marszałkowskiej 149. W 1934 roku założył własną pracownię pod nazwą „Władysław Miecznik Wytwórnia Artystyczna Grawersko-Zdobnicza” z siedzibą przy ul. Świętokrzyskiej 20. Wykonywał herby w kamieniu, metalu i emalii, monogramy, odznaki, ordery i medale, cyzelowane sygnety i in., z czasem także prace brązownicze: puchary i statuetki, rzeźby kameralne w brązie, np. Dziki na zamówienie kancelarii prezydenta Mościckiego dla Hermanna Goeringa. Największą przedwojenną realizacją brązowniczą były trzy płaskorzeźby Józefa Piłsudskiego, m.in. dla Ministerstwa Opieki Społecznej i Domu Zdrojowego w Ciechocinku. W latach okupacji niemieckiej, aż do wybuchu Powstania Warszawskiego, kontynuował działalność grawerską, w konspiracji wykonując dla Państwa Podziemnego matryce do podrabiania niemieckich dokumentów.

W 1946 roku wznowił działalność w Warszawie na ul. Marszałkowskiej 108 pod starą nazwą, potem zmienioną na Władysław Miecznik Artystyczna Pracownia Brązowniczo-Grawerska. Pracownia była znana z miniatur pomników warszawskich w brązie, nagród sportowych, pucharów, kompletów na biurko, medalionów, medali, insygniów, rzeźby kameralnej według starych wzorów oraz tablic pamiątkowych w brązie instalowanych w kościołach, urzędach i na ulicach Warszawy. Istotną część zamówień stanowiły zamówienia rządowe (np. 5 miniatur kolumny Zygmunta III Wazy, o wysokości 1,6 m, przeznaczonych na oficjalne wizyty międzypaństwowe, komplety na biurko do Rady Państwa, Sejmu, Urzędu Rady Ministrów i in.), wojskowe, władz Warszawy, klubów sportowych, szkół i uczelni, organizacji kombatanckich. W 1962 roku z powodu przygotowań do realizacji tzw. Ściany Wschodniej wzdłuż Marszałkowskiej, pracownia została przeniesiona na ul. Nowogrodzką 4.

Wyroby Władysława Miecznika były prezentowane i wyróżniane (16 złotych medali) na wystawach i targach rzemiosła artystycznego, m.in. w: Gdańsku, Poznaniu, Warszawie, Monachium, Moskwie i Pekinie. Wiele prac powstało we współpracy z rzeźbiarzami: Janem Małetą, Zygmuntem Bieniulisem, Stanisławem Lisowskim i Ferdynandem Jarochą.

Działalność cechowa i społeczna

W latach 1926–1934 pełnił funkcję chorążego Związku Rzemieślników Chrześcijan. W latach 1948–1950 był starszym Cechu Zegarmistrzów i Jubilerów. W utworzonym w 1956 roku Cechu Złotników, Zegarmistrzów, Optyków, Grawerów i Brązowników m.st. Warszawy przewodniczył sekcji brązowników. Szkolił uczniów. Z jego pracowni wyszło 20 czeladników. Pracował w komisjach egzaminacyjnych w Izbie Rzemieślniczej w Warszawie. W 1966 roku należał do współtwórców Muzeum Rzemiosł Artystycznych i Precyzyjnych w Warszawie. W 1978 roku był fundatorem i wykonawcą pomnika „Dziecka Bohatera” dla Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Minister Kultury Sztuki nadał mu honorowy tytuł mistrza rzemiosła artystycznego.

pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 99-6-20)^[1]. W latach 1989–2010, po jego śmierci, pracownię prowadził syn Jerzy B. Miecznik z żoną Martą.

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”,
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”,
• medal im. Jana Kilińskiego.

Wykonane odznaki

• Odznaka pamiątkowa 12 Batalionu Pancernego

Przypisy

Bibliografia

Ta sekcja od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

• Dubrowska M., Sołtan A., 1996, Od guzika do pomnika. Brązownictwo warszawskie XIX-XX w. Katalog wystawy zorganizowanej w ramach obchodów IV wieków stołeczności Warszawy. Muzeum Warszawy.
• Dubrowska M., Sołtan A., 1999, Brązownictwo warszawskie XIX-XX w. Wyd. DiG. Warszawa.
• Encyklopedia Warszawy. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994.
• Grochulska B., Pruss W. (red.), 1983, Z dziejów rzemiosła warszawskiego. PWN Warszawa.
• Midura F., Marszałek K., Marczuk J., 1995, Mistrzowie rękodzieła. Pół wieku cechowego rzemiosła artystycznego (1945-1995). Ogólnopolski Cech Rzemieślników Artystów w Warszawie. Warszawa.
• Stopa M., Brykczyński J., 2007, Rzemieślnicy warszawscy. Wyd. Stow. Vox Humana. Warszawa.
• Strzałkowski J., 1989, Słownik medalierów polskich i z Polską związanych, 1508-1965. Instytut Sztuki PAN. Warszawa.