Władysław Mróz (generał)

Władysław Mróz

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1924 Tarnów
Data i miejsce śmierci	17 lipca 2010 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1945–1990
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca pułku artylerii, dowódca brygady artylerii, dowódca artylerii korpusu armijnego, dowódca dywizji artylerii armat, komendant szkoły oficerskiej, szef sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii, zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. systemów kierowania, szef Inspekcji Sił Zbrojnych, komendant Akademii Sztabu Generalnego
Odznaczenia

Władysław Mróz (ur. 30 listopada 1924 w Tarnowie, zm. 17 lipca 2010 w Warszawie) – profesor doktor habilitowany nauk wojskowych, generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Służba wojskowa

Syn Antoniego i Anny z domu Świątek. Od 1931 roku uczył się w szkole podstawowej w Tarnowie, a od 1937 w gimnazjum ogólnokształcącym. Po ukończeniu szkoły mechanicznej, już podczas okupacji pracował przez 3 lata na stanowisku instruktora warsztatów szkolnych. Podczas pracy i nauki w szkole uzyskał dyplom czeladniczy ślusarza narzędziowego i dyplom kowalski, a w 1945 zdobył kwalifikacje technika. Służbę wojskową rozpoczął w 1945 w 21 zapasowym pułku artylerii w Tomaszowie Mazowieckim, a następnie jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 22 maja 1947 promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów artylerii.

Następnie zajmował szereg stanowisk dowódczych w jednostkach artylerii, był m.in. dowódcą plutonu, dowódcą baterii, a od 1951 dowódcą 103 pułku artylerii haubic w Grudziądzu. W latach 1953–1954 dowódca 21 Brygady Artylerii Ciężkiej w Chełmnie. W latach 1954–1955 przebywał na Wyższym Kursie Akademickim przy Fakultecie Artylerii Akademii Sztabu Generalnego WP. Po ukończeniu kursu został wyznaczony na stanowisko dowódcy artylerii 1 Korpusu Armijnego z dowództwem w Wałczu. Od października 1956 do 1957 roku dowodził 5 Dywizją Artylerii Armat w Grudziądzu. W latach 1957–1958 był dowódcą 15 Brygady Artylerii Armat w Węgorzewie. W 1958 został zastępcą komendanta do spraw doskonalenia oficerów zawodowych i rezerwy, a następnie komendantem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (marzec 1960 – sierpień 1961). Od sierpnia 1961 studiował, a w lipcu 1963 ukończył ze złotym medalem studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1963–1967 był szefem sztabu Wojsk Rakietowych i Artylerii w Szefostwie Artylerii Sztabu Generalnego WP. W październiku 1964 roku awansowany do stopnia generała brygady. Nominację otrzymał w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL Edwarda Ochaba. W latach 1967–1972 został zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP do spraw systemów kierowania. W latach 1972–1974 jako szef Zespołu Naukowego MON kierował komisją opracowującą nowe regulaminy Sił Zbrojnych PRL. Od 1967 roku działał w Towarzystwie Naukowym Organizacji i Kierownictwa oraz Towarzystwie Wiedzy Obronnej.

W 1973 uzyskał stopień doktora nauk wojskowych, a w 1976 habilitację w tej dziedzinie w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego.

Kadra i absolwenci ASG WP w roku 1989, w pierwszym rzędzie 6 od lewej gen. bryg. Janusz Gumuliński, 7 – płk prof. Julian Kaczmarek, 8 – gen. bryg. dr Jan Celek, 9 – gen. dyw. prof. Władysław Mróz, 10 – gen. bryg. Kazimierz Leśniak, 11 – płk prof. Kazimierz Nożko, 13 – płk prof. Jerzy Machura

W latach 1974–1985 był szefem Inspekcji Sił Zbrojnych. W 1975 awansowany do stopnia generała dywizji. Nominację wręczył mu 10 października 1975 w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek. Był delegatem na VII Zjazd PZPR (1975)^[1]. Od 1981 był także wiceprzewodniczącym Komisji Głównej MON do spraw Inicjatyw i Nowatorstwa.

W okresie stanu wojennego w Polsce, od 13 grudnia 1981 był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym na województwo warszawskie. Funkcję tę sprawował do czasu powołania w lutym 1982 gen. dyw. Mieczysława Dębickiego na stanowisko prezydenta miasta stołecznego Warszawy^[2]. Następnie został komisarzem wojskowym na województwo słupskie.

W grudniu 1985 został wyznaczony na stanowisko komendanta Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Warszawie. W 1986 powołany równolegle na stanowisko docenta w tej uczelni. Uchwałą Rady Państwa PRL otrzymał w kwietniu 1987 tytuł profesora nadzwyczajnego. Stanowisko komendanta akademii pełnił do lipca 1990 roku. 8 października 1990 pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. 20 listopada 1990 roku przeniesiony został w stan spoczynku. W Wojsku Polskim służył przez 45 lat, z czego 26 lat w stopniu generalskim.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera HIII-6-28)^[3].

Wykształcenie wojskowe

• Oficerska Szkoła Artylerii w Toruniu (1945-1947)
• Wyższy Kurs Akademicki Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Warszawie
• Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa (1963)

Działalność naukowa

Autor ponad 250 prac i publikacji z dziedziny nauk wojskowych, usprawniania i unowocześniania form kierowania i organizacji pracy. Autor wydanej w 1978 nakładem wydawnictwa Sztabu Generalnego WP książki Zarys kierowania i organizacji pracy dowódczej i sztabowej.

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Urszulą. Miał trzech synów^[4][3],.

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Wpis do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (1978)
• Order Przyjaźni Narodów (ZSRR)
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Mariusz Jędrzejko, Mariusz L. Krogulski, Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002
• JanuszJ. Królikowski JanuszJ., Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, t. III, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, ISBN 978-83-7611-801-7, OCLC 833638240 .