Władysław Niemirski

Władysław Niemirski

Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1914 Wisła
Data i miejsce śmierci	15 lipca 2001 Warszawa
profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Profesura	1967 (nadzwyczajny)
Odznaczenia

Grób Władysława Niemirskiego na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Władysław Niemirski (urodzony jako Władysław Niemiec) (ur. 19 czerwca 1914 w Wiśle, zm. 15 lipca 2001 w Warszawie) – polski architekt zieleni, malarz.

Życiorys

Od 1925 uczył się w cieszyńskim Gimnazjum im. Antoniego Osuchowskiego, w 1929 przeniósł się do Państwowego Gimnazjum i Liceum Męskiego im. Mikołaja Kopernika, które ukończył w 1933^[1]. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wyjechał do Warszawa i rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, w 1937 równolegle do nauki podjął pracę w pracowni prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego^[2], gdzie projektował zieleń miejską dla Warszawy. W 1938 na potrzeby konkursu architektonicznego zaprojektował kolonię domów robotniczych na Górnym Śląsku i uzyskał wyróżnienie. Po wybuchu II wojny światowej przerwał naukę i pracował w ogrodnictwie, od 1942 znalazł zatrudnienie przy budowie parku wokół dworku Chopinów w Żelazowej Woli, gdzie pracował jako ogrodnik pod kierunkiem prof. Franciszka Krzywdy-Polkowskiego^[1]. Od 1947 kontynuował studia, w 1948 obronił przygotowany pod kierunkiem Franciszka Krzywdy-Polkowskiego projekt Instytutu Kształtowania Terenów Zieleni na Górnym Ujazdowie i uzyskał tytuł magistra inżyniera architekta^[1]. Został wówczas starszym asystentem w Zakładzie Architektury Krajobrazu na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[2], równocześnie był projektantem i konsultantem ds. zieleni w Centralnym Biurze Projektów Zakładu Osiedli Robotniczych i w Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych. W styczniu 1950 został adiunktem w Katedrze Kształtowania i Zdobienia Krajobrazu na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW), powierzono mu zaprojektowanie i nadzór nad realizacją Śląskiego Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, gdzie przez osiem lat pełnił rolę generalnego projektanta^[2]. W 1954 na Wydziale Ogrodniczym powstała Sekcja Kształtowania Terenów Zieleni, gdzie Władysław Niemirski kierował Katedrą Projektowania Terenów zieleni i prowadził wykłady i ćwiczenia z projektowania terenów zieleni^[2]. Trzy lata później zgodnie z decyzją Centralnej Komisji Weryfikacyjnej uzyskał tytuł docenta, pomiędzy 1958 a 1961 pracował na stanowisku głównego specjalisty w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego^[1]. Od 1957 do 1962 był prodziekanem, a przez kolejne dwa lata dziekanem Wydziału Ogrodniczego SGGW^[3], równocześnie zasiadał w Resortowej Komisji Programowej Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego, Komisji ds. rozbudowy Uczelni, Komisji ds. Rozwoju Wydziału Ogrodniczego, a także pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej. W 1973 powołano go na stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Kształtowania Terenów Zieleni i Ochrony Przyrody, które zajmował przez dwa lata, w 1977 został dyrektorem Instytutu i pełnił tę funkcję również przez dwa lata. W 1984 przeszedł w stan spoczynku i poświęcił się swojej drugiej pasji, którą było malarstwo. Stworzył kilkaset obrazów olejnych, gwaszy, akwarel i rysunków przestawiających pejzaże i drzewa^[1].

Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 36I-3-25).

Członkostwo

• Komisja ds. Roślin Ogrodniczych przy Radzie Naukowo Technicznej Ministerstwa Rolnictwa członek Komisji ds. Programów i Podręczników w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego;
• Komitet Nauk Ogrodniczych Polskiej Akademii Nauk;
• Rada Naukowo-Techniczna przy Ministrze Rolnictwa;
• Sekcja Problemów Zdrowotnych i Rekreacyjnych w Środowisku Przyrodniczym Komitetu Architektury i Urbanistyki przy Wydziale IV Nauk Technicznych Polskiej Akademii Nauk.

Odznaczenia

• Medal Edukacji Narodowej /1979/;
• Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla SGGW /1983/.

Projekty i realizacje

• Zieleń miejska w Wiśle (jako członek zespołu Franciszka Krzywdy-Polkowskiego);
• Zieleń dla fabryki i osiedla mieszkaniowego w Żychlinie (współautor: Alfons Zielonko);
• Zieleń dla osiedla Barbara w Chorzowie;
• Zagospodarowanie parku Dolina Szwajcarska w Warszawie;
• Projekt urbanistyczny Targów Poznańskich (współautor Franciszek Krzywda-Polkowski) – I nagroda^[3];
• Stadion sportowy „Zrzeszenia Stal” w Ustroniu;
• Zieleń na placu Szembeka w Warszawie;
• Zieleń osiedla mieszkaniowego Praga II w Warszawie;
• Zieleń cmentarza Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich w Warszawie, (współautorzy: Zygmunt Hellwig; Zofia Dworakowska);
• Zagospodarowanie cmentarza żydowskiego na Bródnie w Warszawie;
• Park Ludowy w Lublinie;
• Park Kultury i Wypoczynku Mazowsze w Pruszkowie;
• Park Kultury na Bielanach w Warszawie;
• Śląskiego Parku Kultury w Chorzowie (jako kierownik zespołu: L. Lawin, E. Bartman, S. Rutkowski, M. Kiciński i inni^[4]);
• Projekt urbanistyczny otoczenia Pomnika Wdzięczności w Olsztynie – II nagroda^[3];
• Ośrodek kolonijny w Helenowie;
• Projekt Ogrodu Botanicznego w Łodzi (współautor Alfons Zielonko) – I nagroda^[3];
• Zieleń miejska w Gołonogu (współautor: Stefan Sobolewski);
• Projekt urbanistyczny dzielnicy uniwersyteckiej w Lublinie (współautorzy: Franciszek Krzywda-Polkowski, Alfons Zielonko) – wyróżnienie^[3];
• Zieleń Śródmieścia Katowic (współautor: Stefan Sobolewski);
• Zieleń miejska w Grodźcu (współautor: Stefan Sobolewski);
• Centralny Ogród Botaniczny Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, (współautorzy: Elżbieta Jankowska, B. Kuszell) – I nagroda^[3];
• Ogród zoologiczny w Warszawie (współautorzy: Elżbieta Jankowska, B. Kuszell, Brygida Dobrogojska);
• Park w Białymstoku;
• Cmentarz Obozu Straceń w Treblince (współautor: Alfons Zielonko) – I nagroda^[3];
• Studium programowo-przestrzenne układu terenów zieleni miasta Olsztyn (jako kierownik zespołu);
• Studium programowo przestrzenne układu terenów zieleni miasta Oborniki Śląskie (jako kierownik zespołu);
• Koncepcja ogrodu zoologicznego w Toruniu (współautorzy: Stanisław Rutkowski, Przemysław Wolski);
• Studium zagospodarowania strefy ochronnej wokół zakładów petrochemicznych w Płocku (jako kierownik zespołu);
• Projekt zagospodarowania kąpieliska i parku miejskiego Żyrardowie (współautor: Stanisław Rutkowski);
• Park miejski w Otwocku (współautorzy: Stanisław Rutkowski, Przemysław Wolski);
• Zagospodarowanie przestrzenne parku miejskiego Dolina Trzech Stawów w Katowicach (jako kierownik zespołu);
• Studium rozwoju terenów zieleni miasta Bielsko-Biała (jako kierownik zespołu);
• Zagospodarowanie ośrodka wypoczynkowego Dzierżno w Pławniowicach (kierownik zespołu);
• Teoretyczne projekty ogrodów i placów zabaw dla dzieci.

Przypisy