Władysław Piasecki

Władysław Piasecki

Tablica pamiątkowa poświęcona Władysławowi Piaseckiemu odsłonięta 28 maja 1986, znajdująca się w budynku Biblioteki Głównej AGH
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1901 Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1978 Kraków, PRL
Zawód, zajęcie	bibliotekarz
Narodowość	polska
Rodzice	Eugeniusz Piasecki
Krewni i powinowaci	Stanisław Piasecki (brat)
Odznaczenia

Władysław Piasecki (ur. 17 grudnia 1901 we Lwowie, zm. 23 kwietnia 1978 w Krakowie) – polski bibliotekarz, starszy kustosz dyplomowany. Syn prof. Eugeniusza Piaseckiego (1872-1947). Brat działacza narodowego Stanisława Piaseckiego (1900-1941)^[1][2].

Wieloletni członek Związku Bibliotekarzy Polskich i Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, przewodniczący Sekcji Bibliotek Naukowych Okręgu Krakowskiego SBP oraz Sekcji Budownictwa Bibliotecznego przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia. Był rzeczoznawcą i konsultantem projektów gmachów bibliotek krajowych i zagranicznych. Uczestniczył w pracach nad ustaleniem kategorii bibliotekarzy dyplomowanych i propagował uznanie bibliotekoznawstwa za dyscyplinę naukową.

Życiorys

II Rzeczpospolita

Studiował polonistykę na uniwersytetach we Lwowie i Poznaniu w latach 1922–1927, magisterium uzyskał w Poznaniu w 1939 roku. W latach 1926–1928 pracował w Bibliotece Fundacji Baworowskich, w latach 1927–1928 w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. Po odbyciu służby wojskowej w 1929 roku, brał udział w katalogowaniu zbiorów bibliotek zakładowych Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1931–1936 pracował w warszawskich firmach wydawniczych.

II wojna światowa

Wybuch II wojny światowej uniemożliwił mu podjęcie pracy w Bibliotece Narodowej. W 1940 roku pracował w wypożyczalni książek Heleny Więckowskiej w Warszawie, a do wybuchu powstania warszawskiego kierował schroniskiem dla wysiedlonych i uchodźców Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Warszawie.

Po wojnie (1945-1978)

Od 1 kwietnia 1945 roku był zatrudniony w Bibliotece Jagiellońskiej, w 1946 roku powierzono mu kierownictwo Biblioteki Studium Spółdzielczego na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jednocześnie w 1946 roku uczęszczał na kurs dla bibliotekarzy naukowych. W l. 1947-1948 uczył w Państwowym Liceum Bibliotekarsko-Księgarskim oraz wykładał (1947–1949) technologię pracy umysłowej w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie. 1 sierpnia 1949 rozpoczął pracę w Bibliotece Głównej Akademii Górniczo-Hutniczej, początkowo jako pełniący obowiązki kierownika, od 1 sierpnia 1953 jako kierownik; z końcem 1954 roku został jej dyrektorem. W 1957 odbył podróż naukową do ZSRR, a w 1959 – dzięki stypendium Fundacji Forda – do Stanów Zjednoczonych, Anglii i Francji, studiując tam nowoczesne budownictwo biblioteczne. Zainicjował i zrealizował budowę gmachu Biblioteki Głównej AGH, pierwszego w Polsce modularnego budynku bibliotecznego. Po przejściu z dniem 1 kwietnia 1972 roku na emeryturę wykładał w Zakładzie Bibliotekoznawstwa Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie.

Wybrane publikacje

Autor ponad 30 publikacji z zakresu bibliotekarstwa, w tym wielu w językach obcych. Napisał m.in.:

• Problemy budownictwa bibliotecznego (1956)
• Zawód bibliotekarza naukowego (1956)
• Biblioteka – wprowadzenie do zagadnień budowy (1962)
• Karol Estreicher a warsztat literacki autora „Olbrachtowych rycerzy” (1964)
• Das erste modular Bibliotheksgebäude in Polen (1967)
• Zwięzły wstęp do bibliotekoznawstwa (1968)
• Małe prolegomena do nauki o bibliotece (1968)
• O przyszłość budynków bibliotecznych (1979)

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
• honorowa odznaka Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (1968)

Przypisy

Bibliografia

• Krawczyk J., Janczak B., Dudziak-Kowalska M., Bibliotekarze w dziewięćdziesięcioleciu Akademii Górniczo-Hutniczej. Kraków, 2009.
• Berbelicki W., Piasecki Władysław. W: Polski Słownik Biograficzny 1980, T. 25.