Władysław Powierza

Władysław Powierza

pułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Władysław Paweł Powierza
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1891 Wilkowo
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1975 Penrhos
Przebieg służby
Lata służby	1914–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	81 Pułk Strzelców Grodzieńskich 85 Pułk Strzelców Wileńskich 62 Pułk Piechoty 23 Górnośląska Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku piechoty dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Promocja w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy w 1934 r. Płk Władysław Powierza pierwszy z lewej

Obchody Święta Morza w Katowicach w 1937 r. - Msza Św. Płk Władysław Powierza siedzi pierwszy z lewej

Obchody Święta Morza w Katowicach - płk Władysław Powierza drugi z lewej

Władysław Paweł Powierza (ur. 11 sierpnia 1891 w majątku Wilkowo pod Wysokiem Mazowieckiem, zm. 17 grudnia 1975 w Penrhos, Walia) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez władze RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

Studiował rolnictwo w Warszawie. Wcielony do armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim. W latach 1917–1918 służył w 3 Dywizji Strzelców Polskich w Rosji.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Początkowo w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od 1 maja do 7 czerwca 1919 roku był słuchaczem II Kursu Adiutantów w Warszawie, a od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W okresie grudzień 1919 – kwiecień 1920 służył w Sekcji „Wschód” Oddziału III Sztabu Generalnego, kwiecień – czerwiec 1920 oficer łącznikowy w Sztabie Naczelnego Wodza, czerwiec – sierpień 1920 szef sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[1]. Od października 1920 roku pełnił obowiązki szefa sztabu, a następnie szefa Oddziału IV i kwatermistrza I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej.

W okresie marzec – maj 1921 szef sztabu 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Maj 1921 – październik 1922 szef sztabu 29 Dywizji Piechoty w Grodnie, a następnie dowódca batalionu 81 pułku piechoty w Grodnie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 388. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[2][3]. W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został szefem sztabu Obozu Warownego „Wilno”. Na tym stanowisku współpracował z generałem brygady Hugonem Griebsch, ówczesnym komendantem obozu i jego zastępcą, pułkownikiem Stefanem Pasławskim. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

1 września 1926 roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Wacława Fary z siedzibą w Wilnie na stanowisko I oficera sztabu^[4]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy I batalionu^[5]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[6]. 21 stycznia 1930 roku został przeniesiony do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku^[7]. 10 grudnia 1931 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. W październiku 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. We wrześniu 1939 roku dowódca 23 Dywizji Piechoty. Walczył w składzie Grupy Operacyjnej „Śląsk”.

Po kampanii wrześniowej w niewoli niemieckiej. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau, gdzie pełnił funkcję protektora Funduszu Pomocy Internowanym^[9]. Po uwolnieniu z niewoli w lipcu 1945 roku II zastępca dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, potem w Wielkiej Brytanii.

W 1947 roku, po demobilizacji, osiadł w Walii. Pracował nad dokumentowaniem udziału Polaków w II wojnie światowej. W 1964 lub 1965 roku Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady^[10][11].

Zmarł 17 grudnia 1975 w Penrhos w wyniku obrażeń ciała doznanych w następstwie wypadku drogowego^[12]. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 11957^[13]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[14]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)^[15]
• Medal Niepodległości (16 marca 1933)^[16][17]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[18]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. W: Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.