Władysław Rymkiewicz

Władysław Rymkiewicz, pierwotnie Szulc (ur. 17 maja 1900 w Kaliszu, zm. 13 stycznia 1984 w Łodzi) – polski prozaik.

Życiorys

Pochodził z rodziny pochodzenia niemieckiego^[1], był synem Bronisława Szulca i Ireny z Rymkiewiczów. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował jako prozaik w 1925 na łamach tygodnika „Bluszcz”. W latach 1926–1944 pracował jako adwokat (m.in. w Pułtusku). W 1929 roku ogłosił swój pierwszy tom opowiadań Pan swego życia. Od 1945 roku mieszkał w Łodzi.

Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[2].

Żonaty od 1931 z lekarką Hanną Baranowską, miał córkę Alinę oraz syna Jarosława Marka, literata.

Twórczość

• Carewicz na ulicach Krakowa
• Chłodne spojrzenie
• Czas pojedna, trawa porośnie
• Człowiek o dwóch twarzach (z Bodganem Tuhanem)
• Długie czekanie
• Dworzanin pana Morsztyna
• Eksmisja
• Fatamorgana
• Konferencja u mecenasa
• Lew Lechistanu
• Ludzie bez jutra
• Noc saska
• Pan swego życia
• Portret królowej
• Prawo do miłości
• Rafał z lasu
• Raj utracony
• Romans królewski
• Rycerze i ciury
• Trzystu pod Dobrą. Powieść historyczna z roku 1863
• Ucieczka z ziemi obiecanej
• Widok z Księżego Młyna
• Wtajemniczenie
• Ziemia wyzwolona

Przypisy

Bibliografia

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.
• Alicja Szałagan, Rymkiewicz Władysław, 1900–1984, prozaik, w: Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, tom VII: R–Sta (pod redakcją Jadwigi Czachowskiej i Alicji Szałagan), Warszawa 2001, s. 146–148