Władysław Sendecki

W mojej muzyce chodzi o oddanie ducha Chopina, Mickiewicza i tych, którzy przyczynili się do tego, jacy my, Polacy, jesteśmy. Od tego nie można oderwać się i być kimś innym... Na moim pierwszym występie w wieku 14 lat, grałem w filharmonii Koncert f-moll Chopina. Później w lokalnej gazecie było napisane, że grałem ten koncert tak, jakbym go sam napisał. Muszę przyznać się, że wtedy tego nie rozumiałem... Nigdy nie widziałem innej alternatywy niż muzyka, i nic nie wypełniało mnie tak, jak muzyka. Nic innego mnie nie interesowało. Muzyka to chemia, fizyka, psychologia, historia, język, poezja, woń pól, łąk i lasów, miłość, własne wady i zalety. Po prostu wszystko. Całe życie. Rozum. Instynkt.

Byłem trenowany na klasyka i, oczywiście, kiedy zaczęły się kontakty z inną muzyką, powstał problem. Nie mogłem grać na fortepianie innej muzyki niż klasyczna, więc zacząłem stukać na bębnach. Sprawiało mi to wielką przyjemność.

Fortepian był królewskim instrumentem i w naszej rodzinie bardzo cenionym. Jazz przyszedł później. No cóż, ja zawsze improwizowałem. Gdy zapomniałem „tekstu” na koncercie, to coś w tym stylu grałem i... poza wtajemniczonymi nikt tego nie zauważył. Jazz poznałem dzięki bratu Stefanowi, który - co było nieczęste w tamtych konserwatywnych czasach - miał szerokie zainteresowania artystyczne, był obdarzony talentem muzycznym, plastycznym, a kilka lat temu ujawnił również literacki... Później, po wczesnej śmierci Taty, powstała potrzeba zarabiania, a nie tylko grania dla przyjemności. Założyliśmy Extra Ball z Jarkiem Śmietaną i poszło. To był czas przygody i doświadczeń młodości. Piękny i niełatwy czas rozpoznawania „who am I”, kim jestem.

Wywalono mnie ze studiów, zaczęły się szykany paszportowe i innego typu, w tym bilet do wojska. A miałem dwoje malutkich dzieci. Po dwukrotnym wywłaszczeniu naszej rodziny, złośliwościach ze strony bolszewickich biurokratów perspektywa skorumpowania się byłaby największą zdradą rodzinnych ideałów. Poruszyłem niebo i ziemię, żeby się z tego wydostać. Gdyby się nie udało, skończyłbym chyba w lesie, jako partyzant walczący przeciwko tym złodziejom.

Polityka mi pomogła opuścić Polskę. Robiłem wtedy spektakl muzyczno-poetycki z Piotrem Szczepanikiem, z tekstami tzw. zabronionymi – m.in. Wysocki oraz nasze teksty i muzyka. Do skutku doszły tylko dwa spektakle, w Starej Prochowni w Warszawie – jeden niebiletowany, dla KOR-u, a drugi dla miasta. Po nim nas wyrzucili za frazę dzikus gnębi dżentelmena, do której ja grałem hymn radziecki. Były ciarki. Za to samo wyrzucili mnie również ze studiów, trzy miesiące przed dyplomem, i zabrali paszport. Mój dziekan powiedział: Ja ciebie muszę wyrzucić. W przeciągu dwóch tygodni byłem tak szykanowany, że w głowie się nie mieści. Już wcześniej byłem notowany, ponieważ kiedyś na lotnisku znaleziono w mojej walizce książkę o CIA. Poza tym mój ojciec. Taka rodzina, nie proradziecka. Nie mogłem tak po prostu wyjechać. Najpierw wysłałem, niby na ferie, moją żonę z dwójką dzieci do Szwajcarii. Mimo że nie miałem paszportu, musiałem podpisać pismo, obligujące mnie, że nie będę nawet podejmował prób wyjazdu za rodziną. Po powrocie rodziny do kraju, nagle, ku mojemu zdziwieniu, dostałem z impresariatu Telewizji Polskiej nowy paszport. Wtedy nie było komputerów, a oni mieli bałagan, więc dostałem paszport nie wiadomo skąd i dlaczego. Pojechałem do Szwecji grać z moim zespołem dla królowej szwedzkiej, z tym 'lewym' paszportem. I wróciłem. Następne tournée tak przygotowaliśmy z żoną, że ja wyjechałem do Szwajcarii prawie równocześnie z nią. Ona już raz była i wróciła, więc puścili ją ponownie, sądząc, że mnie mają w zastaw. Nic nie wiedzieli o tym 'nowym' paszporcie z Pagartu. To był jakiś cud, naprawdę. To była wielka nerwówka.

Nie doświadczyłem zaczynania od zera, bo od razu miałem pracę. Najpierw, jak się rozniosło, że tam jestem, to muzycy zrobili mi koncert w klubie „Bazillus”, w Zurychu. Był Jojo Mayer, młody wówczas chłopak, był Billy Cobham, Monty Alexander, który zaczął mnie namawiać do wyjazdu do Ameryki. Billy Cobham dał mi od razu kontrakt w swoim zespole Glass Menagerie. Zacząłem pisać muzykę do filmu. Ledwie skończyłem, już dzwonili z następnego studia. Mam jeszcze kalendarz z tamtych czasów – przez kilka pierwszych lat prawie codziennie grałem. Tylko, że za marne pieniądze. I muzyka też była bardzo różna. W ogóle nic nie było moje. Nawet z Billym Cobhamem nie graliśmy nic mojego. Nie wiem, kim wtedy byłem. Funkcjonowałem jako sprawny muzyk. Improwizowałem, pisałem na różne składy, w tym na orkiestrę – wszystko, by zarobić. Nie wiedziałem, że o pieniądzach trzeba rozmawiać, zanim się zacznie coś robić. Musiałem bardzo szybko nauczyć się, że człowiek uspokaja się, jak ma wszystko uporządkowane. Więc dostałem najpierw w dupę – pracy miałem bez liku, ale niewiele pieniędzy. Udało się na tyle, że mieliśmy dach nad głową i było co jeść.