Władysław Smolarski

Władysław Smolarski

Por. Władysław Smolarski w czasach służby w Legionach Polskich.
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1895 Banja Luka
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1975 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą
Odznaczenia

Władysław Smolarski (ur. 6 stycznia 1895 w Banja Luce, zm. 27 kwietnia 1975 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był uczniem I Gimnazjum św. Anny w Krakowie. We wrześniu 1910 uczniowie gimnazjum wybrali go zastępowym „Zastępu Kruków”. W 1912 założył 5 Krakowską Drużynę Skautową tzw. krakowską „Piątkę”. W następnym roku rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Mianowany dowódcą plutonu, a następnie kompanii w 4 pułku piechoty. W czasie służby awansował kolejno w korpusie oficerów piechoty na stopień: podporucznika – 5 listopada 1914, porucznika – 2 lipca 1915 i kapitana – 1 lipca 1916^[1]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, pozostał w Polskim Korpusie Posiłkowym.

11 listopada 1918 otrzymał przydział do Naczelnego Dowództwa^[2]. Na przełomie 1918/1919 (w wieku 22 lat) był szefem Sztabu Obrony Lwowa. Z dniem 14 kwietnia 1919 został przeniesiony z Dowództwa Armii „Wschód” do dyspozycji generała porucznika Stanisława Szeptyckiego. 7 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora Sztabu Generalnego^[3].

W latach 1921–1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty Legionów^[4]. Z dniem 1 października 1922, po ukończeniu kursu, uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział służbowy do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu^[5]. Z dniem 15 października tego roku przydzielony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisko wojskowego komisarza kolejowego^[6][7]. Następnie odbył praktykę na stanowisku dowódcy batalionu w 31 pułku pułku w Łodzi^[8]. Z dniem 3 stycznia 1925 został przeniesiony w stan nieczynny, bez poborów, na przeciąg 8 miesięcy^[9].

Z dniem 5 grudnia 1925 został przywrócony ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG WP na okres do 1 kwietnia 1926^[10]. W czerwcu 1926 wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu 23 Dywizji Piechoty w Katowicach^[11]. 12 kwietnia 1927 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W następnym miesiącu przeniesiony został do 81 pułku piechoty w Grodnie na stanowisko dowódcy II batalionu^[13], a w listopadzie do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[14][15]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sztabu^[16]. W styczniu 1931 przeniesiony został do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy pułku^[17][18][19]. 17 grudnia 1933 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[20]. 28 sierpnia 1934 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego^[21]. W październiku 1935 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stanisława Kwaśniewskiego. W 1938 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą.

Brał udział w ruchu oporu w obozie jenieckim m.in. w Lubece. Po zakończeniu II wojny światowej w Europie powrócił do kraju, gdzie 31 grudnia 1950 został przeniesiony w stan spoczynku^[22].

W 1970 na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego opublikował list „O 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w kampanii 1939 r. Uwagi i sprostowania dotyczące książki Ludwika Głowackiego (...)”^[23].

Życie prywatne

Był żonaty z Heleną Czaplicką, córką cenionego zakopiańskiego lekarza i społecznika Zdzisława Czaplickiego. Ich synem był Andrzej Smolarski, inżynier, profesor Instytutu Mechaniki Górotworu Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CA, rząd zach.).

Grób Smolarskich na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (3 lutego 1972) - leg. nr 1301-71-5
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6036 (1 maja 1933) - dekret 12030/V.M.Adj.Gen.
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[24]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1, 2 i 3 w 1922)^[25]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[26]
• Złoty Medal za Długoletnią Służbę
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
• Virtuti Civili 6 VI 1974
• pruski Krzyż Żelazny 2. klasy – 12 maja 1917^[27]

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Marian Koral: płk dypl. w st. spocz. Władysław Smolarski, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (73) z 1975 r., s. 409.
• Jerzy Korczak: Cóżeś ty za pani ... : o walkach armii „Poznań” 1–12 września 1939 r., Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1979, ISBN 83-210-0081-9, wyd. I, s. 275–277, 388.
• Jerzy Korczak: Cóżeś ty za pani ... : o walkach armii „Poznań” 12–19 września 1939 r., Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0424-5, wyd. I, s. 276, 308.
• Oficjalna strona Szczepu 5 Krakowskich Drużyn Harcerskich „Dzieci Pioruna” im. Tadeusza Kościuszki. tl.krakow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-09)].
• Oficjalna strona Chorągwi Krakowskiej ZHP im. Tadeusza Kościuszki, z dziejów harcerstwa krakowskiego. krakowska.zhp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 6.