Władysław Starzecki
 major rezerwy piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 37 Łęczycki Pułk Piechoty |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | nauczyciel |
| Odznaczenia | |
   | |
Władysław Maria Karol Starzecki[1] (ur. 14 lipca 1892 w Zarszynie, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – nauczyciel, major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 14 lipca 1892[1][a] jako syn Jana i Marii, z domu Librewska. Ojciec był poczmistrzem w Żmigrodzie. W 1912 ukończył I Gimnazjum w Tarnowie uzyskując maturę, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Austro-Węgier.
Po zakończeniu wojny w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu porucznika. 5 stycznia 1919 został przydzielony z Lwowskiej Legii Oficerskiej do 37 pułku piechoty (od 1920 pod nazwą 37 Łęczycki pułk piechoty) na stanowisko dowódcy kompanii. 16 czerwca 1919 w zastępstwie pełnił funkcję dowódcy III batalionu zapasowego. 22 października 1920 został dowódcą batalionu i na tym stanowisku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jej trakcie 24 maja 1920 batalion Starzeckiego zajął wsie Słoboda, Berezówka, po czym zaatakowany przez bolszewików skutecznie odparł atak i następnego dnia zdobył wsie Berowina, Beliczany i Żukowiec, a wojska nieprzyjacielskie zostały wyparte za rzekę Berezynę. Za wymienione czyny Władysław Starzecki otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2][3].
Jako student, po zakończeniu wojny został zdemobilizowany, przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a w późniejszych latach do oficerskiej kadry Okręgu Korpusu Nr VI. 28 września 1920 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podjął przerwane studia filozofii i ukończył je w 1922, po czym rozpoczął pracę jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie[4], a następnie w Sokalu. Po uzyskaniu kwalifikacji nadanej przez Państwową Komisję Egzaminacyjną we Lwowie pracował jako nauczyciel historii i przysposobienia wojskowego najpierw w XI Gimnazjum, a następnie w II Gimnazjum we Lwowie. W 1934 jako kapitan zajmował 599. lokatę w Korpusie Oficerów Piechoty. W 1938, jako oficer rezerwy, został awansowany do stopnia majora. Został wizytatorem przysposobienia wojskowego we Lwowie.
Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Batalionu ON „Lwów I” w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[5]. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.
Życie prywatne
Jego żoną była Janina, z domu Kajzer, także nauczycielka. Mieli syna Andrzeja (ur. 1930)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2410[1] (1921)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[7]
Upamiętnienie
W 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika[8].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie podało datę dzienną urodzenia 13 lipca – Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 2014-06-12].
Przypisy
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 199.
- ↑ Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem VIRTUTI MILITARI. stankiewicze.com. [dostęp 2014-06-12].
- ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792–1992 – S2 (ang.). feefhs.org. [dostęp 2014-06-12].
- ↑ Tomasz Pudłocki. „Wadą niepozbywalną jest jego nerwowość” – Stefan Grabiński jako nauczyciel Seminarium Nauczycielskiego Męskiego we Lwowie w latach 1921–1929. „Litteraria Copernicana”, s. 312, 317, 1 (11) z 2013. Wydział Filologiczny UMK Wydawnictwo UMK.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 348. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej i społecznej”.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-06-12].
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 513. [dostęp 2014-06-12].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.