Władysław Starzecki

Władysław Starzecki
major rezerwy piechoty major rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1892
Zarszyn

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Jednostki

37 Łęczycki Pułk Piechoty
39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich
Batalion ON „Lwów I”

Stanowiska

dowódca kompanii
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

nauczyciel

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Władysław Maria Karol Starzecki[1] (ur. 14 lipca 1892 w Zarszynie, zm. wiosna 1940 w Charkowie) – nauczyciel, major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 14 lipca 1892[1][a] jako syn Jana i Marii, z domu Librewska. Ojciec był poczmistrzem w Żmigrodzie. W 1912 ukończył I Gimnazjum w Tarnowie uzyskując maturę, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Austro-Węgier.

Po zakończeniu wojny w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu porucznika. 5 stycznia 1919 został przydzielony z Lwowskiej Legii Oficerskiej do 37 pułku piechoty (od 1920 pod nazwą 37 Łęczycki pułk piechoty) na stanowisko dowódcy kompanii. 16 czerwca 1919 w zastępstwie pełnił funkcję dowódcy III batalionu zapasowego. 22 października 1920 został dowódcą batalionu i na tym stanowisku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jej trakcie 24 maja 1920 batalion Starzeckiego zajął wsie Słoboda, Berezówka, po czym zaatakowany przez bolszewików skutecznie odparł atak i następnego dnia zdobył wsie Berowina, Beliczany i Żukowiec, a wojska nieprzyjacielskie zostały wyparte za rzekę Berezynę. Za wymienione czyny Władysław Starzecki otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2][3].

Jako student, po zakończeniu wojny został zdemobilizowany, przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich, a w późniejszych latach do oficerskiej kadry Okręgu Korpusu Nr VI. 28 września 1920 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podjął przerwane studia filozofii i ukończył je w 1922, po czym rozpoczął pracę jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie[4], a następnie w Sokalu. Po uzyskaniu kwalifikacji nadanej przez Państwową Komisję Egzaminacyjną we Lwowie pracował jako nauczyciel historii i przysposobienia wojskowego najpierw w XI Gimnazjum, a następnie w II Gimnazjum we Lwowie. W 1934 jako kapitan zajmował 599. lokatę w Korpusie Oficerów Piechoty. W 1938, jako oficer rezerwy, został awansowany do stopnia majora. Został wizytatorem przysposobienia wojskowego we Lwowie.

Po wybuchu II wojny światowej ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Batalionu ON „Lwów I” w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[5]. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Życie prywatne

Jego żoną była Janina, z domu Kajzer, także nauczycielka. Mieli syna Andrzeja (ur. 1930)[1].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

W 2007 pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika[8].

Zobacz też

Uwagi

  1. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie podało datę dzienną urodzenia 13 lipca – Oficerowie. muzeumwp.pl. [dostęp 2014-06-12].

Przypisy

  1. a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 199.
  2. Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem VIRTUTI MILITARI. stankiewicze.com. [dostęp 2014-06-12].
  3. Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792–1992 – S2 (ang.). feefhs.org. [dostęp 2014-06-12].
  4. Tomasz Pudłocki. „Wadą niepozbywalną jest jego nerwowość” – Stefan Grabiński jako nauczyciel Seminarium Nauczycielskiego Męskiego we Lwowie w latach 1921–1929. „Litteraria Copernicana”, s. 312, 317, 1 (11) z 2013. Wydział Filologiczny UMK Wydawnictwo UMK. 
  5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 348. ISBN 83-7001-294-9.
  6. Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558
  7. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej i społecznej”.
  8. LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-06-12].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet mjr.svg
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP