Władysław Stasica

Władysław Stasica
pułkownik pułkownik
Data urodzenia

30 września 1913

Data śmierci

20 czerwca 1973

Przebieg służby
Lata służby

do 1952

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

szef WSR w Krakowie

Późniejsza praca

adwokat

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Władysław Stasica (ur. 30 września 1913, zm. 20 czerwca 1973) – polski prawnik, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, w PRL sędzia aparatu represji wobec działaczy niepodległościowych, adwokat.

Życiorys

Urodził się 30 września 1913 jako syn Jana[1]. W latach 30. ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując tytuł magistra[2][3]. Po II wojnie światowej został oficerem ludowego Wojska Polskiego, w 1946 był w stopniu majora, później w stopniu podpułkownika i do końca życia w stopniu pułkownika[2]. Od 16 września 1947 do 30 grudnia 1952 był szefem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie[2][3][4]. Pełnił funkcję przewodniczącego składu sędziowskiego krakowskiego WSR w dziewięciu procesach działaczy niepodległościowych zakończonych wydaniem wyroków kary śmierci, z których 8 wykonano[4]. Skazanymi i straconymi byli Stanisław Król (1947)[5], Franciszek Rapacz (1947)[6], Franciszek Sawina (1947)[7], Bronisław Tomala (1947)[7], Michał Żak (1949/1958)[8], Stefan Balicki (1956)[9]. Ponadto był przewodniczącym składu sędziowskiego w procesach działaczy niepodległościowych: Tadeusza Ośki (30 września 1946 skazany na karę śmierci, wyrok wykonano), ks. Władysława Gurgacza (3 sierpnia 1949 skazany na karę śmierci, wyrok wykonano), Kazimierza Pużaka (w 1948 wyrok 10 lat pozbawienia wolności). Później pracował jako adwokat, jako członek Zespołu Adwokackiego nr 14 w Krakowie[2], od 31 stycznia 1953 do 1973 był obrońcą w postępowaniach przed sądami wojskowymi[10].

Zmarł 20 czerwca 1973[2][11]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty) 25 czerwca 1973 (kwatera 8 wojskowa, rząd 12, miejsce 11)[2][11]. Jego żoną była Sabina Stasica, romanistka (ur. 21 października 1913, zm. 8 grudnia 2015), z którą miał syna Jacka (ur. 1950, brydżysta, matematyk) i córkę Ludmiłę[12][13][14].

Grób Władysława Stasicy na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Odznaczenie

Przypisy

  1. ↑ Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Krakowie (1945) 1983-1990. Władysław Stasica. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-01-19].
  2. ↑ a b c d e f Władysław Stasica. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 149, s. 9, 24-25 czerwca 1973. 
  3. ↑ a b Filip Musiał: 397 wyroków śmierci. zhwin.pl. s. 1. [dostęp 2018-01-19].
  4. ↑ a b Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 7.
  5. ↑ Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 61.
  6. ↑ Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 65.
  7. ↑ a b Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 66.
  8. ↑ Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 70.
  9. ↑ Skazani przez WSR 2008 ↓, s. 56.
  10. ↑ Spis akt nr 1492/98. awndm.wp.mil.pl. [dostęp 2018-01-19].
  11. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Władysław Stasica. rakowice.eu. [dostęp 2018-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  12. ↑ Jacek Stasica. historiawisly.pl. [dostęp 2018-01-19].
  13. ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Sabina Stasica. rakowice.eu. [dostęp 2018-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  14. ↑ Sabina Stasica. nekrologi.net, 2015-12-11. [dostęp 2018-01-19].
  15. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 266.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Grób Władysława Stasicy.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Władysława Stasicy na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie