Władysław Szczepucha

Władysław Szczepucha

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 października 1919 Ładyczyn, Polska
Data i miejsce śmierci	27 sierpnia 2016 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1974
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca dowódcy Wojsk OPL OK, szef Artylerii OPL OK, szef Artylerii Wojsk OPK, szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Kielcach
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Władysław Szczepucha (ur. 9 października 1919 w Ładyczynie, zm. 27 sierpnia 2016^[1]) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, wieloletni szef artylerii Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, a następnie Wojsk OPK.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 9 października 1919 w Ładyczynie pod Tarnopolem. W 1939 zdał maturę. Latem 1939, będąc w 9. batalionie Junackich Hufców Pracy, budował umocnienia na granicy polsko-niemieckiej na Górnym Śląsku.

II wojna światowa

W 1940 został powołany do służby w Armii Czerwonej, służył w jednostce szkolnej w Aszchabadzie w Turkmenii, a następnie w 68. pułku artylerii górskiej w Taszkencie. W lipcu 1941, pełniąc funkcję dowódcy drużyny zwiadu, został wraz z pułkiem skierowany na front w okolice Wiaźmy. W 1943 na własną prośbę skierowany do tworzonego na terytorium ZSRR Wojska Polskiego. W 1944 ukończył Wojskową Szkołę Artylerii w Kostromie. Po ukończeniu szkoły awansowany do stopnia podporucznika i promowany przez gen. Zygmunta Berlinga. Następnie uczestniczył w walkach na froncie w składzie 5. Brygady Artylerii Ciężkiej. Brał udział w walkach nad Turią i Bugiem, nad środkową Wisłą, w rejonie Warszawy, na Wale Pomorskim, w szturmie Kołobrzegu, na Pomorzu Szczecińskim, nad Odrą i w Brandenburgii. Był kolejno dowódcą plutonu, szefem zwiadu dywizjonu, dowódcą baterii.

Okres powojenny

Po zakończeniu działań wojennych pozostawał dowódcą 5. baterii 5. Brygady Artylerii Ciężkiej, a następnie został skierowany do 1. Oficerskiej Szkoły Artylerii w Olsztynie. Od 1946 służył w 2 pułku artylerii lekkiej w Radomiu. Od 1947 roku szef sztabu 84 pułku artylerii przeciwlotniczej w Brzegu. W 1948 ukończył kurs dowódców dywizjonu artylerii przeciwlotniczej w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, a w 1951 Akademię Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Po ukończeniu Akademii pełnił służbę w Sztabie Generalnym WP, a od 1952 w Dowództwie Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju.

W kolejnych latach sprawował kierownicze funkcje w Wojskach Obrony Przeciwlotniczej, które stanowiły część składową Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, poprzednika dzisiejszych Sił Powietrznych. Struktura dowodzenia artylerią w ramach tego Rodzaju Sił Zbrojnych ulegała częstym przekształceniom. W latach 1952–1953 był zastępcą dowódcy Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju (OPL OK), a w latach 1953–1956 szefem sztabu Dowództwa Wojsk OPL OK. Od 1956 był szefem sztabu Dowództwa Artylerii OPL OK. W latach 1957–1959 był szefem artylerii OPL OK w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju. W latach 1959–1962 był zastępcą dowódcy Wojsk OPL OK - szefem Inspektoratu Artylerii, a następnie szefem Artylerii OPL OK. Jego szefostwo przypadło na okres transformacji artylerii lufowej na artylerię rakietową. Pod jego kierownictwem sformowano Ośrodek Szkolenia Specjalistów Artylerii Rakietowej w Bemowie Piskim.

Grób gen. Władysława Szczepucha na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Po wojnie awansował kolejno na kapitana (1947), majora (1948), podpułkownika (1952) i pułkownika (1952). Do stopnia generała brygady awansowany na mocy uchwały Rady Państwa z 1960. Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki.

Po powołaniu w lipcu 1962 nowego rodzaju sił zbrojnych - Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, generał Szczepucha został powołany na stanowisko szefa Artylerii Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Stanowisko to piastował do 1968.

W latach 1969–1974 był szefem Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Kielcach. W 1974 został przeniesiony w stan spoczynku. Następnie pracował w Polskiej Akademii Nauk.

Członek PPR i PZPR.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera F-13-14)^[2].

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Order Czerwonej Gwiazdy (1945, ZSRR)
• I inne

Przypisy

Bibliografia

• S. Czmur, W. Wójcik – Generałowie w stalowych mundurach, Wydawnictwo Czasopism WLOP - Dom Wydawniczy Bellona, Poznań - Warszawa 2003, str. 180-182
• H.P. Kosk, – Generalicja Polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”. Pruszków 2001, str. 200
• M. F. Hoffan – Wojska Obrony Przeciwlotniczej Sił Powietrznych 1919–2004, Warszawa 2004, str. 84