Władysław Wawrzyniak

Władysław Wawrzyniak
major piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1890 Antonin
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914-1929 i 1939-1940
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego, Wojsko Polskie
Jednostki	12 Pułk Strzelców Wielkopolskich 70 pułk piechoty 58 pułk piechoty 57 pułk piechoty 35 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca odcinka południowego powstania wielkopolskiego
Główne wojny i bitwy	powstanie wielkopolskie
Odznaczenia

Władysław Wawrzyniak (ur. 15 maja 1890 w Antoninie, zm. 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Ludwika i Józefy z Rosińskich^[1]. Absolwent Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie był prezesem Towarzystwa Tomasza Zana, maturę zdał w 1911 roku oraz studia prawnicze na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu.

W 1914 powołany do armii niemieckiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Biedrusku w stopniu podporucznika, został wysłany na front zachodni. Dowodził kompanią.

Po demobilizacji, powrócił do Wielkopolski i był aktywnym uczestnikiem wydarzeń Republiki Ostrowskiej, powierzono mu dowództwo nad utworzonym wówczas 1 pułkiem piechoty polskiej. Został on rozwiązany pod naciskiem władz niemieckich i poznańskich. Miesiąc później, w styczniu 1919 roku, objął dowództwo Batalionu Pogranicznego ze Szczypiorna i na jego czele ponownie zajął Ostrów. W powstaniu wielkopolskim był dowódcą Okręgu Wojsk VII Frontu Południowego. Współdowodził także 12 pułkiem strzelców wielkopolskich. Do stopnia porucznika awansował 5 maja 1919, do stopnia kapitana 1 czerwca 1919. Walczył na froncie bolszewickim. Ranny, po wyjściu ze szpitala objął stanowisko komendanta Grudziądza. Od 1921 w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku szefa Oddziału I i V, a następnie pełniącego obowiązki szefa poborowego^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 360. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 70 pułk piechoty^[3]. Z dniem 1 października 1923 roku został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VII^[4]. Następnie pełnił służbę w 68 pułku piechoty we Wrześni^[5]. W maju 1925 roku został przeniesiony do 58 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko dowódcy I batalionu^[6]. W 1928 roku był dowódcą III batalionu 35 pułku piechoty w Brześciu^[7]. W marcu 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX^[8]. Z dniem 30 września tego roku został przeniesiony w stan spoczynku^[9].

Mieszkał w Buku, pracował w stowarzyszeniu kupieckim. W 1937 roku pełnił przez kilka miesięcy obowiązki komisarycznego burmistrza Opalenicy, a następnie taką samą funkcję w Lwówku^[10]. Opracował Zarys historii powstania w południowej części Księstwa Poznańskiego („Wolność” nr 4, 5, 7/1922 Poznań, „Gazeta Ostrowska” nr 1/1994 1 s. 11–13).

W czasie kampanii wrześniowej, zgłosił się na ochotnika do wojska. Skierowany do jednostki zapasowej, wzięty do niewoli, osadzony w Kozielsku, zamordowany w Katyniu. Figuruje na liście wywózkowej 036/4 z 16 kwietnia 1940 roku, poz. 72.

Władysław Wawrzyniak był żonaty z Martą Matuszewską^[1]. Jedna z ulic w Ostrowie nosi jego nazwisko.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)^[11] nr 4719^[12]
• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[13]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.