Władysław Wiśniowski (muzyk)

Władysław Wiśniowski

Fotografia nagrobna Władysława Wiśniowskiego
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1911 Śniatyn
Data i miejsce śmierci	25 września 1993 Sanok
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Odznaczenia

Władysław Wojciech Wiśniowski (ur. 1 stycznia 1911 w Śniatyniu, zm. 25 września 1993 w Sanoku) – polski muzyk, pracownik łączności, podoficer Wojska Polskiego, żołnierz ZWZ–AK.

Grobowiec rodziny Wiśniowskich w Sanoku

Życiorys

Władysław Wojciech Wiśniowski urodził się 1 stycznia 1911 w Śniatyniu w rodzinie mieszczańskiej jako syn Józefa (1880-1959) i Weroniki z domu Łaszkiewicz^[1][2][3]. Był wnukiem powstańca styczniowego^[4]. Miał brata Kazimierza^[4]. W rodzinnym mieście w 1926 ukończył naukę w 7-klasowej szkole podstawowej^[5]. W 1928 wstąpił do Wojska Polskiego do 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku^[6]. W jednostce od 1928 do 1930 jako elew w orkiestrze, od 1931 do 1933 jako nadterminowy kapral, do 1934 do 1939 jako zawodowy kapral^[6][7]. W 2 psp został solistą w orkiestrze pułkowej, grał na instrumencie dętym baryton^[1]. W latach 30. odgrywał melodie żołnierskie ze szczytu Domu Żołnierza w Sanoku^[8].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 w szeregach 2 kompanii pułku brał udział w walkach kampanii wrześniowej do 15 września 1939^[6][4]. Po upadku wojny obronnej powrócił z obszaru Górnego Śląska do Sanoka^[1]. Po nastaniu okupacji niemieckiej był poszukiwany przez gestapo i na przełomie 1940/1941 ukrywał się^[5][1]. W 1941 w Bażanówce został zaprzysiężony przez Władysława Szmyda do Związku Walki Zbrojnej, a po przekształceniu działał w Armii Krajowej od 1942 do 1945^[3][1]. Posługiwał się pseudonimem „Kociński”^[9]. Brał udział w akcjach zbrojnych i dywersyjnych^[10]. Po nadejściu frontu wschodniego na ziemię sanocką w 1944 został aresztowany przez NKWD^[10]. Był przetrzymywany w gmachu zajmowanym przez NKWD przy ulicy Tadeusza Kościuszki w Sanoku, skąd 8 czerwca 1945 odzyskał wolność, po tym jak zbiegający ze służby w sanockim Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego Antoni Żubryd dokonał uwolnienia grupy więźniów^[10]. Zagrożony aresztowaniem Wiśniowski ukrywał się następnie w zabudowaniach ogrodnika sanockiego parku miejskiego Piotra Radwańskiego, na północnym stoku Góry Parkowej przy ul. Emilii Plater^[10].

Pod koniec 1945 ujawnił się^[10]. Od 1946 do 1976 był zatrudniony jako doręczyciel przesyłek w Urzędzie Pocztowym w Sanoku, po czym przeszedł na emeryturę^[11][12]. Działał społecznie na polu muzyki^[8]. Na początku lat 60. był założycielem orkiestry dętej w Zagórzu, w tamtejszej Szkole Muzycznej nauczał gry na akordeonie^[4][8]. W latach 60. i 70. tworzył zespół orkiestralny w Sanoku, występujący na imprezach okolicznościowych^[8]. Ponadto z wieży kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku odgrywał melodie religijne^[8]. Był członkiem Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Sanoku^[13], a od końca lat 80. należał do Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych^[8].

Zmarł 25 września 1993^[12]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[14][12]. Jego żoną była Elżbieta z dom Froń (1921-2010)^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (uchwałą Rady Państwa ze stycznia 1985)^[12]
• Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności” (1975)^[3][12]
• inne odznaczenia^[12]

Przypisy

Bibliografia

• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych W Wisełka-Wojtuszewski 1963-1983, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 105). s. 1-234.
• Anna Korab. Pozostaną w pamięci. Władysław Wiśniowski 1911-1993. Wspomnienie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 41 (622), s. 6, 10 października 2003. 
• Władysław Wiśniowski. W: Roman Bańkowski: Wywiady i opowieści. Sanok: Związek Literatów Polskich. Oddział w Rzeszowie, 2000, s. 17-20. ISBN 83-914224-6-1.