Władysław Wicha
| Data i miejsce urodzenia | 3 czerwca 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 24 czerwca 1965 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres | od 14 grudnia 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | funkcja utworzona |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Władysław Wicha (ur. 3 czerwca 1904 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1984 tamże) – polski metalowiec i polityk. Minister spraw wewnętrznych w latach 1954–1964, członek Rady Państwa (1965–1969), poseł na Sejm PRL I i IV kadencji.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Franciszka i Antoniny, miał wykształcenie średnie. Od 1924 był członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce, następnie działaczem Komunistycznej Partii Polski, sekretarzem komitetów okręgowych KPP (Warszawa-Lewa Podmiejska, Częstochowa-Piotrków, Łódź, Warszawa). W latach 1931–1934 i 1936–1938 był więziony. W latach 1938–1945 pracował jako robotnik metalowiec na Zachodzie (Belgia, Francja, Hiszpania i Wielka Brytania). W 1945 powrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Był przewodniczącym Delegatury Komisji Specjalnej w Warszawie, wicedyrektorem Biura Kontroli przy Radzie Państwa. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W latach 1949–1950 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach, w latach 1950–1952 I sekretarz Komitetu Warszawskiego. W latach 1954–1959 był członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, w latach 1959–1968 członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1964–1968 sekretarzem KC.
W latach 1952–1954 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Kontroli Państwowej, w latach 1954–1964 minister spraw wewnętrznych. W latach 1965–1969 członek Rady Państwa. Był posłem na Sejm PRL I i IV kadencji.
Jego żoną była działaczka KPP Teofila z domu Lewin (Lewicka; 1910–2003). Ich syn Piotr (1946–2006) był zięciem Jana Rabanowskiego. Ich wnukiem jest pisarz Marcin Wicha[1].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-półkole-6)[2].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1947)[4].
Przypisy
- ↑ Andrzej Horubała, Elegia, 13 kwietnia 2018.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 352.
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 438. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
.svg)
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób Władysława Wichy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970