Władysław Wicha
| Data i miejsce urodzenia | 3 czerwca 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres | od 24 czerwca 1965 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres | od 14 grudnia 1954 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | funkcja utworzona |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Władysław Wicha (ur. 3 czerwca 1904 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1984 tamże) – polski metalowiec i polityk. Minister spraw wewnętrznych w latach 1954–1964, członek Rady Państwa (1965–1969), poseł na Sejm PRL I i IV kadencji.
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej jako syn Franciszka i Antoniny, miał wykształcenie średnie. Od 1924 był członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce, następnie działaczem Komunistycznej Partii Polski, sekretarzem komitetów okręgowych KPP (Warszawa-Lewa Podmiejska, Częstochowa-Piotrków, Łódź, Warszawa). W latach 1931–1934 i 1936–1938 był więziony. W latach 1938–1945 pracował jako robotnik metalowiec na Zachodzie (Belgia, Francja, Hiszpania i Wielka Brytania). W 1945 powrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Był przewodniczącym Delegatury Komisji Specjalnej w Warszawie, wicedyrektorem Biura Kontroli przy Radzie Państwa. Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W latach 1949–1950 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach, w latach 1950–1952 I sekretarz Komitetu Warszawskiego. W latach 1954–1959 był członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, w latach 1959–1968 członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1964–1968 sekretarzem KC.
W latach 1952–1954 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Kontroli Państwowej, w latach 1954–1964 minister spraw wewnętrznych. W latach 1965–1969 członek Rady Państwa. Był posłem na Sejm PRL I i IV kadencji.
Jego żoną była działaczka KPP Teofila z domu Lewin (Lewicka; 1910–2003). Ich syn Piotr (1946–2006) był zięciem Jana Rabanowskiego. Ich wnukiem jest pisarz Marcin Wicha[1].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-półkole-6)[2].
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)[3]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1947)[4].
Przypisy
- ↑ Andrzej Horubała, Elegia, 13 kwietnia 2018.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 352.
Bibliografia
- Informacje w BIP IPN
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 438. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
.svg)
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
.jpg)
- kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Media użyte na tej stronie
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
Józef Cyrankiewicz, Prime Minister of Poland (People's Republic of Poland) 1947-1970
Autor: Lukasz2, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób Władysława Wichy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
Bolesław Bierut, właśc. Bolesław Biernacki, ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, (ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich, dziś dzielnica Lublina - zm. 12 marca 1956 w Moskwie) – polski działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944, pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947, Przewodniczący KC PZPR od 1948, premier PRL od 1952.