Władysław Wincze

Władysław Wincze
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1905
Odessa

Data i miejsce śmierci

24 października 1992
Wrocław

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Dziedzina sztuki

architekt wnętrz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Władysław Wincze (ur. 1 kwietnia 1905 w Odessie, zm. 24 października 1992 we Wrocławiu) – polski architekt wnętrz.

Życiorys

Urodził się 1 kwietnia 1905 w Odessie, w rodzinie Konstantego i Marii z Kuleszów[1]. Ukończył gimnazjum M. S. Panczenki. W 1922 zdał rosyjską w Odessie, a w 1925 polską maturę w gimnazjum Ludwika Lorenza w Warszawie. Studiował architekturę na Politechnice Warszawskiej (1925–1928). W latach 1930–1931 w szkole podchorążych artylerii konnej we Włodzimierzu Wołyńskim. Studia malarskie rozpoczął w Szkole Sztuk Pięknych (od 1932 ASP) w pracowniach Karola Tichego, a następnie Tadeusza Pruszkowskiego, które ukończył w 1935. W latach 1932–1935 pełnił stanowisko kierownika artystycznego Towarzystwa Popierania Przemysłu Ludowego. Asystent prof. J. Czajkowskiego w pracowni Kompozycji i Płaszczyzn (1936–1938); pracował u prof. W. Jastrzębowskiego nad realizacją projektu cmentarza legionistów i grobowca serca marszałka Piłsudskiego na Rossie w Wilnie; członek zarządu SAP Ład od 1936.

W 1939 brał czynny udział w kampanii wrześniowej na Podlasiu i Małopolsce. W latach 1942–1944 wraz z Olgierdem Szlekysem i stolarzem Władysławem Jaworskim prowadził w Warszawie spółkę projektującą i wytwarzającą meble. Walczył w powstaniu warszawskim jako młodszy oficer AK ps. „Jaskólski”. Po upadku powstania trafił do niewoli niemieckiej - był jeńcem Stalagu IV B Mühlberg, Stalagu XI B Fallingbostel, obozu Bergen-Belsen, Gross Born i Stalagu X B Sandbostel[2].

Po wojnie dyrektor Spółdzielni Artystów „Ład” 1945–1948; kierownik modelarni stolarskiej w Kłodzku (1946–1948); doradca ministra przemysłu ds. plastycznych; zastępca prof. w PWSSP we Wrocławiu – 1948; organizator i kierownik Zakładu Metalu i Drewna. W 1949 uzyskał dyplom z architektury wnętrz w ASP w Warszawie. Dziekan Wydziału Architektury Wnętrz wrocławskiej PWSSP i kierownik Pracowni Architektury Wnętrz (1950–1972). W latach 1951–1952 pracował w Centralnym Biurze Projektów i Studiów Budownictwa Osiedlowego w Nowej Hucie.

Od 1932 był mężem Ireny z Jankowskich - absolwentki Warszawskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych.

Zmarł we Wrocławiu. Pochowany w grobie rodzinnym obok żony i córki na cmentarzu w Celestynowie[2].

Praca twórcza

Autor i współautor wielu projektów architektury wnętrz i meblarstwa, m.in.:

  • Domu Mody,
  • Klubu TPPR,
  • Księgarni KDM,
  • wnętrza Teatru Rozmaitości,
  • polichromii kamieniczek Starego Rynku i pl. Solnego,
  • zespołu kawiarnianego na Wzgórzu Partyzantów,
  • sali Senatu i rektoratu PWSSP - Wrocław.

Ordery i odznaczenia

Nagrody

  • I Nagroda w konkursie meblarskim Ministerstwa Przemysłu i Handlu - Warszawa (1939)
  • II Nagroda w konkursie BNNEP na wnętrze domków fińskich - Warszawa (1946)
  • II Nagroda w Ogólnopolskim Konkursie na wnętrze mieszkalne M-2 - Warszawa (1955)
  • Nagroda II st. Komitetu ds. Urbanistyki i Architektury; Nagroda I st. MKiS za całokształt twórczości (1971)

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 342. [dostęp 2021-11-29].
  2. ↑ a b c d Powstańcze Biogramy - Władysław Wincze, www.1944.pl [dostęp 2021-11-29] (pol.).
  3. ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1400 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie