Włodowice (gmina)

Włodowice
gmina wiejska
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Powiat

zawierciański

TERYT

2416092

Wójt

Adam Szmukier

Powierzchnia

76,29 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności


5219[1]

• gęstość

68,0 os./km²

Nr kierunkowy

34

Tablice rejestracyjne

SZA

Adres urzędu:
ul. Krakowska 26
42-421 Włodowice
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Włodowice”
Położenie na mapie Polski
Ziemia50°33′N 19°27′E/50,555000 19,451389
Strona internetowa
Portal Polska

Włodowicegmina wiejska w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim. W latach 1975–1998 gmina administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.

Siedziba gminy to Włodowice.

Według danych z 31 grudnia 2017 roku[2] gminę zamieszkiwało 5237 osób.

Wieś Włodowice istniała już na początku XIII wieku. Pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1220 roku, kiedy to Włodowice częściowo były własnością książęcą, częściowo zaś w posiadaniu klasztoru mstowskiego. W tymże roku biskup krakowski Iwo Szawłowicz Odrowąż wydał klasztorowi Kanoników Regularnych w Mstowie pergamin uposażeniowy, w którym, między innymi, wymienione są Włodowice.

W 1327 roku król Władysław Łokietek zamienia z klasztorem w Mstowie wsie Komorniki i Skarżyce na wieś Włodowice i Parkoszowice. Z rąk królewskich przeszły Włodowice w ręce Włodka II, herbu Sulima z Charbinowic (wynika to z dokumentu nadawczego Władysława Jagiełły, datowanego 27 września 1386 r.). Następca Włodka, Bartosz Włodek Sulimczyk sprzedaje Włodowice w roku 1470 mieszczanom krakowskim: Imbramowi i Piotrowi Salomonowiczom. Od Salomonowiczów Włodowice przeszły w ręce Jana Feliksa Rzeszowskiego, prepozyta przemyskiego, później Jana Pileckiego, a następnie Mikołaja Pileckiego.

Dokument Władysława Łokietka z 1327 roku, wymienia tę osadę jeszcze jako wieś, natomiast określenie "oppidum" pojawia się przy nazwie Włodowice po raz pierwszy w dokumencie Władysława Jagiełły z 1386 roku, przy okazji nadania tego miasta Włodkowi z Charbinowic, później z Ogrodzieńca, herbu Sulima, podówczas cześnikowi krakowskiemu. Kiedy nastąpiła lokacja osady dokładnie nie wiadomo. Przypuszczalnie akcja ta miała miejsce w latach panowania Kazimierza Wielkiego lub, co mniej prawdopodobne, w okresie andegaweńskim.

Około roku 1470 Jan Bartosz Włodek z Ogrodzieńca sprzedał Włodowice wraz z kilkoma wsiami mieszczanom krakowskim: Ibrachimowi i Piotrowi Salomonowiczom. Spisującym w owym czasie swoją "księgę beneficjów" Jan Długosz, odnotował istnienie w tym mieście kościoła parafialnego. Niebawem Salamonowicze odstąpili część majątku Rzeszowskim, a ci z kolei, w 1492 roku, zamienili dobra włodowickie z Janem z Pilicy herbu Leliwa, na Zawiercie z dopłatą 8000 złotych węgierskich. W rękach Pileckich pozostawało miasto do roku 1523, wtedy bowiem zakupił je Jan Boner. Wnukowie tegoż Jana: Seweryn i Fryderyk Bonerowie, wraz z matką Jadwigą Kościelecką, zamienili w 1571 roku miejscową świątynię na zbór ariański, który kolejny właściciel osady, Mikołaj Firlej, przywrócił kościołowi rzymskokatolickiemu. Firlejowie weszli w posiadanie Włodowic dzięki małżeństwu Jana Firleja z Zofią, siostrą wspomnianych wyżej Seweryna i Fryderyka Bonerów. Dzierżyli oni ten majątek do roku 1669, po czym odstąpili go Stanisławowi Warszyckiemu herbu Abdank, kasztelanowi krakowskiemu. Po Warszyckich, drogą koligacji rodzinnych, Włodowice znalazły się w kompleksie majątkowym Męcińskich herbu Poraj, którzy pozostali właścicielami osady aż do początków XIX wieku. Niewątpliwie prywatny charakter miasta i wyjątkowo częste zmiany właścicieli nie sprzyjały poważniejszemu rozwojowi społeczno-gospodarczemu. Taki przebieg procesu historycznego spowodował, iż we Włodowicach nie wykształciła się nigdy struktura społeczna o charakterze zdecydowanie miejskim, chociaż osada usytuowana była przy ważnym w tej części kraju szlaku komunikacyjnym.

W 1581 roku żyło tu zaledwie 3 rzemieślników i 3 komorników. Również zaludnienie Włodowic nie było zbyt imponujące, skoro w roku 1662 liczba mieszkańców wynosiła zaledwie 382 osoby. Zaznaczyć jednak należy, że był to okres szczególnie niepomyślny w dziejach miasta, lata "potopu" szwedzkiego upamiętniły się bowiem poważnymi zniszczeniami i znacznym wyludnieniem osady. Stale funkcjonowały natomiast urzędy typowe dla ośrodków miejskich. Szesnastowieczne źródła odnotowują kolejnych wójtów, burmistrzów i rajców miasta, poświadczając jednocześnie ich ożywioną działalność. Niedorozwój rzemiosła sprawił stosunkowo późne ukształtowanie się organizacji cechowej. Istnienie cechów włodowickich było niezaprzeczalnym faktem dopiero w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy właściciel miasta zatwierdził ich przywileje. Znacznie wcześniej, bo w roku 1603, ksiądz Jan Firlej założył miejscowy szpital - przytułek.

Pod koniec XVIII wieku Włodowice liczyły około 700 mieszkańców i 140 domów, oprócz kościoła i dworu całkowicie drewnianych. W mieście pracowały 3 młyny, istniała karczma i browar, a nawet niewielka szkoła. Zdecydowana większość mieszkańców parała się rolnictwem. Niewiele zmian w zagraryzowanym obrazie osady przyniósł również wiek dziewiętnasty.

Do roku 1831, po Męcińskich, Włodowice przeszły w ręce Poleskich. Jeden z tejże rodziny - Michał Poleski, herbu Poraj, powstaniec z 1863 r. i więzień X pawilonu warszawskiej cytadeli, osiadł w roku 1870 we Włodowicach. Wkrótce po tym Włodowice zyskały nazwę Aten Okulskich, bowiem były ośrodkiem wiedzy, kultury i wszelakiej nauki. Michał Poleski założył, w starym dworzyszczu włodowickim, prywatną szkołę agronomiczną. Przy szkole (własnym kosztem) urządził laboratorium chemiczne i fizyczne. W pokojach tzw. królewskich urządził bibliotekę liczącą przeszło 10 000 tomów, archiwum starych i cennych akt i dokumentów po dawnych dziedzicach Włodowic: Bonarach, Firlejach, Warszyckich i Męcińskich. W kilku pokojach umieszczone były kolekcje minerałów i okazy paleontologiczne zebrane z terenu całej Polski, zbiór flory krakowskiej umieszczonej w olbrzymich zielnikach. Do pałacu włodowickiego przyjeżdżali uczeni z Polski i z zagranicy.

Włodowice ostatecznie utraciły prawa miejskie w 1870 roku.

W czasie I wojny światowej Michał Poleski przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł 20 kwietnia 1917 r. i został pochowany na cmentarzu powązkowskim.

Struktura powierzchni

Według danych z roku 2002[3] gmina Włodowice ma obszar 76,29 km², w tym:

  • użytki rolne: 57%
  • użytki leśne: 32%

Gmina stanowi 7,6% powierzchni powiatu.

Północno-wschodnia część gminy. Widok ze strony Skał Rzędkowickich

Demografia

Dane z 30 czerwca 2004[4]:

OpisOgółemKobietyMężczyźni
jednostkaosób%osób%osób%
populacja5278100270151,2257748,8
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²)
69,235,433,8
  • Piramida wieku mieszkańców gminy Włodowice w 2014 roku[1].


Piramida wieku Gmina Wlodowice.png

Miejscowości

Góra Włodowska, Hucisko, Kopaniny, Morsko, Parkoszowice, Rudniki, Rzędkowice, Skałka, Włodowice, Zdów.

Sąsiednie gminy

Kroczyce, Myszków, Niegowa, Zawiercie, Żarki

Przypisy

  1. a b Gmina Włodowice w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-03-16] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. Gmina Włodowice w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2020-05-25] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  4. Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).

Media użyte na tej stronie

Silesian Voivodeship location map2.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of en:Silesian Voivodeship with counties (powiats) and municipalities (gminas). Geographic limits of the map:
  • N: 51.1617 N
  • S: 49.2956 N
  • W: 17.8872 E
  • E: 20.0559 E
Piramida wieku Gmina Wlodowice.png
Autor: Polskawliczbach, Licencja: CC BY-SA 2.5 pl
Piramida wieku mieszkańców gminy Włodowice, 2014
Gmina Włodowice Rzędkowice 29.05.2010 p.jpg
Autor: Przykuta, Licencja: CC BY-SA 3.0

Skały Rzędkowickie.

Widok Rzędkowic i północnowschodniej cześci gminy Włodowice