Włodzimierz Łączyński
 major kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 maja 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 27 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1917–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 10 Pułk Strzelców Konnych |
| Stanowiska | oficer ordynansowy |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Włodzimierz Hipolit Łączyński h. Nałęcz (ur. 2 maja 1898 w Radymnie, zm. 27 września 1944 w Oflagu VI B Dössel) – major kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Kazimierza, pułkownika kawalerii, i Wandy z domu Young. Zdał egzamin dojrzałości w Przemyślu. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Wziął udział w walkach na froncie włoskim, gdzie odniósł rany. Został mianowany na stopień podporucznika, a jego oddziałem macierzystym był pułk ułanów Nr 6[1].
W grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W latach 1919-1920 uczestniczył w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami, brał udział w walkach w ramach 6 Pułku Ułanów Kaniowskich.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 227. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a jego oddziałem macierzystym był 10 pułk strzelców konnych w Łańcucie[2][3][4]. W czerwcu 1924 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko oficera ordynansowego dowódcy okręgu korpusu[5]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 75. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1928-1934 pełnił służbę w 8 pułku ułanów w Krakowie[7][8][9]. 4 lutego 1934 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10]. W następnym miesiącu został przeniesiony z 8 do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Baranowiczach[11].
Przed wybuchem II wojny światowej (prawdopodobnie 16 sierpnia 1939) został zastępcą dowódcy 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie (Wołyńska Brygada Kawalerii – Armia „Łódź”). W tej funkcji brał udział w kampanii wrześniowej. Odniósł rany 24 września 1939 w walkach k. Chełma. Po klęsce polskiej wojny obronnej przedostał się przez Węgry (tymczasowo internowany w Hidasnémeti) do Francji. Został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. W 1940 był dowódcą 3 Oddziału Rozpoznawczego. Uczestniczył w kampanii francuskiej, w maju i czerwcu 1940 w szeregach 1 Dywizji Grenadierów kontynuował walkę przeciwko Niemcom na linii Maginota. 10 lipca 1940 dostał się do niewoli niemieckiej. Został osadzony w Oflagu VI B Dössel. Tam zginął 27 września 1944 podczas bombardowania. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu w Dössel (obecnie część miasta Warburg) razem z 184 innymi zabitymi w tym tragicznym zdarzeniu[12].
Jego żoną od 1922 była Helena z Błażowskich, z którą miał synów Kazimierza (ur. 1923) i Jerzego (ur. 1927).
Ordery i odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[13]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[14]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[14]
Upamiętnienie
W dowód uznania Rada Miejska Kamieńska, uchwałą nr XVIII/136/2000 z 28 czerwca 2000 r., uhonorowała mjra Włodzimierza Łączyńskiego nazywając jedną z nowo projektowanych ulic jego imieniem.
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 921, 1015.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 684, 672.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 63, 595, 606.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 25 czerwca 1924 roku, s. 401.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 742.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 297, 349.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 21, 82.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149, 635.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161.
- ↑ Spis alfabetyczny pochowanych. oflag-doessel.com. [dostęp 2016-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-02)].
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 21.
- ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1015.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Jan Łączyński: Mjr Włodzimierz Łączyński. spmk.webserwer.pl. [dostęp 2016-03-25].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1877) – Oficer – Księstwo i Królestwo Rumunii.