Włodzimierz Ścibor-Rylski

Włodzimierz Ścibor-Rylski

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1914 Lwów
Data i miejsce śmierci	19 września 1939 Sieraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	9 Pułk Ułanów Małopolskich
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Włodzimierz Stanisław Maria Ścibor-Rylski herbu Ostoja (ur. 14 kwietnia 1914 we Lwowie, zm. 19 września 1939 w Sierakowie w Puszczy Kampinoskiej) – podporucznik rezerwy kawalerii Wojska Polskiego, działacz katolicki, prawnik, uczestnik wojny obronnej we wrześniu 1939.

Życiorys

herb Ostoja

Uczęszczał do jednego ze lwowskich gimnazjów, egzamin maturalny zdał w 1931. W 1935 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, zdobył również wykształcenie rolnicze na dwuipółletnich Wyższych Kursach Rolniczych Turnaua. Był aktywistą Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej "Odrodzenie", od czasów gimnazjalnych uczestnicząc w pracach oświatowych i charytatywnych; w latach 1933-1935 prezesował kołu "Odrodzenia" na Uniwersytecie Lwowskim, a od 1932 wspólnie z Jerzym Turowiczem redagował biuletyn organizacji "Dyszel w głowie", na łamach którego zamieszczał artykuły o społecznym zaangażowaniu katolików. Działalnością charytatywną zajmował się również jako członek Towarzystwa św. Wincentego a Paulo.

W latach 1935-1936 odbył służbę wojskową. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (X rocznik) i odbył praktykę w 9 Pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli. Po zwolnieniu z wojska przeniósł się do Warszawy, gdzie odbył praktykę zawodową w miejscowej Izbie Rolniczej. Działał w tym okresie w warszawskim kole "Odrodzenia". W 1937 osiadł w majątku Kolińce (powiat tłumacki). Powołał do życia Kółko Rolnicze w Trembowli, prowadząc w nim następnie działalność oświatową, a w Kolińcach pobudował okazały dom; założył też rodzinę, poślubiając w październiku 1938 Teresę Wandę Sokołowską, także działaczkę "Odrodzenia". Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 8. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[1].

W obliczu zagrożenia wojennego w sierpniu 1939 zmobilizowany został do 9 Pułku Ułanów Małopolskich i wyznaczony na stanowisko dowódcy I plutonu w 4. szwadronie. Poległ 19 września 1939 w walkach w Puszczy Kampinoskiej. Zwłoki Ścibora-Rylskiego odnaleziono i zidentyfikowano jesienią 1940, pochowany został na cmentarzu w Laskach pod Warszawą.

Pośmiertnie odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Paweł Gach, Włodzimierz Ścibor-Rylski, w: Słownik biograficzny katolicyzmu społecznego w Polsce, tom III (przewodniczący Komitetu Redakcyjnego Ryszard Bender), Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1995
• Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.