Włodzimierz (Pietrow)

Włodzimierz

Iwan Pietrow
Arcybiskup kazański i swijaski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1828 stanica Fiedosiejewska
Data śmierci	2 września 1897
Miejsce pochówku	Kazań
Arcybiskup kazański i swijaski
Okres sprawowania	1892–1897
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia kazańska
Śluby zakonne	19 marca 1853
Prezbiterat	22 października 1853
Sakra biskupia	16 marca 1880

Włodzimierz, imię świeckie Iwan Pietrowicz Pietrow (ur. 28 maja 1828 w stanicy Fiedosiejewskiej, zm. 2 września 1897) – rosyjski biskup prawosławny.

Pochodził z rodziny kozackiej. Jego ojciec, Kozak doński, został następnie psalmistą cerkiewnym. Iwan Pietrow ukończył w 1849 seminarium duchowne w Woroneżu, zaś w 1853 – Kijowską Akademię Duchowną, w której uzyskał dyplom magistra teologii. W czasie studiów na ostatnim roku, 19 marca 1853, złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Włodzimierz. 22 października tego samego roku został wyświęcony na hieromnicha i podjął pracę wykładowcy w seminarium w Orle. W 1857 otrzymał stanowisko inspektora seminarium duchownego w Irkucku, po roku został przeniesiony na analogiczne stanowisko w seminarium w Tomsku. W 1861 otrzymał godność archimandryty i został inspektorem Petersburskiej Akademii Duchownej oraz profesorem nadzwyczajnym w katedrze teologii dogmatycznej.

Pragnąc służyć na Syberii jako misjonarz, w 1865 archimandryta Włodzimierz został wyznaczony na kierownika misji duchownej na Ałtaju. Nauczył się języka ałtajskiego, odnosił w pracy misyjnej sukcesy, chrzcząc 6700 osób. Jego uczniami byli m.in. święty mnich Makary (Głuchariow) i święty biskup Makary (Niewski). W 1880 archimandryta Włodzimierz przyjął chirotonię biskupią z tytułem biskupa bijskiego, wikariusza eparchii tomskiej. Ceremonia odbyła się w Bijsku z udziałem biskupa tomskiego Piotra i biskupa kurskiego Efrema. Włodzimierz (Pietrow) kierował misją na Ałtaju do 1883, gdy został biskupem tomskim i siemipałatyńskim. W Tomsku zakończył prace nad budową nowego soboru katedralnego. W 1886 został przeniesiony na katedrę stawropolską i jekatierinodarską, zaś trzy lata później – do eparchii niżnonowogrodzkiej. W latach 1891–1892, w czasie klęski głodu w guberni niżnonowogrodzkiej, duchowny przekazywał dary pieniężne na cele pomocy głodującym i wzywał szlachtę i kupców do tworzenia bezpłatnych stołówek. W 1892 przeniesiony na katedrę kazańską. Wspierał tworzenie przez Cerkiew szkół dla nierosyjskich grup etnicznych z zajęciami w ich językach, jak również upowszechnianie się tych języków w nabożeństwach prawosławnych dla konwertytów pochodzenia nierosyjskiego. Z powodu stanu zdrowia nie mógł jednak na szerszą skalę organizować podróży duszpasterskich. Przyczynił się do przekształcenia dwuletnich kursów misjonarskich w Kazaniu w odrębną szkołę misjonarzy (prace nad tym projektem ukończył jego następca na urzędzie Arseniusz (Briancew)).

Zmarł na zakażenie krwi w 1897 i został pochowany w urządzonej przez siebie kaplicy w podziemiach soboru Zwiastowania w Kazaniu.

Bibliografia

• Владимир (Петров Иван Петрович) архиепископ Казанский и Свияжский с 7 мая 1892 года по 2 сентября 1897 года.