Włodzimierz Berutowicz

Włodzimierz Berutowicz
Data i miejsce urodzenia	3 października 1914 ; Przedmość
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 2004 ; Warszawa
	Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres	od 1 kwietnia 1976; do 14 maja 1987
Poprzednik	Jerzy Bafia
Następca	Adam Łopatka
	Minister sprawiedliwości
Okres	od 26 października 1971; do 27 marca 1976
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Stanisław Walczak
Następca	Jerzy Bafia
	Odznaczenia

Grób Włodzimierza Berutowicza na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

Włodzimierz Berutowicz vel Józef Garyga (ur. 3 października 1914 w Przedmościu, zm. 11 grudnia 2004 w Warszawie) – polski prawnik i polityk socjalistyczny. Pierwszy prezes Sądu Najwyższego w latach 1976–1987, od 1971 do 1976 minister sprawiedliwości, poseł na Sejm PRL VIII kadencji.

Życiorys

Syn Józefa i Katarzyny. Od 1934 do 1935 pracował jako nauczyciel. Następnie przystąpił do służby wojskowej – do 1938 w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie, a następnie jako podporucznik dowodził plutonem w 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy^[1].

Podczas II wojny światowej od 1940 do 1944 był sprzedawcą w warszawskim sklepie z farbami, a w latach 1944–1945 przebywał na robotach przymusowych we Wrocławiu. Po wojnie krótko służył w Milicji Obywatelskiej^[2] (od 1945 do 1947 kierował komisariatem Komendy Miejskiej we Wrocławiu). Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego (1950).

Od 1948 pracował w prokuraturze, a następnie w sądownictwie. W latach 1959–1960 prezes Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu, w latach 1960–1967 prezes Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu. Jednocześnie od 1950 był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Wrocławskiego (tam w 1955 obronił pracę doktorską Zasada dyspozycyjności w postępowaniu cywilnym Polski Ludowej napisaną pod kierunkiem Kamila Stefki^[3]). Od 1968 profesor nadzwyczajny, w 1975 mianowany przez Radę Państwa profesorem zwyczajnym nauk prawnych. W latach 1968–1971 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od października 1971 do marca 1976 minister sprawiedliwości w rządach Piotra Jaroszewicza. Od 1976 do 1987 pierwszy prezes Sądu Najwyższego. Równocześnie od lipca 1982 do maja 1987 był z urzędu przewodniczącym Trybunału Stanu. W okresie 1980–1985 poseł na Sejm PRL VIII kadencji. W latach 1975–1980 prof. Akademii Spraw Wewnętrznych. W latach 1980–1985 profesor Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. Członek Komitetu Redakcyjnego „Zeszytów Naukowych Akademii Spraw Wewnętrznych”.

Od lutego 1947 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, z którą w grudniu 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Na VI (1971), VII (1975) oraz VIII (1980) Zjeździe PZPR wybierany w skład Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej.

Był m.in. autorem podręczników:

Zasada dyspozycyjności w postępowaniu cywilnym (1957)^[4]
Postępowanie cywilne w zarysie (1973)
Przewodnik do nauki o postępowaniu cywilnym (1973)
Przewodnik do nauki ustrojów organów ochrony prawnej (współautor Józef Mokry, 1975)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy
Złoty Krzyż Zasługi (1955)^[5]
Medal Komisji Edukacji Narodowej
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[6]

Przypisy

↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 119, 620.
↑ Jerzy Szczęsny: Historia poprawiana przez sąd. „Rzeczpospolita”, 2011.
↑ Uniwersytet Wrocławski. Wydział Prawa i Administracji; Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii. Wykaz doktoratów 1945–2010
↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 68.
↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543
↑ M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419

Bibliografia

Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
Kto jest kim w Polsce, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989.
Informacje w BIP IPN.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.

[CITEREFRybkaStepan2006119,_620-1] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 119, 620.

[2] Jerzy Szczęsny: Historia poprawiana przez sąd. „Rzeczpospolita”, 2011.

[3] Uniwersytet Wrocławski. Wydział Prawa i Administracji; Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii. Wykaz doktoratów 1945–2010

[4] Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 68.

[5] M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543

[6] M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

1921–1945	Franciszek Nowodworski (1922–1924) Władysław Seyda (1924–1929) Leon Supiński (1929–1939)
od 1982	Włodzimierz Berutowicz (1982–1987) Adam Łopatka (1987–1990) Adam Strzembosz (1990–1998) Lech Gardocki (1998–2010) Stanisław Dąbrowski (2010–2014) Małgorzata Gersdorf (2014–2020) Małgorzata Manowska (od 2020)

II Rzeczpospolita (1917–1939)	Stanisław Pomian-Srzednicki (1917–1922) Franciszek Nowodworski (1922–1924) Władysław Seyda (1924–1929) Leon Supiński (1929–1939)
PRL (1945–1990)	Wacław Barcikowski (1945–1956) Jan Wasilkowski (1956–1967) Zbigniew Resich (1967–1972) Jerzy Bafia (1972–1976) Włodzimierz Berutowicz (1976–1987) Adam Łopatka (1987–1990)
III Rzeczpospolita (od 1990)	Adam Strzembosz (1990–1998) Lech Gardocki (1998–2010) Stanisław Dąbrowski (2010–2014) Małgorzata Gersdorf (2014–2020) Małgorzata Manowska (od 2020)

Przewodniczący	Włodzimierz Berutowicz (1985–1987) Adam Łopatka (1987–1989)
Zastępcy przewodniczącego	Witold Lassota
Pozostali członkowie i zastępcy członków	Jerzy Bratoszewski, Henryk Cieśluk Zbigniew Czajkowski Andrzej Elbanowski Tadeusz Kałasa Stanisław Kotowski Jan Kwakszyc Janina Łęgowska Jan Meysztowicz Józef Mikos Franciszek Mleczko Jan Pawlak Stanisław Pniewski Maciej Poros Wojciech Romanowski Zbigniew Salwa Jan Socha Stanisława Świderska Jerzy Topolski Czesław Ura Jerzy Wróblewski Jan Zając Zastępcy członków: Henryk Kostrzewa Adolf Sobieraj Stanisław Stolz Tadeusz Woźniczka Maria Zakrzewska

Przewodniczący	Włodzimierz Berutowicz
Zastępcy przewodniczącego	Witold Lassota
Pozostali członkowie i zastępcy członków	Stanisław Antoszewski Jerzy Bratoszewski Andrzej Burda Henryk Cieśluk Andrzej Elbanowski Henryk Groszyk Henryk Kempisty Stanisław Kotowski Henryk Korotyński Jan Kwakszyc Kazimierz Lipiński Jan Meysztowicz Franciszek Mleczko Kazimierz Modzelewski Jan Pawlak Wojciech Romanowski Zbigniew Salwa Stanisława Świderska Bolesław Szlązak Jerzy Topolski Alfred Wawrzyniak Jerzy Wróblewski Zastępcy członków: Stanisław Pawela Stefan Rutkowski Adolf Sobieraj Stanisław Stolz Bolesław Wójtowicz

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Włodzimierz Berutowicz

Spis treści

Życiorys

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Data i miejsce urodzenia	3 października 1914 Przedmość
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 2004 Warszawa
Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres	od 1 kwietnia 1976 do 14 maja 1987
Poprzednik	Jerzy Bafia
Następca	Adam Łopatka
Minister sprawiedliwości
Okres	od 26 października 1971 do 27 marca 1976
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Stanisław Walczak
Następca	Jerzy Bafia
Odznaczenia