Włodzimierz Burzyński

Włodzimierz Burzyński

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1900 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	17 lipca 1970 Gliwice
profesor nauk inżynieryjnych
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1928
Habilitacja	1933
Profesura	1934
Uczelnia	Politechnika Lwowska Politechnika Śląska
Dziekan Wydziału Mechanicznego

Włodzimierz Stanisław Burzyński (ur. 29 kwietnia 1900 w Przemyślu, zm. 17 lipca 1970 w Gliwicach) – polski inżynier teoretyk budownictwa, profesor Politechniki Lwowskiej, po wojnie Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

W 1918 ukończył gimnazjum w Przemyślu, po czym zapisał się na Politechnikę Lwowską. Uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 i akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie, w 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie w powstaniu śląskim. W 1925 uzyskał dyplom inżyniera budowy dróg i mostów na Politechnice Lwowskiej^[1]. W 1928 obronił doktorat^[1], w 1929 studiował w Getyndze i Zurychu. Od 1930 zastępca profesora mechaniki politechniki we Lwowie^[1], w 1933 habilitował się z mechaniki kontinuów. W 1934 mianowany profesorem mechaniki technicznej, dziekan Wydziału Mechanicznego w roku akademickim 1938/39 i wybrany w lipcu 1939 na rok akademicki 1939/1940^[2].

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie^[3], kierował katedrą wytrzymałości materiałów i był zastępcą dyrektora Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1942-1944 kierował oddziałem mechanicznym Państwowych Technicznych Kursów Zawodowych. Aresztowany przez NKWD 4 stycznia 1945, zwolniony 10 lipca 1945, powrócił do pracy na PLw. W 1946 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa przeniósł się do Gliwic, na Politechnikę Śląską. Od 1949 był ciężko chory.

Przypisy

Bibliografia

• Politechnika Lwowska 1844-1945, praca zbiorowa pod przew. Roberta Szewalskiego, Wydawnictwo Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1993, ISBN 83-7085-058-8