Włodzimierz Dahlig

Grób Włodzimierza Dahliga na cmentarzu Powązkowskim

Włodzimierz Dahlig ps. „Chemik” (ur. 21 grudnia 1916, zm. 10 lipca 1983 w Warszawie) – polski chemik, profesor Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Syn Henryka i Emmy^[1]. Po ukończeniu w 1935 sosnowieckiego Liceum im. Stanisława Staszica rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej, uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po wyzwoleniu Warszawy, 20 stycznia 1945 uczestniczył w wydobywaniu z kanałów i piwnic Politechniki Warszawskiej ukrytych pomocy naukowych i biblioteki Wydziału Chemicznego. Jako inżynier chemik był pionierem w zakresie stosowania tworzyw sztucznych do celów medycznych. Prowadził badania dotyczące chemii i technologii polimerów, uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, był dziekanem Wydziału Chemii Politechniki Warszawskiej.

Patenty

Był współautorem patentów z dziedziny chemii i tworzyw polimerowych:

• Sposób wytwarzania szkła do barwnego przepuszczania światła^[2];
• Urządzenie do kropelkowego nawadniania roślin^[3];
• Poduszka przeciwodleżynowa^[4];
• Cewnik do długotrwałych wlewów dożylnych^[5];
• Sposób wytwarzania opakowań z tworzyw termoplastycznych^[6];
• Sposób zamykania przedmiotów w torebkach, zwłaszcza z folii z tworzyw sztucznych^[7].

Poza pracą naukową Włodzimierz Dahlig pełnił funkcję wiceprezesa konsystorza kościoła ewangelicko-augsburskiego w Warszawie. Spoczywa razem z żoną Haliną Bojarską-Dahlig na cmentarzu Powązkowskim (kw. 32-4-14)^[8].

Bibliografia

• Cmentarz Powązkowski w Warszawie, JerzyJ. Waldorff, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, ISBN 83-03-00758-0, OCLC 830234313 .

Linki zewnętrzne

• Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, Historia kierunku Technologia Chemiczna. ch.pw.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-06)]., data dostępu: 2016-02-09

Przypisy