Włodzimierz Dobromilski

Włodzimierz Dobromilski

Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1933 Sambor
Data i miejsce śmierci	30 kwietnia 1993 Szczecin
Zawód	aktor–lalkarz, reżyser, pedagog
Odznaczenia

Włodzimierz Dobromilski (ur. 11 sierpnia 1933 w Samborze, zm. 30 kwietnia 1993 w Szczecinie) – polski aktor-lalkarz, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Lalek „Pleciuga” w Szczecinie, pedagog

Życiorys

Urodził się 11 sierpnia 1933 roku w Samborze (obecnie na Ukrainie). Po wojnie wraz z rodziną (ojciec Jan, brat Roman, siostra Maria) został repatriowany na Ziemie Zachodnie. W latach czterdziestych uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 1 w Gryfinie. Szkołę średnią ukończył w 1950 roku. W latach 1950-1953 studiował w Państwowej Szkole dla Instruktorów Teatrów Ochotniczych w Poznaniu. W latach 1951-1953 był aktorem w teatrze Młodego Widza w Poznaniu. W 1959 roku zdał eksternistyczny egzamin aktorski, a w 1962 egzamin reżyserski.

W 1955 roku, po odbyciu służby wojskowej, związał się ze Szczecinem. W sezonie artystycznym 1955/56 został aktorem (od 15 września) Teatru Lalek „Rusałka”. Od listopada 1957 roku, po zmianie nazwy „Rusałki”, był aktorem i kierownikiem literackim Teatru Lalek „Pleciuga”. Jako reżyser udanie zadebiutował w 1960 roku Słoniątkiem Jana Grabowskiego. Spektakl ten grany był ponad 100 razy. Prowadził także zajęcia teoretyczne i praktyczne na kursach dla instruktorów amatorskich zespołów lalkarskich organizowanych przez Wojewódzki Dom Kultury w Szczecinie.

W latach 1967-1973 pracował na Dolnym Śląsku. Reżyserował w jednym z najciekawszych i najbardziej twórczych polskich teatrów lalkowych – we Wrocławiu, a także w teatrze lalek w Wałbrzychu. Równocześnie był wykładowcą Wydziału Lalkarskiego we wrocławskiej filii Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Razem ze studentami przygotowywał przedstawienia dyplomowe.

W 1974 roku powrócił do Szczecina. Powołany na dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Lalek „Pleciuga”, prowadził tę scenę od 2 stycznia 1974 aż do przedwczesnej śmierci. Najczęściej sięgał do sprawdzonego repertuaru, z czytelnym i wyrazistym dla dzieci przesłaniem. Łącznie zrealizował kilkadziesiąt sztuk (także poza Szczecinem) dla młodych widzów, z których wiele zaadaptowano na potrzeby telewizji. Pod jego kierownictwem teatr „Pleciuga” rozwinął się, znacznie podniósł swą rangę artystyczną oraz zyskał uznanie w Polsce i poza jej granicami (m.in. Spowiedź w drewnie, Żywoty świętych). Bardzo blisko współpracował ze Szpitalem Dziecięcym przy ul. Św. Wojciecha w Szczecinie, gdzie Teatr Lalek „Pleciuga” wystawiał specjalnie zaadaptowane przedstawienia dla często ciężko chorych dzieci. W uznaniu tych zasług, na wniosek najmłodszych widzów uhonorowany został najwyższym dziecięcym odznaczeniem, Orderem Uśmiechu. Oprócz tradycyjnych widowisk dla dzieci, reżyserował i wystawiał także współczesne dramaty. W październiku 1975 roku obchodził w Szczecinie potrójny jubileusz – dwudziestopięciolecia pracy twórczej, piętnastolecia pracy reżyserskiej oraz pięćdziesiątego wyreżyserowanego spektaklu, Żołnierza i Biedy.

Obok działalności w teatrach lalek, blisko współpracował również z amatorskim i studenckim ruchem artystycznym Szczecina. Od 1956 roku był aktorem i reżyserem studenckiego teatrzyku „Skrzat”.

Zmarł nagle 30 kwietnia 1993 w Szczecinie. Został pochowany 10 maja na Cmentarzu Centralnym (kw. 43A-2-20).

Twórczość teatralna i działalność estradowa (Szczecin)

Nagrody

• 1960 – III miejsce dla STS „Skrzat” oraz nagroda Ministra Kultury i Sztuki za program Tu do niczego się nie zmusza na Festiwalu Kulturalnym Studentów Ziem Zachodnich we Wrocławiu
• 1964 – II nagroda dla widowiska Awantura w teatrze lalek E. Borysowej w Państwowym Teatrze Lalek w Wałbrzychu oraz I nagroda za reżyserię na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu
• 1965 – nagroda za reżyserię przedstawienia Niebieski piesek na Ogólnopolskim Konkursie Małoobsadowych Przedstawień w Teatrach Lalek w Warszawie
• 1967 – I nagroda dla spektaklu oraz II nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawienia O chłopie, co wszystkich zwodził J. Ośnicy w Państwowym Teatrze Lalek w Wałbrzychu na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek w Opolu
• 1974 – nagroda Prezesa Rady Ministrów PRL za twórczość artystyczną w dziedzinie teatru lalek
• 1976 – nagroda wojewódzka „za liczące się w całym kraju osiągnięcia artystyczne teatru i pozyskiwanie coraz to nowych kręgów młodych widzów”
• 1978 – nagroda Wojewody Szczecińskiego „za całokształt osiągnięć artystycznych i wzorowe kierowanie pracą zasłużonej dla regionu szczecińskiego placówki kulturalnej”
• 1983 – nagroda artystyczna Wojewody Szczecińskiego „za wysokie walory artystyczne i wychowawcze reżyserowanych przedstawień”

Odznaczenia

• 1963 – Srebrna Odznaka Honorowa Gryfa Pomorskiego
• 1964 – Srebrny Krzyż Zasługi
• 1978 – Order Cyryla i Metodego II st. przyznany przez Radę Państwa Ludowej Republiki Bułgarii „za zasługi dla rozwoju polsko-bułgarskich stosunków kulturalnych"
• 1979 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1983 – Order Uśmiechu
• 1984 – Medal 40-lecia Polski Ludowej
• 1985 – Medal 40-lecia Polski Ludowej

Bibliografia

• Włodzimierz Dobromilski. Encyklopedia Pomorza Zachodniego – pomeranica.pl. [dostęp 2016-07-15].
• Robert Cieślak, Elżbieta Stelmaszczykowa, Pół wieku Teatru Lalek w Szczecinie. „Rusałka” – „Pleciuga” 1953-2003, Teatr Lalek „Pleciuga”, Szczecin 2004
• Maria Dworakowska, Pożegnanie, „Gazeta Wyborcza – Szczecin” z dn. 10 maja 1993
• Encyklopedia Szczecina t. I A-O (pod red. Tadeusza Białeckiego, autor hasła Ryszard Markow), Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 1999

Inne źródła

• Materiały ze zbiorów Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie i ze zbiorów Andrzeja Androchowicza