Włodzimierz Głowacki

Włodzimierz Głowacki
Data i miejsce urodzenia

5 września 1910
Poznań

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1995
Warszawa

Zawód, zajęcie

jachtowy kapitan żeglugi wielkiej, instruktor i działacz żeglarski, dziennikarz, pisarz

Narodowość

polska

Grób Włodzimierza Głowackiego na cmentarzu Powązkowskim

Włodzimierz K. Głowacki (ur. 5 września 1910 w Poznaniu, zm. 28 sierpnia 1995 w Warszawie[1]) – polski jachtowy kapitan żeglugi wielkiej, instruktor i działacz żeglarski, dziennikarz, pisarz, jeden z największych popularyzatorów żeglarstwa w Polsce. Dla uczczenia jego postaci jeden z polskich żaglowców nosi nazwę Kapitan Głowacki[2].

Życiorys

Z wykształcenia był prawnikiem i ekonomistą. Przed II wojną światową był dziennikarzem gdyńskiego Kuriera Bałtyckiego w dziale Żegluga i Porty. W czasie wojny pracował jako majster, technik i pomocnik żeglarski, działając jednocześnie w konspiracji. W 1944 roku został uwięziony na Pawiaku, po czym do końca wojny przebywał w obozie koncentracyjnym Stutthof, koło Gdańska[3].

W pierwszych latach po wojnie był jednym z członków założycieli Instytutu Zachodniego w Poznaniu, następnie pracownikiem Misji Wojskowej w Berlinie oraz pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Kierował w nim referatem "Przygotowanie pokoju" (1947/1948). Opracował m.in. projekt pracy informacyjno-propagandowej, obejmujący pozyskiwanie za granicą informacji dotyczących Niemiec, służących wypracowaniu stanowiska polskiego na przyszłą konferencję pokojową.

Później poświęcił się już w pełni działalności żeglarskiej. Był instruktorem żeglarskim, sędzią regatowym, sekretarzem generalnym, a następnie prezesem Polskiego Związku Żeglarskiego (1957–1960)[4], inspektorem Głównego Urzędu Kultury Fizycznej, członkiem władz Międzynarodowej Unii Żeglarstwa Regatowego (IYRU).

Był założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym miesięcznika Żagle, przez wiele lat także stałym współpracownikiem miesięcznika Morze. Członek Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Autor wielu książek beletrystycznych oraz podręczników o tematyce żeglarskiej, z których najbardziej znanym jest liczące blisko 500 stron fundamentalne dzieło pt. Żeglarstwo morskie, zatwierdzone przez Główną Komisję Szkolenia PZŻ jako podstawowy podręcznik w zakresie szkolenia na stopień jachtowego sternika morskiego[5].

Pierwszy laureat nagrody im. Leonida Teligi za opublikowaną w Wydawnictwie Morskim książkę pt. Wspaniały świat żeglarstwa. Autor tekstów i muzyki do piosenek żeglarskich.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 108-6-7)[6].

Publikacje[7]

  • Żeglarstwo morskie. Podręcznik na stopień jachtowego sternika morskiego zatwierdzony przez Zarząd PZŻ (1968)
  • Wspaniały świat żeglarstwa (1972)
  • Olimpijskie żagle (1974)
  • Dzieje jachtingu światowego (1983)
  • Dzieje żeglarstwa polskiego (1989)

Przypisy

  1. ↑ B. Tuszyński Bardowie sportu, Warszawa 2009, str. 47-48
  2. ↑ s/y Kapitan Głowacki. coz.com.pl. [dostęp 2012-08-27].
  3. ↑ Muzeum Stutthof w Sztutowie. Lalka. stutthof.org. [dostęp 2012-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 grudnia 2015)].
  4. ↑ Prezesi PZŻ. pya.org.pl. [dostęp 2012-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 sierpnia 2012)].
  5. ↑ Włodzimierz Głowacki: Żeglarstwo morskie. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 2. ISBN 83-217-2208-3.
  6. ↑ Cmentarz Stare Powązki: GŁOWACCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-12-21].
  7. ↑ Włodzimierz Głowacki. lubimyczytac.pl. [dostęp 2022-12-07].

Media użyte na tej stronie

Włodzimierz Głowacki - grób.jpg
Autor: Krzem Anonim, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Włodzimierza Głowackiego na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 108, rząd 6, grób 7)