Włodzimierz Hołubowicz

Włodzimierz Hołubowicz
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1908
Jekaterynodar

Data i miejsce śmierci

7 kwietnia 1962
Sztokholm

profesor nauk etnograficznych
Specjalność: archeologia
Alma Mater

Uniwersytet Wileński

Doktorat

1947
Uniwersytet Poznański

Profesura

1952

Uczelnia

Uniwersytet Wileński
Uniwersytet Toruński
Uniwersytet Wrocławski

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Włodzimierz Hołubowicz (ur. 20 czerwca 1908 w Jekaterynodarze[1], zm. 7 kwietnia 1962 w Sztokholmie) – archeolog, etnograf. Mąż Heleny Cehak.

Życiorys

Syn Józefa. Początkowo studiował prawo później przeniósł się na Wydział Humanistyczny i studiował etnografię kończąc studia w 1928 na Uniwersytecie Wileńskim. W trakcie studiów był przewodniczącym grupy archeologicznej i uczestniczył w wykopaliskach. 1932–1937 pracował w Muzeum Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1937–1941 uczestniczył na Wileńszczyźnie w pracach wykopaliskowych i etnograficznych. W 1945 brał udział w wykopaliskach archeologii w Mińsku. W 1946 przeniósł się do Polski, pracował jako sekretarz w agencji prasowej w Warszawie, a później jako asystent na Uniwersytecie Toruńskim. W 1947 na Uniwersytecie w Poznaniu obronił doktorat z zakresu metod badania kręgów kulturowych.

W latach 1951–1961 był założycielem i profesorem Katedry Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego[2], utworzył własną szkołę polskiej archeologii. Badał wczesne średniowiecze na Śląsku, prowadził wykopaliska w Opolu na Ostrówku, Niemczy i innych stanowiskach archeologicznych. Był autorem wielu prac teoretycznych obejmujących metodykę i metodologię badań archeologicznych. Poza Uniwersytetem kierował Zakładem Archeologii Polski Instytut Historii Kultury Materialnej PAN we Wrocławiu oraz redagował „Archeologię Śląska” i „Śląskie Sprawozdania Archeologiczne”. Był współpracownikiem Komisji Historii Sztuki Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i członkiem Polskiego Towarzystwa Archeologicznego[1].

Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (pole 42-5-183)[3].

Wybrane publikacje

  • Garncarstwo wiejskie zachodnich terenów Białorusi (1950)
  • Opole w wiekach X-XII (1956)
  • O metodzie publikacji źródeł archeologicznych (1958)
  • Garncarstwo wczesnośredniowieczne Słowian (1965)
  • Studia nad metodami badań warstw kulturowych w prehistorii polskiej (1948)

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, 1962, tom 17 A, s. 4 (nekrolog).
  2. ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 294.
  3. ↑ Zarząd Cmentarzu Komunalnych we Wrocławiu - wyszukiwarka grobów, groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2022-03-14].
  4. ↑ M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.
  6. ↑ M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 maja 1955 r. nr 0/755 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia i linki

Media użyte na tej stronie