Włodzimierz Kiernożycki

Włodzimierz Kiernożycki
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1951
Poznań

Profesor nauk technicznych
Specjalność: konstrukcje żelbetowe, materiały budowlane
Alma Mater

Politechnika Szczecińska

Doktorat

1979

Habilitacja

1994

Profesura

18 października 2004

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Włodzimierz Kiernożycki (ur. 30 maja 1951 w Poznaniu) – polski inżynier, profesor nauk technicznych, specjalista w dziedzinie żelbetu, rektor Politechniki Szczecińskiej oraz Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie.

Życiorys

W 1974 został absolwentem Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej. W 1979 w tej samej jednostce uzyskał stopień doktora nauk technicznych. Habilitował się w 1994 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej na podstawie rozprawy zatytułowanej Termiczne naprężenia wymuszone w betonowych budowlach masywnych z uwzględnieniem zjawisk reologicznych. 18 października 2004 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Specjalizuje się w budownictwie, w tym w konstrukcjach żelbetowych i materiałach budowlanych. Został członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Członek Polskiej Akademii Nauk.

Zawodowo związany z Politechniką Szczecińską i następnie Zachodniopomorskim Uniwersytetem Technicznym, dochodząc do stanowisk profesorskich. Pełnił m.in. funkcje dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej (1991–1993), prodziekana (1993–1996) i dziekana (1996–2002) Wydziału Budownictwa i Architektury. Objął też kierownictwo Katedry Konstrukcji Żelbetowych i Technologii Betonu. W latach 2002–2005 był prorektorem ds. nauczania. W 2005 i w 2008 wybierany na rektora Politechniki Szczecińskiej. W 2009 objął tożsame stanowisko w nowo powołanym ZUT, a w 2012 uzyskał z wyboru reelekcję na czteroletnią kadencję na funkcję rektora tego uniwersytetu[1].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[2]. W 1996 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[3].

Przypisy

Bibliografia