Włodzimierz Kotoński

Włodzimierz Kotoński

Włodzimierz Kotoński
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1925 Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 września 2014 Warszawa
Instrumenty	fortepian, instr. perkusyjne, instr. elektroniczne
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, pedagog
Odznaczenia

Włodzimierz Kotoński (ur. 23 sierpnia 1925 w Warszawie, zm. 4 września 2014 tamże) – polski kompozytor, pierwszy polski twórca muzyki elektronicznej, pedagog.

Życiorys

Ukończył kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Piotra Rytla (1951). Studiował też prywatnie kompozycję u Tadeusza Szeligowskiego i fortepian u Marii Klimont-Jacynowej.

W latach 50. interesował się folklorem podhalańskim, czego wyrazem były orkiestrowe Tańce góralskie oraz opublikowane prace teoretyczne. W latach 1957–1961 brał udział w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie. Jako kompozytor stale współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia, działał także w studiach muzyki elektronicznej w Kolonii, Sztokholmie, Freiburgu, Paryżu i Bourges. Od 1967 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w Warszawie, gdzie prowadził też uczelniane Studio Muzyki Elektronicznej; w 1972 otrzymał tytuł docenta, od 1983 profesor nadzwyczajny, od 1990 profesor zwyczajny. 1972-1973 był dziekanem wydziału kompozycji, dyrygentury i teorii muzyki. Prowadził wykłady z kompozycji oraz z muzyki elektronicznej i komputerowej.

W latach 1970–1971 przebywał na stypendium Berliner Künstlerprogramm w Berlinie Zachodnim, prowadził także klasę kompozycji i wykłady z muzyki na taśmę w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie (1971), w Uniwersytecie Stanowym w Buffalo (1978) oraz w Rubin Acadademy of Music w Jerozolimie (1989). W latach 1974–1976 pełnił kolejno funkcje naczelnego redaktora muzycznego Polskiego Radia oraz naczelnego dyrektora muzycznego Polskiego Radia i Telewizji. W latach 1980–1983 był wiceprezesem, a 1983-1989 prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji SIMC). Od 2008 był przewodniczącym jury Nagrody Mediów Publicznych w dziedzinie współczesnej muzyki poważnej OPUS.

Do jego uczniów należą m.in. Jacek Grudzień, Jarosław Kapuściński, Krzysztof Knittel, Stanisław Krupowicz, Hanna Kulenty, Weronika Ratusińska, Anna Ignatowicz-Glińska, Paweł Mykietyn, Edward Sielicki, Owen Leech, Paweł Szymański.

Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie^[1] (kwatera 36A-1-26).

Grób Włodzimierza Kotońskiego

Nagrody i odznaczenia

• 1955 – Złoty Krzyż Zasługi^[2]
• 1973 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki
• 1974 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• 1976 – Nagroda Związku Kompozytorów Polskich
• 1979 – Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji
• 1982 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• 2006 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Wybrane kompozycje

• Poemat na orkiestrę (1949)
• Tańce góralskie na orkiestrę (1950)
• Quartettino na 4 rogi (1950)
• Preludium i passacaglia na orkiestrę (1953)
• Sześć miniatur na klarnet i fortepian (1957)
• Muzyka kameralna na 21 instrumentów i perkusję (1958)
• Musique en relief, cykl 5 miniatur na 6 grup orkiestrowych (1959)
• Etiuda na jedno uderzenie w talerz, muzyka konkretna (1959)
• Trio na flet, gitarę i perkusję (1960)
• Concerto per quattro (wersja I) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1960)
• Canto per complesso da camera (1961)
• Selection I dla 4 wykonawców jazzowych (1962)
• Pezzo per flauto e pianoforte (1962)
• Musica per fiati e timpani (1963)
• Mikrostruktury na taśmę (1963)
• Monochromia na obój solo (1964)
• Kwintet na instrumenty dęte (1964)
• Concerto per quattro (wersja II) na harfę, klawesyn, gitarę, fortepian i orkiestrę kameralną (1965)
• A battere na gitarę, altówkę, wiolonczelę, klawesyn i perkusję (1966)
• Pour quatre na klarnet, puzon, wiolonczelę i fortepian (1968)
• Muzyka na 16 talerzy i smyczki (1969)
• Aela, czyli gra struktur aleatorycznych na jednym dźwięku harmonicznym, muzyka elektroniczna (1970)
• Multiplay, teatr instrumentalny na sześć instrumentów dętych blaszanych (1971)
• Concerto per oboe na obój (także obój miłosny), 6 instrumentów dętych i orkiestrę (1972)
• Promenada I, teatr instrumentalny na 4 wykonawców (1973)
• Promenada II, teatr instrumentalny na 3 syntezatory, klarnet, puzon i wiolonczelę (1973)
• Harfa Eola na sopran i 4 instrumentalistów (1973)
• Musical games na kwintet dęty (teatr instrumentalny) (1973)
• Electronic & Instrumental Music (1974)
• Róża wiatrów na orkiestrę (1976)
• Muzyka wiosenna na flet, obój, skrzypce i syntezator (ew. taśmę) (1978)
• Pełnia lata na klarnet, fortepian, wiolonczelę i dźwięki elektroniczne (1979)
• Bora na orkiestrę (1979)
• Sirocco na orkiestrę (1980)
• Pieśń jesienna na klawesyn i taśmę (1981)
• Zatarty ślad – epitafium dla K.S. na taśmę (1982)
• Terra incognita na orkiestrę (1984)
• Sceny liryczne na 9 instrumentów (1986)
• Tlaloc na klawesyn i perkusję (1986)
• Ptaki, 8 krótkich utworów na klarnet, wiolonczelę i fortepian (1988)
• Cadenze e arie na gitarę solo (1988)
• Antiphonae na taśmę (1989)
• Bucolica (Morton Feldman in memoriam) na flet solo (1989)
• Trzy etiudy rytmiczne na fortepian (1990)
• La gioia na orkiestrę smyczkową lub 9 instrumentów smyczkowych (1991)
• Tierra caliente na taśmę (1992)
• Motu proprio na fagot i fortepian (1992)
• Sonant na kwartet puzonowy (1992)
• 7 haiku na głos żeński i 5 instrumentów (1993)
• Koncert na gitarę elektryczną i zespół instrumentalny (1993)
• Podróż zimowa na flet, obój, klarnet, klawesyn, skrzypce, wiolonczelę i taśmę (1995)
• Symfonia nr 1 (1995)
• Mijkayo na zespół instrumentów japońskich (1996)
• Speculum vitae na taśmę i orkiestrę (1996)
• Koncert na skrzypce i orkiestrę (1996)
• Trzy pieśni niemieckie do słów Josepha von Eichendorffa i Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997)
• Trzy pieśni do słów Dursa Grünbeina na baryton i gitarę (1997)
• Northern lights (Aurora Borealis) na klawesyn amplifikowany i taśmę (1998)
• Sekstet na kwintet dęty i fortepian (1998)
• Zmienne struktury na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (2000)
• Symfonia nr 2 (2001)
• Kwartet smyczkowy nr 1 (2002)
• Wilanowskie pejzaże na kwartet smyczkowy i flet (2002)
• Concerto per clarinetto e orchestra (2002-2003)
• Madrygały polskie na sopran i zespół instrumentów dawnych do wierszy staropolskich poetów (2004)
• Symfonia nr 3 „Góry” na chór i orkiestrę (2005-2006)

Publikacje

• 1963 Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (zrewidowana w 1981)^[3]
• 1989 Muzyka elektroniczna (wyd. II 2002 ISBN 83-224-0810-2)^[4]
• 1999 Leksykon współczesnej perkusji^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Ludwik Erhardt: Żeglarz spod znaku róży wiatrów, Studio nr 3/1994, Prószyński i S-ka, ISSN 1230-0799.
• Krzysztof Baculewski: Kotoński Włodzimierz. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 5: klł część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 174–178. ISBN 978-83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.)
• Włodzimierz Kotoński. post.at.moma.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-25)]. – biogram na stronie MoMA („post”) poświęconej sztuce i historii modernizmu w globalnym kontekście. (ang.)
• Magdalena Moskalewicz, Daniel Muzyczuk: Polish Radio Experimental Studio: A Close Look. MoMA 2013 (ang.)
• Michał Libera: Alchemist Cabinet of the Polish Radio Experimental Studio: Music Scores of and for Experiments. MoMA 2014 (ang.)
• Włodzimierz Kotoński w Wikiźródłach – Encyklopedia Muzyczna PWM

Linki zewnętrzne

• Biografia na stronie Instytutu Adama Mickiewicza
• Filmografia na stronie www.filmpolski.pl
• Włodzimierz Kotoński w Stopklatka