Włodzimierz Lengauer

Włodzimierz Lengauer

Włodzimierz Lengauer (2013)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1949 Jelenia Góra
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia starożytna
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1975 UW
Habilitacja	1985 UW
Profesura	18 czerwca 1996
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Zakład	Zakład Historii Starożytnej
Stanowisko	Kierownik
Dziekan
Wydział	Wydział Historyczny
Okres spraw.	2005–2008
Prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres spraw.	2008–2012
Odznaczenia
Strona domowa

Włodzimierz Lengauer (ur. 17 sierpnia 1949 w Jeleniej Górze) – polski historyk starożytności, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW, w latach 2008–2012 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Prof. Lengauer (pierwszy z lewej) w towarzystwie prof. Normana Daviesa i prof. Henryka Samsonowicza w 2007.

Uzyskał magisterium na Uniwersytecie Warszawskim w 1971, doktorat i habilitację odpowiednio w 1975 i w 1985. W 1996 otrzymał od Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tytuł naukowy profesora. W 1999 objął stanowisko profesora zwyczajnego UW. Jest zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1971. W latach 1996–2008 kierownik Zakładu Historii Starożytnej IH UW. W latach 2005–2008 dziekan Wydziału Historycznego UW. W latach 2008–2012 prorektor ds. Badań Naukowych i Współpracy z Zagranicą.

W latach 1979–1981 otrzymał stypendium Fundacji im. Aleksandra von Humboldta (Uniwersytet w Trewirze). Inne stypendia badawcze i wykłady gościnne: Bonn, Kolonia, Konstancja, Besançon, Paryż (École des Hautes Études en Sciences Sociales).

Jest autorem licznych publikacji z zakresu historii starożytnej Grecji, uznanym specjalistą w badaniach nad grecką religią i kulturą, w tym nad "Hieroi logoi" - tajnymi naukami starożytnych Greków^[1]. Należy do Polskiego Towarzystwa Filologicznego, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Komitetu Głównego olimpiady historycznej, Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN.

Do 2012 był wiceprzewodniczącym Zarządu Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci.

Wolnomularz, członek Wielkiej Loży Narodowej Polski.^[2]

Uczniowie

Wypromował co najmniej sześciu doktorów. Do grona jego uczniów należą m.in. Łukasz Niesiołowski-Spanò i Aleksander Wolicki^[3].

Główne osiągnięcia, nagrody, odznaczenia

W 2014 otrzymał z rąk ambasadora Francji francuski Order Palm Akademickich^[4].

W 2001 za wybitne zasługi w działalności na rzecz dzieci otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[5].

Publikacje (wybór)

• Greek Commanders in the 5th and 4th Centuries B.C. Politics and Ideology: A Study of Militarism, Warszawa 1979
• Pojęcie równości w greckich koncepcjach politycznych. Od Homera do końca V wieku p.n.e., Warszawa 1988
• Religijność starożytnych Greków, Warszawa 1994
• Starożytna Grecja okresu archaicznego i klasycznego, Warszawa 1999
• Storia dell' antichità in URSS (1917–1956), w: Index. Quaderni camerti di studi romanistici, t. 28, 2000, s. 89–116;
• Cenzus wieku dla członków ateńskiej boule, w: Przegląd Historyczny, t. 92, 2001, s. 155–160
• Dionizos. Trzy szkice, Kraków 2020

Życie prywatne

W 2019 roku w wywiadzie dla Polityki publicznie powiedział, że jest gejem i ateistą^[6].

Przypisy