Włodzimierz Lenkiewicz

Włodzimierz Lenkiewicz
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1877
Teleśnica Oszwarowa

Data i miejsce śmierci

26 października 1965
Londyn

Komisarz rządowy Tarnopola
Okres

od 1920
do styczeń 1926

Poprzednik

Semen Sydoriak

Następca

Kazimierz Jaworczykowski

Burmistrz Tarnopola
Okres

od 1929
do 1934

Poprzednik

Stanisław Siedlecki

Następca

Stanisław Widacki

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Włodzimierz Remigiusz Lenkiewicz-Ipohorski herbu Kotwicz (ur. 1 grudnia 1877 w Telesznicy Oszwarowej, zm. 26 października 1965 w Londynie[1]) – polski historyk, nauczyciel, komisarz rządowy i burmistrz miasta Tarnopola.

Życiorys

Budynek byłego Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Tarnopolu

Urodził się w 1 grudnia 1877[2] (według innych danych w 1878[1]) w Teleśnicy Oszwarowej[2]. Był synem Władysława (1844-1907, powstaniec styczniowy, pracownik kolejowy) i Janiny[3][4]. Jego rodzeństwem byli m.in. Adam (1888-1941, nauczyciel)[5], Stefania Agnieszka (ur. 1885)[4], Maria (1888-1948)[6], Janina (1893-1971)[7].

Podczas czwartego roku studiów na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego w 1899 otrzymał stypendium fundacji Barczewskiego[8]. Ukończył studia z tytułem naukowym doktora filozofii[1][9]. Był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Historycznego we Lwowie[10], członkiem Rady Szkolnej Powiatowej[9].

Został nauczycielem historii i geografii. W marcu 1902 z funkcji zastępcy nauczyciela został mianowany nauczycielem szkół średnich i przeniesiony z V Gimnazjum we Lwowie do Gimnazjum w Tarnowie[11]. Zarówno w okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej, jak i w niepodległej II Rzeczypospolitej pełnił funkcję dyrektora II Państwowego Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Tarnopolu, od 28 marca 1911 jako kierownik[12], od 22 marca 1913 jako dyrektor[13][14] do 30 listopada 1931, gdy został przeniesiony w stan spoczynku[15][16][17][18]

Podczas I wojny światowej stworzył w Tarnopolu tajne Stowarzyszenie Polskie[19]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej był internowany przez Ukraińców w 1919[20].

Pełnił urząd komisarza rządowego miasta Tarnopola od 1920. Ustąpił ze stanowiska w styczniu 1926, a Rada Miejska nadała mu wówczas tytuł honorowego obywatela Tarnopola[9][21]. Od 1921 do 1927 był prezesem klubu piłki nożnej Kresy Tarnopol. Funkcję włodarza Tarnopola pełnił ponownie od 1929 do 1934, gdy sprawował urząd burmistrza tego miasta[22]. Celem pełnienia tej funkcji jako dyrektor tarnopolskiego gimnazjum od 5 grudnia 1929 przebywał na urlopie[9], a z dniem 30 listopada 1931 na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku[9][23][24]. W marcu 1933 został wiceprezesem komitetu budowy pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego Tarnopolu[25]. W latach 30. posiadał w mieście samochód[26].

Był żonaty, miał dwoje dzieci (ur. 1900 i 1903). Zmarł przed 1966 w Londynie[18].

Publikacje

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Włodzimierz Lenkiewicz-Ipohorski h. Kotwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-27].
  2. ↑ a b Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 65.
  3. ↑ Edward Orłowski: 150- rocznica wybuchu powstania. komancza.krosno.lasy.gov.pl, 2013-06-05. [dostęp 2021-10-08].
  4. ↑ a b Księga chrztów 1882–1892. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 70 (poz. 22).
  5. ↑ Adam Lenkiewicz-Ipohorski h. Kotwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-27].
  6. ↑ Maria Lenkiewicz-Ipohorska h. Kotwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-27].
  7. ↑ Janina Lenkiewicz-Ipohorska h. Kotwicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-10-08].
  8. ↑ Kronika. Stypendya. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 31 z 9 lutego 1899. 
  9. ↑ a b c d e f g Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowej Gimnazjum w Tarnopolu za rok szkolny 1931/32. Tarnopol: 1932, s. 3.
  10. ↑ Sprawozdanie z Czynności Wydziału Towarzystwa Historycznego we Lwowie tudzież Komitetu Redakcyjnego Kwartalnika Historycznego za rok 1912. Lwów: 1913, s. 15.
  11. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy C. K. Rady Szkolnej Krajowej w Galicyi”, s. 350, Nr 24 z 2 lipca 1902. 
  12. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1909/10. Tarnopol: 1910, s. 23.
  13. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum II. z językiem wykładowym polskim w Tarnopolu za rok szkolny 1912/13. Tarnopol: 1913, s. 22.
  14. ↑ a b Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 1022.
  15. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Kuratorjum Okręgu Szkolnego Lwowskiego”. Nr 3, s. 151, 25 marca 1932. 
  16. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II. Państwowego Gimnazjum w Tarnopolu za rok szkolny 1931/32. Tarnopol: 1932, s. 3, 7.
  17. ↑ Stanisław Nicieja: Moje Kresy. Tarnopol – hetmańskie miasto. nto.pl, 20 października 2012. [dostęp 2015-03-27].
  18. ↑ a b Stanisław Sobotkiewicz. Patrząc na zdjęcie matki. „Wiadomości”, s. 1, Nr 13 (1043) z 27 marca 1966. 
  19. ↑ Józef Hampel,: Spod Tarnopola przed Irkuck do Gliwic. [dostęp 2015-03-27].
  20. ↑ Archiwum fotograficzne. Kolekcja Czesława Blicharskiego. Polacy internowani przez Ukrainców 1919 r.. [dostęp 2015-03-27].
  21. ↑ Co dzień niesie? Komisarz rządowy m. Tarnopola. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 7 z 10 stycznia 1926. 
  22. ↑ Хто вони – «батьки» Тернополя?. poglyad.te.ua. [dostęp 2014-11-21]. (ukr.).
  23. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji II Państwowej Gimnazjum w Tarnopolu za rok szkolny 1931/32. Tarnopol: 1932, s. 7, 53.
  24. ↑ Ruch służbowy. Szkolnictwo średnie. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 438, Nr 11 (243) z 30 listopada 1931. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. 
  25. ↑ Tarnopol buduje wielki pomnik Marszałka Piłsudskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 7, Nr 84 z 26 marca 1933. 
  26. ↑ Про авто, що возили тернополян років 100 тому. tourclub.com.ua. [dostęp 2015-03-27]. (ukr.).
  27. ↑ Udział Rosji w pokoju karłowickim 1699. books.google.pl. [dostęp 2015-03-27].
  28. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie