Włodzimierz Lubański

Włodzimierz Lubański
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Włodzimierz Leonard Lubański

Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1947
Gliwice

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik

Kariera juniorska
LataKlub
1957–1958Sośnica Gliwice
1958–1962GKS Gliwice
Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1963–1975Górnik Zabrze234(155)
1975–1982KSC Lokeren196(82)
1982–1983Valenciennes FC31(27)
1983–1985Stade Quimpérois58(14)
1985KRC Mechelen1(0)
W sumie:520(278)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1961–1963 Polska U-20
1963–1980 Polska75(48)
Kariera trenerska
LataDrużyna
1984–1985Stade Quimpérois (grający trener)
1985–1986KRC Mechelen (grający trener)
1986–1987RSC Anderlecht (młodzież)
1987–1988KSC Lokeren
1988–1990KSC Lokeren (asystent)
1990PAS Janina
2006–2010KSC Lokeren (asystent)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złotoMonachium 1972Piłka nożna
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP
Kopia medalu i autograf W. Lubańskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Włodzimierz Leonard Lubański (ur. 28 lutego 1947 w Gliwicach) – polski piłkarz występujący na pozycji środkowego napastnika, reprezentant Polski, olimpijczyk, trener.

Wychowanek Sośnicy Gliwice, następnie reprezentował barwy GKS-u Gliwice, Górnika Zabrze (siedmiokrotny mistrz Polski, sześciokrotny zdobywca Pucharu Polski), oraz KSC Lokeren, Valenciennes FC, Stade Quimper i KRC Mechelen. Z reprezentacją Polski zdobył mistrzostwo olimpijskie (1972) oraz uczestniczył w mistrzostwach świata 1978. Najmłodszy zawodnik i strzelec reprezentacji Polski (16 lat i 188 dni), a także drugi (48 bramek) spośród najskuteczniejszych strzelców w historii narodowej kadry. Zasłużony Mistrz Sportu, członek Klubu Wybitnego Reprezentanta.

Kariera piłkarska

Włodzimierz Lubański jest absolwentem Technikum Chemicznego w Gliwicach o profilu ceramik. Karierę piłkarską rozpoczął w 1957 roku w juniorach Sośnicy Gliwice, którego prezesem był jego ojciec – Władysław, sekretarz partii PZPR w kopalni Sośnica. Następnie w latach 1958–1962 grał w juniorach GKS-u Gliwice, a potem rozpoczął profesjonalną karierę w Górniku Zabrze.

21 kwietnia 1963 zadebiutował w barwach Górnika w ekstraklasie, w meczu u siebie z Arkonią Szczecin zastąpił w drugiej połowie Erwina Wilczka. W 72. minucie tego meczu strzelił swoją pierwszą bramkę w ekstraklasie, podwyższając wynik na 3:0 (mecz zakończył się zwycięstwem Górnika Zabrze 4:0)[1]. W całym sezonie 1962/1963 rozegrał 8 meczów i strzelił 4 gole oraz zdobył pierwsze mistrzostwo Polski (po które z klubem sięgał jeszcze sześciokrotnie: 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972). Dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Polski (1969, 1974), zajął 3. miejsce w ekstraklasie (1968, 1970), sześciokrotnie zdobył Puchar Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972).

Czterokrotnie z rzędu był królem strzelców ekstraklasy (1966-1969) oraz dwukrotnie zdobył tytuł „Piłkarza Roku” w plebiscycie katowickiego „Sportu” (1967, 1970), zaś w 1972 roku w tym plebiscycie zdobył „Złotego Buta”.

W 1967 roku został pierwszym Polakiem, który znalazł się w rankingu plebiscytu France Football na najlepszego piłkarza Europy, zajął wtedy 16. miejsce; w 1969 roku został sklasyfikowany na 23. miejscu, w 1972 roku na 7. miejscu, a w 1973 roku na 17. miejscu.

W europejskich pucharach Lubański z klubem dotarł do ćwierćfinału Pucharu Europy 1967/1968. W sezonie 1969/1970 z klubem osiągnął największy sukces polskiej klubowej piłki nożnej – dotarł do finału Pucharu Zdobywców Pucharów. Górnik Zabrze dokonał tego w dramatycznych okolicznościach. W półfinale z włoską AS Roma konieczne było rozegranie trzeciego meczu w Strasburgu. Zakończył się on wynikiem 1:1 po regulaminowym czasie gry (bramka Lubańskiego w 40. minucie). Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia. W związku z tym o awansie decydował rzut monetą. Okazał się on korzystny dla Górnika Zabrze. 29 kwietnia 1970 roku na stadionie Praterstadion w Wiedniu zespół zmierzył się w finale z angielskim Manchesterem City. Górnik przegrał mecz 1:2[2]. Lubański z 7 bramkami został królem strzelców rozgrywek. Powtórzył ten wyczyn również sezon później (8 bramek). W sezonie 1970/1971 Górnik Zabrze dotarł do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów. Ulegli w nim Manchesterowi City (2:0, 0:2, 1:3).

W 1970 po finale Pucharu Zdobywców Pucharów z Manchesterem City do Górnika Zabrze zgłosili się przedstawiciele Realu Madryt z ofertą kupna Lubańskiego za rekordowy jak na owe czasy milion dolarów amerykańskich. Mimo intratnej propozycji na transfer nie zgodził się Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Po ciężkiej kontuzji doznanej w 1973 roku podczas meczu reprezentacji Polski, coraz rzadziej pojawiał się boisku, a dnia 15 czerwca 1975 roku rozegrał swój ostatni mecz w ekstraklasie, w którym Górnik Zabrze przegrał u siebie 0:5 z Legią Warszawa[3]. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 235 meczów, w których strzelił 155 goli, a we wszystkich rozgrywkach rozegrał dla Górnika Zabrze 315 meczów, w których strzelił 228 goli.

Następnie wyjechał do Belgii, gdzie został zawodnikiem klubu Eerste klasse – KSC Lokeren, w którym występował do 1982 roku. Rozegrał w tym klubie 196 meczów ligowych, w których zdobył 82 bramki, a w sezonie 1980/1981 zdobył wicemistrzostwo Belgii, a także dotarł do finału Pucharu Belgii oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA. Następnie w sezonie 1982/1983 reprezentował barwy drugoligowego francuskiego klubu Valenciennes FC, w barwach którego został królem strzelców rozgrywek, a trenerem był jego były klubowy kolega z Górnika Zabrze – Erwin Wilczek, a w latach 1983-1985 reprezentował barwy Stade Quimper, gdzie był również grającym trenerem (58 meczów, 14 goli), a potem przeniósł się do drugoligowego belgijskiego klubu – KRC Mechelen (również jako grający trener), w którym w 1986 roku po rozegraniu 1 meczu ligowego zakończył w wieku 39 lat piłkarską karierę.

Reprezentacja

Włodzimierz Lubański w latach 1961–1963 grał w juniorskiej reprezentacji Polski. W dniu 4 września 1963 roku na Stadionie Miejskim w Szczecinie wraz z klubowym kolegą, Zygfrydem Szołtysikiem zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski w wygranym 9:0 meczu towarzyskim z reprezentacją Norwegii, której w 67. minucie strzelił swoją pierwszą bramkę w reprezentacji Polski (zanim w 71. minucie został zmieniony przez Józefa Gałeczkę), dzięki czemu w wieku 16 lat i 188 dni został najmłodszym debiutantem i strzelcem reprezentacji Polski w historii.

Dnia 27 maja 1971 roku w Moskwie wystąpił w meczu pożegnalnym słynnego radzieckiego bramkarza – Lwa Jaszyna w drużynie Gwiazd FIFA wraz z Zygmuntem Anczokiem, oraz w meczu Europa-Ameryka Południowa.

W 1972 roku został powołany przez selekcjonera Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski 1972 w Monachium, podczas którego rozegrał 6 meczów i strzelił 2 bramki, a reprezentacja Polski po wygranej 2:1 w meczu finałowym z obrońcami tytułu – reprezentacją Węgier, po raz pierwszy w historii została mistrzem olimpijskim.

Dnia 6 czerwca 1973 roku podczas wygranego 2:0 meczu eliminacyjnego mistrzostw świata 1974 na Stadionie Śląskim w Chorzowie, w 47. minucie ustalił wynik meczu, a siedem minut później został sfaulowany przez Roya McFarlanda, odnosząc kontuzję więzadła krzyżowego, wykluczającą go z gry na dwa lata (w tym z mistrzostw świata 1974 na których reprezentacja Polski zajęła trzecie miejsce), jednak po wielu latach sam Lubański w swoich wspomnieniach przyznał, że kontuzja nie była wynikiem faulu Roya McFarlanda, lecz wcześniejszego urazu powstałego z powodu nieodpowiedniego przygotowania do meczu.

W reprezentacji Polski ponownie zagrał za kadencji selekcjonera Jacka Gmocha dnia 31 października 1976 roku w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1978, w którym reprezentacja Polski na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie wygrała 5:0 z reprezentacją Cypru. W dniu 21 września 1977 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie podczas wygranego 4:1 meczu eliminacyjnym mistrzostw świata 1978 z reprezentacją Danii, w 38. minucie mając szansę na zdobycie bramki, zrezygnował ze strzału i przeskoczył nad bramkarzem rywali Perem Poulsenem, aby nie narazić go na kontuzję, a strzał dokończył Grzegorz Lato, podwyższając wynik na 2:0. Za to zachowanie Lubański otrzymał w 1978 roku nagrodę Fair play UNESCO oraz w tym samym roku został powołany przez selekcjonera Jacka Gmocha na mistrzostwa świata 1978 w Argentynie, na których reprezentacja Polski zakończyła udział w drugiej rundzie, a Lubański rozegrał 5 meczów i nie strzelił bramki, zaś wkrótce po zakończeniu turnieju odszedł z reprezentacji Polski, z którą po raz ostatni wystąpił w 1980 r. w zremisowanym 1:1 towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją na Stadionie Śląskim w Chorzowie, strzelając swojego 48. gola, co było rekordem kraju do 5 października 2017, kiedy pobił go Robert Lewandowski. (W czasie, gdy mecz był rozgrywany, bramka ta uznawana była za pięćdziesiątą, ale potem w wyniku skreślenia z listy oficjalnych meczów reprezentacji niektórych spotkań z reprezentacjami olimpijskimi, liczbę tę zweryfikowano.) Łącznie w latach 1963–1980 Włodzimierz Lubański w reprezentacji Polski rozegrał 75 meczów, w których strzelił 48 goli.

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został w Belgii, gdzie ukończył Szkołę Trenerów Federacji Belgijskiej przy Stadionie Heysel i mieszka do dziś. W latach 1986-1987 szkolił młodzież Anderlechtu, a w latach 1987-1988 był trenerem KSC Lokeren, a w latach 1988-1990 i 2006-2010 asystentem trenerów. W 1990 roku założył firmę „Lubański Sport-Management”, a od 1994 roku ma menadżerską licencję FIFA. Komentuje także mecze reprezentacji Polski w telewizji. Był jednym z bliższych doradców trenera Jerzego Engela. Przez jakiś czas prowadził także kawiarnię.

W 2003 został uznany za najlepszego polskiego piłkarza 50-lecia UEFA[4].

Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[5].

Dnia 18 sierpnia 2011 roku Włodzimierz Lubański jako pierwszy został wyróżniony tytułem Honorowego Ambasadora Górnika Zabrze[6], a dnia 20 sierpnia 2012 roku został wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Miasta Zabrze[7].

Dnia 31 maja 2016 roku został patronem Centrum Sportowo-Konferencyjnego w Gniewinie[6].

O Włodzimierzu Lubańskim powstało kilka książek, m.in. Ja, Lubański Krzysztofa Wyrzykowskiego (1990), Włodek Lubański. Legenda polskiego futbolu Włodzimierza Lubańskiego i Przemysława Słowińskiego (2008), Życie jak dobry mecz Włodzimierza Lubańskiego i Michała Olszańskiego (2016).

Statystyki

Klubowe

KlubSezonLigaLiga[8]Puchar kraju[9]Europa[10]Suma
WystępyBramkiWystępyBramkiWystępyBramkiWystępyBramki
Górnik Zabrze1962/1963I liga8410–94
1963/196423121412813
1964/196513923311813
1965/1966182357532833
1966/1967251811533122
1967/1968242446643434
1968/1969232277–3029
1969/19702312541073823
1970/1971211046783224
1971/1972251456213221
1972/1973182–45227
1973/197410–10
1974/1975125125
Łącznie23415535404633315228
KSC Lokeren1975/1976Eerste klasse341721–3618
1976/1977291132313214
1977/1978311554–3619
1978/19793212443616
1979/19802815313116
1980/198124822503110
1981/1982184101204
Łącznie1968220149122597
Valenciennes FC1982/1983Deuxième Division3128––3128
Łącznie3128––3128
Stade Quimper1983/1984Deuxième Division337––337
1984/1985257257
Łącznie5814––5814
KRC Mechelen1985/1986Tweede klasse10––10
Łącznie10––10
Łącznie w karierze52027955545234626367

[11]

Reprezentacyjne

Reprezentacja narodowaRokWystępyGole
 Polska
196331
196442
196525
196661
196773
196866
1969810
197072
197154
197293
197357
197400
197500
197610
197732
197881
197900
198011
Łącznie7548

[12]

Sukcesy

Górnik Zabrze

KSC Lokeren

Reprezentacyjne

Indywidualne

Rekordy

  • Najmłodszy debiutant w reprezentacji Polski: 16 lat 188 dni
  • Najmłodszy strzelec w reprezentacji Polski: 16 lat 188 dni
  • Najskuteczniejszy strzelec Górnika Zabrze: 228 goli

Odznaczenia

Życie prywatne

Włodzimierz Lubański jest żonaty z Grażyną Lubańską, z którą ma dwójkę dzieci: syna Michała i córkę Małgorzatę. Jest kolekcjonerem win i miłośnikiem malarstwa polskiego, zwłaszcza Piotra Michałowskiego.

Przypisy

  1. ↑ 1963-04-21 Górnik Zabrze - Arkonia Szczecin 4-0
  2. ↑ Victoria znaczy zwycięstwo. Czyli jak Górnik Zabrze grał z Manchesterem City. [dostęp 2022-09-24].
  3. ↑ 15.06.1975 - Górnik Zabrze - Legia Warszawa 0:5
  4. ↑ Plebiscyt 50 lecia UEFA [data dostępu: 2003-09-14]
  5. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego, onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2010-05-16] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-04].
  6. ↑ a b Włodzimierz Lubański - WikiGórnik
  7. ↑ Włodzimierz Lubański został honorowym obywatelem Zabrza [data dostępu: 2012-08-21]
  8. ↑ Uwzględniono: I liga, Eerste klasse, Deuxième Division, Tweede klasse.
  9. ↑ Uwzględniono: Puchar Polski, Puchar Belgii.
  10. ↑ Uwzględniono: Puchar Europy – 26 (15), Puchar UEFA – 9 (1), Pucharu Zdobywców Pucharów – 17 (15), Puchar Intertoto – 3 (3).
  11. ↑ Statystyki na Football National Teams (ang.)
  12. ↑ Włodzimierz Lubański - Eu-Football.info (ang.)
  13. ↑ Sport. 10 września – Dniem Polskiego Piłkarza. „Nowiny”. Nr 263, s. 2, 21 września 1972. 
  14. ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 
  15. ↑ M.P. z 1997 r. nr 62, poz. 593.
  16. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 448.

Linki zewnętrzne

Składy reprezentacji Polski
Skład reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich 1972

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Monachium 1972
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Skład reprezentacji Polski na Mundialu 1978

Kariera trenerska
Trenerzy KSC Lokeren
  1. ↑ tymczasowo
Osiągnięcia i nagrody
Królowie strzelców MP w piłce nożnej
Finały
Liga
Finały
Liga
Królowie strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów
Piłkarz Roku w Polsce (Sport)
Złote Buty („Sport”)
Piłkarze jubileuszu UEFA

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Soccerball shade.svg
Autor: Derived from image:soccer ball.svg, this version made by User:Ed g2s., Licencja: CC0
A soccer ball with shade.
Flag of Greece (1822-1978).svg
Flaga Grecji (1822-1970 i 1974-1978)
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Hungary (1949-1956).svg
Flag of Hungary from 20 August 1949 to 12 November 1956.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of Romania (1965-1989).svg

Flag of Romania, (21 August 1965 - 22 December 1989/officialy 27 December 1989).

Flag of Romania (1965-1989) (construction).png

Construction sheet of the Flag of Romania as depicted in Decree nr. 972 from 5 November 1968.

  • l = 2/3 × L
  • C = 1/3 × L
  • S = 2/5 × l
Flag of Romania (1965–1989).svg

Flag of Romania, (21 August 1965 - 22 December 1989/officialy 27 December 1989).

Flag of Romania (1965-1989) (construction).png

Construction sheet of the Flag of Romania as depicted in Decree nr. 972 from 5 November 1968.

  • l = 2/3 × L
  • C = 1/3 × L
  • S = 2/5 × l
Flag of Bulgaria (1967-1971).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1967-1971). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1967
Flag of Bulgaria (1967–1971).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1967-1971). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1967
Flag of Albania.svg
Flag of Albania
Flag of Bulgaria (1971–1990).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1971-1990). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1971.
Flag of SFR Yugoslavia.svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Yugoslavia (1946-1992).svg
Flag of the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (1946-1992).
The design (blazon) is defined in Article 4 of the Constitution for the Republic of Yugoslavia (1946). [1]
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Wodzinmierz Lubaski.jpg
Autor: ABC Color diario, Licencja: CC BY-SA 4.0
Wodzinmierz Lubaski
Włodzimierz Lubanski medal & autograph.jpg
Autor: Kontrola, Licencja: CC0
Włodzimierz Lubanski medal & autograph in Avenue of Sport Stars Dziwnów
Gwiazda Włodzimierz Lubański.JPG
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Gwiazda w Alei Gwiazd sportu we Władysławowie
POL Order Zaslugi RP kl3 BAR.svg
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Krzyża Komandorskiego Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej