Włodzimierz Mokry

Włodzimierz Mokry
Data i miejsce urodzenia18 kwietnia 1949
Drawa
Poseł na Sejm kontraktowy
Okresod 18 czerwca 1989
do 25 listopada 1991
Przynależność politycznaObywatelski Klub Parlamentarny
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Włodzimierz Mokry, ukr. Володимир Мокрий (ur. 18 kwietnia 1949 w Drawie) – polski filolog ukraińskiego pochodzenia, profesor nauk humanistycznych i wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Urodził się w Drawie, dokąd w wyniku akcji „Wisła” zostali wysiedleni jego rodzice. W 1962 ukończył szkołę podstawową w Ostrym Bardzie, w 1966 IV Liceum Ogólnokształcące w Legnicy, zdając na maturze także egzamin z języka ukraińskiego. W 1972 został absolwentem w filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1978 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Ruska Trójca. Karta z życia kulturalno-literackiego Ukraińców w Galicji w pierwszej połowie XIX w., wypromowanej przez profesora Ryszarda Łużnego. W 1997 został doktorem habilitowanym w oparciu o publikację Literatura i myśl filozoficzno-religijna ukraińskiego romantyzmu. Szewczenko, Kostomarow, Szaszkiewicz. W 2002 otrzymał tytuł naukowy profesora. Od 1999 do 2003 kierował Katedrą Ukrainistyki UJ. W 2004 objął stanowisko kierownika nowo powstałej Katedry Ukrainoznawstwa na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytet Jagiellońskiego. Redaktor pism periodycznych „Krakowskie Zeszyty Ukrainoznawcze”, „Między Sąsiadami”, „Horyzonty Krakowa”.

Pełnił mandat posła na Sejm X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego z okręgu choszczeńskiego. W 1991 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z listy Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w okręgu gorzowsko-pilskim[1]. Jest założycielem i prezesem Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej w Krakowie.

W 1987 został uhonorowany nagrodą Fundacji Jana Pawła II za osiągnięcia naukowe ukazujące chrześcijańskie korzenie kultury ukraińskiej oraz za działalność na rzecz porozumienia polsko-ukraińskiego. Został także laureatem nagrody Polcul Foundation (1997). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998)[2] oraz medalem Pro Ecclesia et Pontifice (2004).

Publikacje

  • Cerkwa w żytti ukrajinciw (Lwów 1993)
  • Literatura i myśl filozoficzno-religijna ukraińskiego romantyzmu. Szewczenko, Kostomarow, Szaszkiewicz (Kraków 1996).
  • Od Iłariona do Skoworody. Antologia poezji ukraińskiej XI-XVIII wieku (Kraków 1996).
  • „Ruska Trójca”. Karta z dziejów życia literackiego Ukraińców w Galicji w pierwszej połowie XIX wieku (Kraków 1997).
  • Papieskie posłania Jana Pawła II do Ukraińców (Kraków 2001).
  • Ukraina Wasyla Stefanyka (Kraków 2001).
  • Apostolskie Słowo Jana Pawła II na Ukrainie w 2001 roku (Kraków 2002).
  • Duchowe źródła pomarańczowej rewolucji na Ukrainie w 2004 roku (Kraków 2006).
  • Sobory Rusi Kijowskiej jako opoka ducha w życiu narodu ukraińskiego i w Liście "Orientale Lumen" świętego Jana Pawła II (Kraków 2014).

Przypisy

  1. ↑ Lech Nijakowski, Sławomir Łodziński (red.), Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce: informator 2003, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2003, s. 172.
  2. ↑ M.P. z 1999 r. nr 5, poz. 39

Bibliografia