Włodzimierz Natorf

Włodzimierz Natorf

Data i miejsce urodzenia	12 października 1931 Łódź
Data i miejsce śmierci	19 lipca 2012 Warszawa
Ambasador RP przy Biurze ONZ w Genewie
Okres	od 1969 do 1973
Następca	Eugeniusz Wyzner
Ambasador RP w Biurze ONZ w Nowym Jorku
Okres	od 1982 do 1984
Poprzednik	Eugeniusz Wyzner
Następca	Eugeniusz Noworyta
Ambasador RP w ZSRS
Okres	od 1985 do 1989
Poprzednik	Stanisław Kociołek
Następca	Stanisław Ciosek
Odznaczenia

Grób Włodzimierza Natorfa na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Włodzimierz Natorf (ur. 12 października 1931^[1] w Łodzi, zm. 19 lipca 2012 w Warszawie^[2]) – polski dyplomata, ambasador PRL w ZSRS (1986–1990) i przy biurach ONZ w Genewie (1969–1973) i Nowym Jorku (1982–1984).

Życiorys

Członek Związku Młodzieży Polskiej (1949–1950). Od 1949 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

1955 ukończył studia na Wydziale Ekonomicznym Uniwersytetu Leningradzkiego, podejmując pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych PRL. Był przedstawicielem rządu PRL w organach ONZ (m.in. Komisji Ekonomicznej XVIII i XIX sesji Zgromadzenia Ogólnego). W latach 1966–1969 sprawował funkcję wicedyrektora departamentu w MSZ, a od 1969 do 1973 był stałym przedstawicielem przy Europejskim Biurze ONZ w Genewie. W latach 1973–1981 pełnił obowiązki wicedyrektora i dyrektora departamentu MSZ, następnie kierował Wydziałem Zagranicznym KC PZPR (1981–1982; 1985). W latach 1982–1984 reprezentował kraj jako stały przedstawiciel przy Biurze ONZ w Nowym Jorku. W 1986 został członkiem KC PZPR, obejmując jednocześnie funkcję ambasadora w Związku Sowieckim (1986–1990). Po 1990 był członkiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej^[3].

Od 2002 do śmierci był prezesem spółki Business Archiv^[1].

Odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 900.
• TadeuszT. Mołdawa TadeuszT. (red.), Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1991, s. 401 .