Włodzimierz Oliwa

Włodzimierz Oliwa

Włodzimierz Oliwa
generał broni
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1924 Sułkowice
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1989 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1945–1989
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Zarząd II SG WP 1 Dywizja Zmechanizowana Warszawski Okręg Wojskowy Główne Kwatermistrzostwo WP
Stanowiska	szef zarządu dowódca dywizji dowódca okręgu wojskowego wiceminister obrony narodowej–główny kwatermistrz WP
Odznaczenia

Włodzimierz Oliwa

Włodzimierz Oliwa
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1924 Sułkowice
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1989 Warszawa
Członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego
Okres	od 13 grudnia 1981 do 21 lipca 1983
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska
Okres	od 23 marca 1983 do 28 lipca 1983
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Tadeusz Hupałowski
Minister administracji i gospodarki przestrzennej
Okres	od 28 lipca 1983 do 6 listopada 1985
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego gen. dyw. Włodzimierz Oliwa dekoruje oficerów okręgu, Warszawa 1973

Grób Włodzimierza Oliwa i jego żony Stanisławy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Włodzimierz Józef Oliwa (ur. 17 listopada 1924 w Sułkowicach, zm. 5 czerwca 1989 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego. Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1983), minister administracji i gospodarki przestrzennej (1983–1985). Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985).

Życiorys

Służba wojskowa

Syn Stanisława (kowala) i Salomei z domu Galas. W latach 1931–1938 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej w Sułkowicach, a następnie do 1941 uczył się w Szkole Mechanicznej zdobywając zawód mechanika ślusarskiego. W latach 1941–1944 pracował jako ślusarz narzędziowy w niemieckiej Fabryce Wyrobów Emaliowanych w Krakowie^[1]. W marcu 1945 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1 w Krakowie. Ukończył ja w sierpniu 1946^[2]. Po promocji pozostał w szkole awansując na dowódcę plutonu, a w 1948 na dowódcę kompanii. W latach 1950–1953 był sekretarzem Komitetu Partyjnego Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu. W 1953 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Politycznego – zastępcy dowódcy 11 Dywizji Zmechanizowanej do spraw politycznych w Żaganiu. Od sierpnia 1954 do listopada 1955 przebywał na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojskowo-Politycznej im. Włodzimierza Lenina w Moskwie. W 1955, po ukończeniu kursu, objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 Korpusu Armijnego do spraw politycznych w Wałczu. W listopadzie 1956 został szefem Wydziału III Kadrowego w Zarządzie Politycznym Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W maju 1957 został zastępcą komendanta Wojewódzkiego Komitetu Wojskowego w Katowicach. W lipcu 1957 powrócił do Wrocławia na stanowisko zastępcy sekretarza Komitetu PZPR Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1958 uzyskał maturę w Gimnazjum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. W kwietniu 1959 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju do spraw politycznych we Wrocławiu, a w lipcu 1960 został szefem Zarządu I Organizacyjnego Głównego Zarządu Politycznego WP w Warszawie. Na tym stanowisku na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 1 października 1963 roku awansował na stopień wojskowy generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu 9 października 1963 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. W latach 1963–1965 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie.

Po powrocie do kraju został szefem Zarządu II Sztabu Generalnego WP, czyli szefem wywiadu wojskowego. Z funkcji szefa Zarządu II został usunięty w 1971 w związku z ucieczką na zachód oficera Zarządu II podpułkownika Kazimierza Stefańskiego. Na stanowisku szefa Zarządu II Włodzimierza Oliwę zastąpił płk Bolesław Szczepaniak.

Od lipca 1971 do października 1972 był dowódcą 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. Podczas jego dowodzenia dywizja zdobyła tytuł "Przodującego Związku Taktycznego w Siłach Zbrojnych". Od października 1972 do 1983 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. 29 września 1973 na mocy uchwały Rady Państwa awansowany do stopnia generała dywizji. Akt nominacyjny otrzymał 10 października 1973 w Belwederze z rąk I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Od kwietnia do czerwca 1976 ukończył Kurs Przeszkolenia Szczebla Operacyjno-Strategicznego dla kierowniczej kadry WP w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1981–1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Od 23 marca 1983 do 1 sierpnia 1983 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a następnie do 12 listopada 1985 ministrem administracji i gospodarki przestrzennej w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1985–1989 był wiceministrem obrony narodowej – głównym kwatermistrzem WP. Na tym stanowisku 3 października 1986 awansowany uchwałą Rady Państwa na generała broni. Nominację wręczył mu 10 października 1986 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Był także przewodniczącym Komisji MON ds. Ochrony Środowiska i Ekologii Człowieka.

W latach 1986–1988 członek prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa^[3]. Od 25 kwietnia 1989 do 5 czerwca 1989 pełnił funkcję prezesa CWKS Legia Warszawa. Był również członkiem Prezydium Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa.

Działalność polityczna

W 1947 został członkiem PPR^[1]. Od 1948 członek PZPR (pełnił m.in. funkcję sekretarza POP w latach 1949–1950). Był posłem na Sejm PRL VII i VIII kadencji z ramienia PZPR. Był delegatem na VIII (luty 1980), IX (lipiec 1981) i X (lipiec 1986) Zjazd PZPR.

Zmarł nagle 5 czerwca 1989.

Pochowany został 14 czerwca 1989 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A4-tuje-15)^[4]. W pogrzebie uczestniczył I sekretarz KC PZPR, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Mowy pogrzebowe wygłosili: w imieniu Wojska Polskiego – minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki, w imieniu współtowarzyszy służby – zastępca Głównego Kwatermistrza WP gen. bryg. Zdzisław Graczyk.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

• podporucznik – 1946
• porucznik – 1948
• kapitan – 1950
• major – 1953
• podpułkownik – 1957
• pułkownik – 1960
• generał brygady – 1963
• generał dywizji – 1973
• generał broni – 1986

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1950 żonaty ze Stanisławą z domu Adamską (1926–2004), z zawodu rachmistrzem. Miał syna i córkę^[6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

• Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
• H. P. Kosk, Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
• J. Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010
• Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
• P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991