Włodzimierz Roman Lewicki

Włodzimierz Roman Lewicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1868
Sanok

Data i miejsce śmierci

5 czerwca 1909
Kraków

Przyczyna śmierci

postrzelenie

Miejsce spoczynku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

adwokat

Miejsce zamieszkania

ul. Sławkowska 28 w Krakowie

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor praw

Edukacja

C. K. Gimnazjum w Sanoku

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Rodzice

Teofil, Maria

Małżeństwo

Aniela Kordaszewska

Krewni i powinowaci

Józefa, Antonina (siostry)

Włodzimierz Roman Lewicki herbu Rogala (ur. 4 kwietnia 1868 w Sanoku, zm. 5 czerwca 1909 w Krakowie) – polski doktor praw, adwokat, dramatopisarz, publicysta.

W. Lewicki z psem Mrukiem
Janina Borowska
Kamienica przy ul. Sławkowskiej 28
Wejście do ww. kamienicy po zdarzeniu z 5 czerwca 1909
Sypialnia dr. Lewickiego z jego ciałem (za pianinem obok fotela)

Życiorys

Urodził się 4 kwietnia 1868 w Sanoku[1][2][3][a]. Był synem Teofila Lewickiego (c. k. notariusza w Sanoku) i Marii z domu Fialka[1][4]. Miał siostry Józefę Antoninę (1867-1869)[5][6], Antoninę Izabelę (ur. 1873)[7]. Był wyznania rzymskokatolickiego[1]. Legitymował się herbem szlacheckim Rogala[8].

Wykształcenie i działalność

W 1888 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Sanoku (był to historycznie pierwszy rocznik maturzystów w tej szkole; abiturientami byli wówczas także Zygmunt Łobaczewski, Aleksander Stangenhaus)[9][10]. Początkowo miał studiować na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego[4]. Wyjechał do Krakowa[11]. W 1889 podjął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[2]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1890 został uznany przynależnym do gminy Sanok[12]. Podczas pogrzebu Adama Mickiewicza w Krakowie 4 lipca 1890 przemawiał pod Wawelem w imieniu studentów, wygłaszając płomienną mowę[2][4][11][13][14]. Z uwagi na fragment w treści swojej przemowy (skądinąd wcześniej ocenzurowanej przez władze[11]) otrzymał naganę od Senatu uniwersyteckiego z zastrzeżeniem, iż następne przewinienie będzie skutkować usunięciem z uczelni[11][15]. Kilka miesięcy później w charakterze prezesa Towarzystwa Wzajemnej Pomocy UJ zwrócił się do przebywającej wówczas w Krakowie Heleny Modrzejewskiej z prośbą o wystąpienie na scenie w ramach wsparcia tego stowarzyszenia[11][15]. W przemowie do aktorki niepochlebnie wyraził się o profesorach UJ, za co został relegowany ze studiów na okres dwóch lat[2][11][15][16]. Przez następne dwa lata przebywał za granicą[2]. W trakcie kształcenia na UJ był założycielem i redaktorem pisma „Satyr”, na łamach którego zamieszczał swoją twórczość[4]. Sprawował stanowisko prezesa „Czytelni Akademickiej[14]. Jako student udzielał się na zgromadzeniach oraz w życiu umysłowym i politycznym, zyskując popularność z uwagi na swój zapał oraz zdolności deklamatorskie i aktorskie[2][11][15]. Już w tym czasie uchodził za doskonałego mówcę[14]. W przemowach odznaczał się radykalizmem wygłaszanych haseł[11].

Przebywając w Wiedniu 1895 poprowadził deputację włościan śląskich do ministra oświaty Edwarda Rittnera, po czym 10 października tego roku otwarto Pierwsze Gimnazjum Polskie w Cieszynie[17]. Do końca 1896 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, otrzymał wówczas stypendium (prawdopodobnie rządowe[11]) na dalsze studia w zakresie prawa karnego na Uniwersytecie w Berlinie od początku 1897[18]. Studia prawnicze ukończył uzyskując stopień doktora[4]. Odbył aplikację adwokacką, po czym 24 maja 1901 został wpisany na listę adwokatów w Krakowie[4]. Występował w głośnych procesach karnych, zakończonych jego sukcesem, będąc obrońcą m.in. oskarżonych Antoniego Kędziora (1901), Jerzego Matejki (1906)[2][4][11]. Lewicki był cenionym adwokatem, uważany za wybitnego przedstawiciela palestry krakowskiej, a założona przez niego kancelaria prosperowała[19][11][14]. Mieściła się ona w kamienicy przy ulicy Sławkowskiej 28, gdzie mecenas również zamieszkiwał w lokalu na pierwszym piętrze[2]. Prywatnie polował[20]. Był też wiceprezesem „Eleuteryi”[21].

Po okresie „buntowniczym”, zakończonym relegacją ze studiów na UJ, dokonał przemiany i stał się „prawomyślnym”[11]. Jeszcze podczas studiów zmienił wyznanie z greckokatolickiego na rzymskokatolickie, mianował się jako Rogala-Lewicki i mimo rusińskiego pochodzenia deklarował się jako patriotyczny Polak, wyznający tradycje patriotyczne i religijne[11]. Jednocześnie spełniał się na polu literackim i publicystycznym[4]. Pisał utwory poetyckie i dramatyczne[11]. W młodości jeździł po Galicji wraz z trupą aktorską[11] i występował w teatrze prowincjonalnym[3]. Był autorem dramatu Wernyhora, wystawianego w teatrze przy placu Szczepańskim w Krakowie[4]. Inny jego utwor pt. O inne życie został wystawiony przez krakowski teatr miejski[11]. Pod koniec XIX wieku był współpracownikiem tygodnika „Gazeta Sanocka”[17]. Jego sztuka pt. Błędne gwiazdy została odznaczona na konkursie dramatycznym i wystawiona w 1900[4]. Publikował w czasopismach „Nowa Reforma”, „Głos Narodu[4][14]. Jego artykuły nosiły charakter klerykalno-nacjonalistyczny[4]. Założył i redagował pismo „Warta”[2]. Od 1903 do 1905 był współpracownikiem dziennika „Nowiny[4]. W początkowych miesiącach istnienia tygodnika „Nowości Illustrowane” (wydawanego od 1904) ukazywała się jego kronika tygodnika zatytułowana Zygzakiem oraz felietony teatralne[14]. W 1907 skonfliktowany z nim redaktor „Nowin” Ludwik Szczepański wydrukował list otwarty pt. Chuliganowi adwokackiemu dr. Włodzimierzowi Lewickiemu słów kilka jako publiczny porachunek, zawierający zarzuty pod jego adresem dotyczące nieuczciwej działalności zawodowej i niemoralnego prowadzenia się w życiu prywatnym[4][11]. W następstwie tego Lewicki skierował sprawę do krakowskiej Ligi Obrony Czci[11][22][23], jednak nie doczekała się ona rozstrzygnięcia za jego życia[4].

Politycznie działał w środowisku Stronnictwa Chrześcijańsko-Socjalnego, stanowiącego koło antysemickiego dziennika „Głos Narodu[11][24]. W 1898 jako zwolennik ks. Stanisława Stojałowskiego ubiegał się o mandat do austriackiej Rady Państwa opróżniony po śmierci Stanisława Wysockiego w okręgu Sanok–Krosno–Jasło–Brzozów–Dobromil, jednak przegrał z Janem Stapińskim[3][11][15][25][26][27]. W 1900 bez powodzenia startował na posła do parlamentu, przegrywając z Franciszkiem Krempą[11][15][b]. W obu przypadkach przegrywał w wyborach pomimo poparcia ze strony rządowej, kościelnej, władz samorządowych i sprzyjania żandarmerii oraz dysponowania wsparciem finansowym[11].

Życie prywatne i śmierć

7 września 1895 w kościele kapucynów w Krakowie zawarł związek małżeński z Anielą Kordaszewską[28]. Pod koniec życia pozostawał z żoną w separacji[4]. Według późniejszych relacji prasowych odmawiał płacenia żonie alimentów, do czego został dopiero zobowiązany przez sąd[11]. Jednocześnie uchodził za kobieciarza i z tego względu zyskał przydomek patentowanego Don Juana (jego podboje opisano w niemieckim dzienniku „Berliner Tageblatt”)[11].

W piątek 4 czerwca 1909 do późnej nocy przebywał w mieście poza domem[14][15], a następnego dnia miał występować w sądzie jako obrońca redaktora odpowiedzialnego „Głosu Narodu”, Mariana Dąbrowskiego, w sprawie prasowej wytoczonej przeciw niemu[29]. W nocy 4/5 czerwca 1909 został śmiertelnie postrzelony w głowę w sypialni swojego mieszkania przy ulicy Sławkowskiej 28[4][14][30][31]. 5 czerwca 1909 nad ranem Janina Borowska zawiadomiła pogotowie do postrzelonego Lewickiego, który nie odzyskawszy przytomności o godz. 11 tego samego dnia zmarł w szpitalu św. Łazarza na oddziale prof. dr. Maksymiliana Rutkowskiego[3][14][21][31].

Pogrzeb Włodzimierza Lewickiego odbył się 8 czerwca 1909 w Krakowie[20][30]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Kc)[32][33]. W tym samym miejscu została pochowana jego matka Maria, zmarła 6 listopada 1909 w Jaworzniu[34][35].

Śledztwo i proces

Ustalono, że Włodzimierz Lewicki miał ranę postrzałową na prawej skroni, spowodowaną użyciem rewolwerem marki Browning[2][21]. W kuchni jego mieszkania ujawniono nadpalone dokumenty[14]. Zarządzona została sekcja zwłok w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[20]. Rolę w śledztwie miał odegrać także pies Lewickiego o imieniu „Mruk”[14]. Od początku w sprawie nie było jednoznacznego rozstrzygnięcia co do kwestii, czy zaszło morderstwo czy samobójstwo[15].

Ostatecznie Janina Borowska została oskarżona o skrytobójcze morderstwo Lewickiego, zagrożone karą śmierci, a jej proces rozpoczął się 12 stycznia 1910 przed sądem przysięgłym w Krakowie[36][37][38][11][31][39]. Janina Borowska z domu Klecan, urodzona w 1879 jako córka Czecha i Niemki, była ukończoną słuchaczką studiów na Wydziale Lekarskim UJ, zamężna z koncepistą Namiestnictwa Marianem Borowskim, matka dziecka[19][11][14][21][22][31]. Pierwotnie Borowska i Lewicki byli związani sprawą prawną, jako że mecenas został jej pełnomocnikiem, gdy oskarżała Emila Haeckera o zniesławienie w postaci stawianego jej od czerwca 1908 na łamach dziennika „Naprzód” zarzutu szpiegostwa na rzecz Rosji[19][4][14][15]. Mecenas w sposób niespotykany złożył publiczną deklarację wiary w niewinność swojej klientki[22]. W tym czasie oboje zbliżyli się do siebie na niwie prywatnej, co potwierdziły listy w liczbie ok. 100, przekazane przez męża oskarżonej, Mariana[4][22]. W opinii profesorów-wykładowców Borowskiej z UJ przejawiała ona cechy histeryczki na tle erotycznym i nimfomanii[22]. W akcie oskarżenia, sporządzonym przez dr. Marowskiego, przyjęto stanowisko, że pierwotnie to Lewicki był inicjatorem zbliżenia z Borowską, jako że chciał wykorzystać jej pośrednictwo celem załagodzenia sprawy z L. Szczepańskim, w której wyrok miał zapaść przed Ligą Obrony Czci w połowie 1908[11]. Wysłał ją do tegoż redaktora, jednak ten nie przyjął propozycji zgody[22]. Relacja miłosna Lewickiego z Borowską trwała od września 1908 do lutego 1909 i była burzliwa oraz pełna gwałtownych zmian, także z uwagi na niepowodzenie w załatwieniu sprawy ze Szczepańskim[22]. Pomimo rozmówienia się z mężem i deklaracji powrotu do niego, nadal utrzymywała kontakty z Lewickim[22]. W wyniku rozprawy w sprawie Haeckera w dniach 16-23 lutego 1909 tenże oskarżony został skazany, aczkolwiek nie ustalono niewinności Borowskiej, wobec czego nie została w pełni zrehabilitowana w kontekście wysuniętego przeciw niej zarzutu szpiegostwa[21]. Jednocześnie Ludwik Szczepański oświadczył przed sądem Ligi Obrony Czci o nieudanym usiłowaniu pośrednictwa Borowskiej w sprawie Lewickiego, co dodatkowo skomplikowało sytuację[21]. W ocenie oskarżycieli, od lutego 1909 Lewicki zamierzał zerwać stosunki z Borowską, zaś kobieta chciała je utrzymać[21]. Dodatkowo Borowska miała być zazdrosna o niego, jako że miał zamiar ponownie ożenić się (z wdową po lekarzu, Izabelą hr. Tyszkiewicz[40])[14][21]. Przebywając we Lwowie, podczas wyjazdów do Krakowa na egzaminy odwiedza mecenasa[21]. Wobec jego niechęci do spotkania się zgłaszała do niego pretensje przy osobach trzecich oraz stosuje wobec niego groźby[21]. W ostatnim czasie oskarżona często odwiedzała go w kancelarii, a bywało, że nachodziła go też w mieszkaniu[3][15]. Przybyła tam także po południu 4 czerwca, zaś po wyjściu Lewickiego pozostała w kancelarii, rzekomo odwiedzając jedną z tamtejszych pracownic[3][15]. Tego dnia miała wreszcie uzyskać od mecenasa możliwość spotkania[21]. Po zgłoszeniu jego postrzelenia została zatrzymana przez policję i osadzona w więziennym areszcie[15]. W składanych wyjaśnieniach Borowska podawała, że Lewicki postrzelił się sam, jednak jej zeznania były zmienne w treści szczegółowej[14][31] (np. zmieniała wersje w odniesieniu do tego, czy lampa została rozbita przed czy po strzale, albo też twierdziła, że Lewicki rozmawiał z nią już po oddaniu samobójczego strzału[21]). Ponadto w akcie oskarżenia wymieniono inne ustalenia przemawiające na jej niekorzyść, np. po postrzeleniu o godz. zawiadomiła pogotowie dopiero o godz. 4, zmywanie śladów krwi, nieznalezienie łuski naboju w miejscu pierwotnego umiejscowienia, usunięcie kartek z albumu oraz dokumentów ze sprawy Haeckera[21]. W związku z tym akt oskarżenia dowodził popełnienie morderstwa, zaprzeczając samobójstwu[21]. Przeciw targnięciu się Lewickiego na swoje życie miały przemawiać jego plany przyszłość, zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej, w tym zamiar ponownej zmiany wyznania (na protestantyzm – celem ułatwienia rozstania z żoną; w tej sprawie na tydzień przed śmiercią przebywał w Warszawie)[21]. Także znajomi zmarłego nie dostrzegli w nim niepokojących zamiarów w ostatnich dniach życia[3].

Wobec trudności w prowadzeniu śledztwa oraz z uwagi na postępowanie oskarżonej (zmiany jej zeznań, zaskakujące zachowania) władze wymiaru sprawiedliwości zakazały ujawniania ekspertyzy lekarskiej, wyznaczyły nowego prokuratora do sprawy, nowego przewodniczącego sądu oraz specjalną ławę przysięgłych[21]. Proces Borowskiej wzbudził olbrzymie zainteresowanie[11]. W 1910 została uniewinniona przez sąd więlszością głosów od zarzutu[41][4].

Mimo wyroku sprawa jest uznawana za w pełni niewyjaśnioną[4]. Jej echo odbiło się głośno nie tylko w samym Krakowie, ale również we Lwowie i w Wiedniu, a cała historia była szeroko komentowana w prasie galicyjskiej[14][15]. Osoba Janiny Borowskiej była przyrównywana do postaci Ewy Pobratyńskiej z powieści Dzieje grzechu autorstwa Stefana Żeromskiego[14]. Morderstwo dr. Lewickiego było w prasie zestawiane ze sprawą Dreyfusa[20]. Jeszcze w latach 20. sprawa była uważana z jednych z najgłośniejszych zarówno w kraju jak i poza granicami[41].

Po śmierci mecenasa Lewickiego jego substytutem został adwokat dr. Zygmunt Kłębkowski[14][20]. Po wydaniu wyroku Janina Borowska zniknęła z pola zainteresowania opinii publicznej w Krakowie[41]. Wyjechała do Ameryki i była tam lekarzem-położnikiem[41]. W 1922 popełniła samobójstwo przez otrucie[41].

Twórczość

Sztuki

Inne

Uwagi

  1. Według Stanisława Waltosia urodził się w 1872, jednak źródło gimnazjalne podało rok 1868, co w kontekście roku ukończenia szkoły i zdania egzaminu dojrzałości (1888) jest zgodne. We wpisie o uznany go przynależnym do gminy Sanok z 1890 podano wiek 22 lat, co także potwierdza rok urodzenia 1868. Ponadto w relacji na łamach „Nowości Illustrowanych” podano, że Lewicki przeżył 42 lata, co także potwierdza rok urodzin w 1868. Ten rok urodzenia podano także w wydaniu „Nowej Reformy” z 5 czerwca 1909.
  2. W rzeczywistości Franciszek Krempa w Radzie Państwa sprawował mandat z okręgu Ropczyce–Mielec–Tarnobrzeg w latach 1897-1900 oraz 1901-1907. Ponadto był posłem na Sejmu Krajowego Galicji z okręgu Mielec: od 1895 VII kadencji, od 1901 VIII kadencji.

Przypisy

  1. a b c CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1887/1888 (zespół 7, sygn. 6). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 320.
  2. a b c d e f g h i j Tajemnicza śmierć dra Włodzimierza Lewickiego. „Nowa Reforma”. Nr 254, s. 4, 5 czerwca 1909. 
  3. a b c d e f g Tajemniczy wypadek. „Wiadomości Codzienne”. Nr 127, s. 4, 8 czerwca 1909. 
  4. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y Stanisław Waltoś: Włodzimierz Roman Lewicki. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2020-03-14].
  5. Księga chrztów 1861–1870. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 99 (poz. 35).
  6. Księga zmarłych 1855–1878 Sanok. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 210 (poz. 89).
  7. Księga chrztów 1870–1882. Parafia rzymskokatolicka w Sanoku, s. 50 (poz. 84).
  8. Zamordowanie adwokata Lewickiego / Kronika tygodniowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 24, s. 1, 3, 14-17, 12 czerwca 1909. 
  9. Sprawozdanie C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1888. Sanok: Fundusz Naukowy, 1888, s. 96.
  10. Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2020-03-14].
  11. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab Sprawa Borowska-Lewicki. „Nowa Gazeta”. Nr 13, s. 2, 10 stycznia 1910. 
  12. Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 272 (poz. 10).
  13. Antoni Kleczkowski: Złożenie zwłok Adama Mickiewicza na Wawelu dnia 4go Lipca 1890 roku. Książka pamiątkowa z 22 ilustracyami. Kraków: 1890, s. 100-102.
  14. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Echa strasznej tragedyi. „Nowości Illustrowane”. Nr 25, s. 13, 15, 19 czerwca 1909. 
  15. a b c d e f g h i j k l m Tajemnicza śmierć dra Włodzimierza Lewickiego. „Nowa Reforma”. Nr 255, s. 1-2, 6 czerwca 1909. 
  16. Według pierwotnie kolportowanej wersji miał być relegowany po przemowie na pogrzebie A. Mickiewicza, co zostało potem sprostowane.
  17. a b Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 28, s. 3, 13 października 1895. 
  18. Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 91, s. 3, 25 grudnia 1896. 
  19. a b c Ustąpienie ministra Polaka. „Nowości Illustrowane”. Nr 8, s. 15-15, 20 lutego 1909. 
  20. a b c d e Tajemnicza śmierć dra Włodzimierza Lewickiego. „Nowa Reforma”. Nr 256, s. 3, 7 czerwca 1909. 
  21. a b c d e f g h i j k l m n o p Sprawa Borowska-Lewicki. „Nowa Gazeta”. Nr 15, s. 1-2, 11 stycznia 1910. 
  22. a b c d e f g h Sprawa Borowska-Lewicki. „Nowa Gazeta”. Nr 14, s. 4, 11 stycznia 1910. 
  23. Według S. Waltosia była to „Liga Honorowa”.
  24. Tutaj podano że był zaangażowany w działalności ruchu ludowego. Wiec ludowy w Zarszynie. „Gazeta Sanocka”. Nr 11, s. 2, 27 maja 1895. 
  25. Kraków. „Kurjer Lwowski”. Nr, s. 5, 22 marca 1898. 
  26. Zacna kompanija. „Kurjer Lwowski”. Nr 340, s. 1, 8 grudnia 1898. 
  27. Telegramy „Kurjera Warszawskiego”. Burzliwy wybór. „Kurier Warszawski”. Nr 172, s. 5, 24 czerwca 1898. 
  28. Kronika. Z życia towarzyskiego. „Gazeta Sanocka”. Nr 23, s. 3, 8 września 1895. 
  29. Kronika. „Nowa Reforma”. Nr 254, s. 3, 5 czerwca 1909. 
  30. a b Tragiczny zgon dr. Lewickiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 130, s. 4, 10 czerwca 1909. 
  31. a b c d e Proces Janiny Borowskiej. „Kurjer Lwowski”. Nr 17, s. 5, 12 stycznia 1910. 
  32. Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 122. ISBN 83-08-01428-3.
  33. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Włodzimierz Lewicki. rakowice.eu. [dostęp 2020-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  34. Zmarli. „Nowa Reforma”. Nr 512, s. 2, 7 listopada 1909. 
  35. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Maria Lewicka. rakowice.eu. [dostęp 2020-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  36. Przed procesem / Proces Borowskiej. „Nowości Illustrowane”. Nr 3, s. 2-3, 16, 15 stycznia 1910. 
  37. Janina Borowska przed sądem. „Nowości Illustrowane”. Nr 4, s. 2-4, 15-16, 22 stycznia 1910. 
  38. Proces Borowskiej. „Nowości Illustrowane”. Nr 5, s. 2-4, 29 stycznia 1910. 
  39. Rozprawa Borowskiej. „Kurjer Lwowski”. Nr 15, s. 2, 11 stycznia 1910. 
  40. W „Nowej Gazecie” nr 15 z 1910 podano imię Natalia Tyszkiewicz.
  41. a b c d e Śmierć Janiny Borowskiej. „Nowości Illustrowane”. Nr 44, s. 11, 9 grudnia 1922. 
  42. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (1). „Gazeta Sanocka”. Nr 18, s. 1-2, 4 sierpnia 1895. 
  43. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (2). „Gazeta Sanocka”. Nr 19, s. 1-2, 11 sierpnia 1895. 
  44. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (3). „Gazeta Sanocka”. Nr 20, s. 1-2, 18 sierpnia 1895. 
  45. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (4). „Gazeta Sanocka”. Nr 21, s. 1, 25 sierpnia 1895. 
  46. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (5). „Gazeta Sanocka”. Nr 22, s. 1, 1 września 1895. 
  47. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (6). „Gazeta Sanocka”. Nr 23, s. 1, 8 września 1895. 
  48. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (7). „Gazeta Sanocka”. Nr 24, s. 1, 15 września 1895. 
  49. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (8). „Gazeta Sanocka”. Nr 26, s. 1, 29 września 1895. 
  50. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (9). „Gazeta Sanocka”. Nr 28, s. 1, 13 października 1895. 
  51. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (10). „Gazeta Sanocka”. Nr 29, s. 1-2, 20 października 1895. 
  52. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (11). „Gazeta Sanocka”. Nr 31, s. 1, 3 listopada 1895. 
  53. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (12). „Gazeta Sanocka”. Nr 32, s. 1, 10 listopada 1895. 
  54. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (13). „Gazeta Sanocka”. Nr 33, s. 1, 17 listopada 1895. 
  55. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (14). „Gazeta Sanocka”. Nr 34, s. 1, 24 listopada 1895. 
  56. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (15). „Gazeta Sanocka”. Nr 36, s. 1, 8 grudnia 1895. 
  57. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (16). „Gazeta Sanocka”. Nr 37, s. 1, 15 grudnia 1895. 
  58. Włodzimierz Lewicki. Janek. Szkic z życia (17). „Gazeta Sanocka”. Nr 38, s. 1, 22 grudnia 1895. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Sleeping room of Włodzimierz Lewicki and his body.jpg
Sypialnia po śmierci dr. Włodzimierza Lewickiego. Za pianinem obk fotela widoczne ciało mecenasa.
Włodzimierz Lewicki (-1909).jpg
Adwokat dr Włodzimierz Lewicki.
Janina Borowska (-1909)b.jpg
Janina Borowska (-1909)b
Włodzimierz Lewicki with his dog Mruk.jpg
Adwokat dr Włodzimierz Lewicki ze swoim psem Mrukiem.
Inquiry committee at the appartement house of Włodzimierz Lewicki.jpg
Komisja śledcza przed domem zmarłego dr. Włodzimierza Lewickiego przy ul. Sławkowskiej 28.
A-714 kamienica Kraków, ul. Sławkowska 28.jpg
Autor: Maatex, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Kamienica przy ul. Sławkowskiej 28 w Krakowie.