Włodzimierz Scholze-Srokowski

Włodzimierz Scholze-Srokowski
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

4 kwietnia 1894
Kraków

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1972
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Poland badge.jpg Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

83 Pułk Piechoty
72 Pułk Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Włodzimierz Leon Scholze-Srokowski[1] (ur. 4 kwietnia 1894 w Krakowie, zm. 1 sierpnia 1972 w Londynie) – oficer dyplomowany piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie generałem brygady.

Życiorys

Urodził się 4 kwietnia 1894 roku w Krakowie, w rodzinie Rajmunda i Kazimiery ze Srokowskich[2]. Był krewnym Stanisława Józefa, Stanisława, Konstantego Srokowskich[3].

Był porucznikiem piechoty cesarskiej i królewskiej armii. W czasie I wojny światowej dostał się do rosyjskiej niewoli[4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. Był oficerem 83 pułku piechoty.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 246. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 10 lipca tego roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[6][7]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 79. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1924–1926[9][10]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. W 1928 pozostając formalnie z przydziałem do 83 pułku piechoty służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I[12]. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13][14][15]. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[16]. 7 czerwca 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do Szkoły Gazowej na stanowisko wykładowcy[17]. W listopadzie 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[18][19].

Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946 roku[4]. Po II wojnie światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1964 roku[4][20]. Zmarł 1 sierpnia 1972 roku w Londynie[4].

Był żonaty z Walentyną Śnieżko. Nie miał potomstwa[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 60, sprostowano imię z „Włodzimierz” na „Włodzimierz Leon”.
  2. ↑ a b Radomski 1994 ↓.
  3. ↑ Andrzej A. Zięba: Stanisław Józef Srokowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2019-12-13].
  4. ↑ a b c d Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 161.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 553.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 364, 406.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924 roku, s. 626.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 317, 471, 1364.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 341.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 172.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 295, tu podano, że miał być przeniesiony do 53 pp na stanowisko dowódcy batalionu.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 49, sprostowano, że został przeniesiony do 72 pp na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 600.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  19. ↑ Doniosła uchwała Związku Oficerów Rezerwy. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 33 z 11 lutego 1936. 
  20. ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1.
  21. ↑ Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz nadaje: order wojsk. „Virtuti Militari” V klasy z 5 Dywizji Syberyj. W. P. na Wschodzie. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 27, s. 615, 19 września 1922. 
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Poland badge.jpg
Poland badge. Second World War period Polish Army (post-1939 Free Polish Army) shoulder title.
POL Krzyż Walecznych (1920) 2r BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
POL Odznaka za rany i kontuzje 1 gwiazdka BAR.png
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka
Włodzimierz Scholze-Srokowski mjr piech WSWoj 1926.jpg
Włodzimierz Scholze-Srokowski w roku 1926 – mjr piech., absolwent Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie