Włodzimierz Suleja
 Włodzimierz Suleja 1990 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: dzieje polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1977 – historia |
| Habilitacja | |
| Profesura | 2000 |
| Odznaczenia | |
  | |
Włodzimierz Stefan Suleja (ur. 27 listopada 1948 w Kołaczkowicach) – polski historyk specjalizujący się w dziejach polskiej myśli politycznej, profesor nauk humanistycznych, w latach 2000–2013[1] dyrektor oddziału Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu.
Życiorys
Absolwent liceum w Kłobucku. Studiował historię na Uniwersytecie Wrocławskim u prof. Henryka Zielińskiego, studia ukończył w 1971. Przedtem, jako student, był uczestnikiem wydarzeń marcowych w 1968. Członek PZPR w latach 1971-1981[2]. W latach 1972–1995 pracownik naukowy Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, w 1977 obronił tam pracę doktorską, a w 1992 – habilitował się. W 1989 wchodził w skład wrocławskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, przygotowującego po decyzjach Okrągłego Stołu wybory parlamentarne na 4 czerwca 1989. W 1990 przez kilka miesięcy był redaktorem naczelnym „Dziennika Dolnośląskiego” (obecnie nieistniejącego). W 1995 podjął pracę w Instytucie Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze (obecnie Uniwersytet Zielonogórski). W 1998 uzyskał tytuł profesora, a w 2000 został profesorem zwyczajnym. W uczelni tej pracował do 2005.
Później został wykładowcą m.in. przedmiotu „Współczesna scena polityczna” w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu.
Kontynuator zapoczątkowanej przez prof. Henryka Zielińskiego szkoły badawczej dziejów polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku. Badacz biografii politycznych oraz historii Wrocławia i ruchów opozycji politycznej po II wojnie światowej (w tym historii „Solidarności”). Autor kilkunastu książek i ponad 200 innych publikacji.
W 2005 odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[3][4].
7 kwietnia 2009, za wybitne zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski, otrzymał z rąk prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[5].
W styczniu 2010 Klub Jagielloński im. Św. Kazimierza przyznał mu wyróżnienie dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi w ostatnim 20-leciu[6].
Publikacje
- „Solidarność” na Dolnym Śląsku (1986, wyd. podziemne, jako Stanisław Stefański)
- PPS. Zarys dziejów (1988)
- Orientacja austro-polska w latach I wojny światowej (do aktu 5 listopada 1916 roku) (1992, rozprawa habilitacyjna)
- Józef Piłsudski (1995, 2004) ISBN 83-04-04706-3.
- Kosynierzy i strzelcy (1997) ISBN 83-7023-602-2.
- Wrocław. Dziedzictwo wieków (1997, współautor wraz z Michałem Kaczmarkiem, Mateuszem Golińskim i Teresą Kulak) ISBN 83-7023-589-1.
- Tymczasowa Rada Stanu (1999) ISBN 83-7059-290-2.
- Historia Wrocławia, t. 3, W Polsce Ludowej, PRL i III Rzeczypospolitej (2001) ISBN 83-7023-898-X.
- Dolnośląski Marzec ’68. Anatomia protestu (2006) ISBN 83-60464-00-6.
Przypisy
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej ma nowego dyrektora, tvn24, 2013-09-27.
- ↑ Encyklopedia Solidarności. Opozycja w PRL 1976–1989, tom 4, Warszawa 2020, s. 460.
- ↑ Historycy odznaczeni medalami „Gloria Artis”. Nauka w Polsce, 2005-12-14.
- ↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. MKiDN. [dostęp 2018-04-19].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 35, poz. 536.
- ↑ Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW (pol.). uksw.edu.pl, 2010-01-30.
Media użyte na tej stronie
Baretka Srebrnego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"
Autor: Henryk Prykiel, Licencja: CC BY-SA 3.0
Włodzimierz Suleja, redaktor naczelny „Dziennika Dolnośląskiego”