Włodzimierz Sznarbachowski

Włodzimierz Sznarbachowski (ur. 2 grudnia 1913 w Sankt Petersburgu, zm. 24 stycznia 2003 w Locarno[1]) – polski poeta, prozaik, publicysta. Przed wojną związany z nacjonalistycznym ruchem ONR-Falanga. Po wybuchu wojny działał w Rzymie w podziemnej Delegaturze Rządu RP na Uchodźstwie.

Po wojnie współpracował m.in. z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim. Obaj przetłumaczyli dla paryskiej „Kultury” pracę Benedetta Crocego Zmierzch cywilizacji (nr 1, 1947). Planowali opublikować Wybór pism Stanisława Brzozowskiego, ale książka się nie ukazała[2]. Był redaktorem kwartalnika „Iridion”. Od 1946 był członkiem emigracyjnej PPS. W latach 1952–1990 pracował w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium.

Członek Stowarzyszenia Pracowników Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Wybrana twórczość

  • 1984: Wieczorna Wenus – poezje
  • 1986: Eurydyki – poezje
  • 1989: Charonowe sanie – poezje
  • 1997: 300 lat wspomnień – wspomnienia

Przypisy

  1. ↑ a b PM: Włodzimierz Sznarbachowski (1913 – 2003). polonikmonachijski.de. [dostęp 2010-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-10)].
  2. ↑ G. Herling-Grudziński, Dzieła zebrane, t. 1: Recenzje, szkice, rozprawy literackie 1935–1946, pod red. W. Boleckiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2009, ISBN 978-83-08-04419-3, s. 668.