Włodzimierz Zieliński (major)

Włodzimierz Zieliński

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1893 Lublin
Data i miejsce śmierci	23 listopada 1945 Paryż
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	78 Pułk Piechoty Centrum Wyszkolenia Artylerii
Stanowiska	wykładowca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Włodzimierz Zieliński (ur. 31 maja 1893 w Lublinie, zm. 23 listopada 1945 w Paryżu) – major piechoty Wojska Polskiego i urzędnik konsularny.

Życiorys

Włodzimierz Zieliński urodził się w rodzinie Kazimierza i Heleny z Barczewskich. Był bratem Tomasza (najstarszy z rodzeństwa, uczestnik konspiracji antycarskiej, zamordowany przez ochranę), Tadeusza, Stefana (zamordowany w obozie hitlerowskim Auschwitz), Lusi, Zofii Szczeklik, Anny Sokołowskiej primo voto Niedźwieckiej i Wandy Broniewskiej (grób rodzinny Zielińskich - kwatera 1b/25/6 grób 3822 na cmentarzu rzymskokatolickim przy ul. Limanowskiego 72 w Radomiu).

Po ukończeniu Szkoły Handlowej w Radomiu zaliczył 4 semestry Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. Należał do Związku Strzeleckiego od 1911 r. do wybuchu I wojny światowej. 1 sierpnia 1914 roku wraz z młodszym bratem Tadeuszem wstąpił do Legionów Polskich, do kompanii rzeszowskiej. W lutym 1915 roku przeszedł do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala^[1]. 17 lipca 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży. W obozie przebywał do marca 1918 roku. Następnie należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W 1918 roku był organizatorem jednej z kompanii 24 pułku piechoty w Radomiu, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej aż do zawieszenia broni. Wraz z bratem Tadeuszem zasadzili Drzewo Wolności (rosnące do dziś) przed budynkiem Resursy Obywatelskiej w Radomiu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 930. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 21 pułk piechoty w Warszawie^[2]. Od 1923 roku pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach^[3][4][5]. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na stanowisko wykładowcy^[7]. Z dniem 15 kwietnia 1931 roku został przeniesiony do dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie, bez prawa do należności za przesiedlenie^[8][9]. Pozostając w dyspozycji dyrektora PUWFiPW od 1 lipca 1931 roku pełnił obowiązki szefa Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie RP w Paryżu, który funkcjonował na prawach Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w kraju, a obejmował swoją właściwością Polonię we Francji, a później także w Belgii. Na tym stanowisku położył duże zasługi w ustabilizowaniu sytuacji Związku Strzeleckiego we współpracy z podpułkownikiem Augustem Emilem Fieldorfem, komendantem Związku Strzeleckiego we Francji i porucznikiem Witoldem Kułakowskim, komendantem Strzelca w Belgii^[10][11]. Z dniem 1 października 1933 roku został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu^[12]. Z dniem 1 stycznia 1934 roku przydział został mu przedłużony o kolejne dwa miesiące. W Ministerstwie Skarbu pełnił obowiązki kierownika Biura Personalnego^[11]. Z dniem 31 marca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie^[13]. 13 marca 1934 roku został mianowany dyrektorem Biura Personalnego Ministerstwa Skarbu. Na tym stanowisku pozostawał do 30 czerwca 1936 roku. 1 października 1937 roku został mianowany konsulem w Konsulacie Generalnym w Paryżu^[11], konsulem generalnym tamże (1938–1939), następnie konsulem generalnym w Marsylii (1944)^[14].

W 1940 roku został skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay^[15]. Zmarł 23 listopada 1945 roku w Paryżu. Został pochowany na polskim cmentarzu w Montmorency^[16].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[17]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)^[18]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie) „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921” oraz za działalność w byłej POW (1922)^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi (28 czerwca 1939)^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[21]

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1938.
• Zbigniew Szafkowski. Działalność Polskiego Związku Strzeleckiego we Francji i Belgii w latach 1913–1940. „Prace Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej”. 2, 1999. Częstochowa: Wyższa Szkoła Pedagogiczna. ISSN 1505-4241. 
• Biogram Włodzimierza Zielińskiego na stronach Politechniki Warszawskiej. [dostęp 2015-08-14].
• Włodzimierz Zieliński w wykazie legionistów na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-08-14].