Włoska Unia Pracy

Logo UIL

Włoska Unia Pracy^[1] (wł. Unione Italiana del Lavoro, UIL) – włoska federacja związków zawodowych, trzecia po CGIL i CISL najliczniejsza centrala związkowa we Włoszech.

UIL powstała w 1950 w Rzymie w wyniku rozłamu we Włoskiej Powszechnej Konfederacji Pracy^[2]. Stała się konkurencją dla powiązanej w tym czasie z Włoską Partią Komunistyczną CGIL oraz współpracującej ściśle z Chrześcijańską Demokracją CISL^[3]. Unia była blisko związana z partiami socjalistyczną, socjaldemokratyczną i republikańską^[1] (w latach 1969–1971 zarządzało nią trzech współprzewodniczących reprezentujących te trzy ugrupowania^[4]). W późniejszych latach współpracowała aktywnie z konkurencyjnymi centralami, okresowo współtworzyła z nimi federację Federazione Cgil-Cisl-Uil^[1][4].

UIL dołączyła do Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych oraz Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych^[2].

Według własnych danych UIL w 2016 liczyła około 2,25 miliona członków zrzeszonych we współtworzących ją organizacjach branżowych, w tym 0,3 miliona członków stowarzyszonych i blisko 0,6 miliona emerytów^[5]. Najliczniej reprezentowane pozostają sektor rolno-spożywczy, sektor pracowników służby zdrowia i urzędników lokalnych oraz sektor handlu, usług i turystyki^[2].

Sekretarze generalni

• 1953–1969: Italo Viglianesi
• 1969–1971: Lino Ravecca, Ruggero Ravenna i Raffaele Vanni
• 1971–1976: Raffaele Vanni
• 1976–1992: Giorgio Benvenuto
• 1992–2000: Pietro Larizza^[4]
• 2000–2014: Luigi Angeletti
• 2014–2020: Carmelo Barbagallo
• od 2020: Pierpaolo Bombardieri

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona organizacji. [dostęp 2017-09-05]. (wł.).