WWE

WWE
World Wrestling Entertainment Inc.
Ilustracja
Aktualne logo firmy
Państwo

 Stany Zjednoczone

Stan

 Connecticut

Siedziba

Stamford

Adres

1241 E Main St, 06902

Data założenia

1952

Forma prawna

spółka akcyjna

Prezes

Frank Riddick

Dyrektor

Stephanie McMahon i Nick Khan

Przewodniczący rady nadzorczej

Stephanie McMahon

Giełda

NYSE[1]

ISIN

US98156Q1085

Symbol akcji

WWE[1]

Dane finansowe (2021[2])
Przychody

1,095 miliardów USD

Wynik operacyjny

259 milionów USD

Wynik netto

180,4 milionów USD

Aktywa

1,204 miliardów USD

Kapitał własny

381,3 milionów USD

Położenie na mapie Connecticut
Mapa konturowa Connecticut, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „WWE”
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych
Mapa konturowa Stanów Zjednoczonych, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „WWE”
Ziemia41°03′33″N 73°30′35″W/41,059167 -73,509722
Strona internetowa

World Wrestling Entertainment Inc., promowana skrótowcem WWE – amerykańska firma medialno-rozrywkowa zajmująca się przede wszystkim organizowaniem widowisk i programów telewizyjnych związanych z wrestlingiem.

W swojej obecnej postaci została zarejestrowana 21 lutego 1980[3]. Powstała w 1952 pod nazwą Capitol Wrestling Corporation[4]. W 1982 została wykupiona przez Vince’a McMahona i przemianowana na Titan Sports Promotions. Kolejna zmiana nazwy nastąpiła w 1999, na World Wrestling Federation Entertainment Inc. Swoją obecną nazwę firma zarejestrowała 5 maja 2002[5].

WWE promuje się jako organizacja wrestlingu, znana od 2002 jako World Wrestling Entertainment (WWE). Wcześniej była znana jako Capitol Wrestling Corporation (CWC) w latach 1952–1963, World Wide Wrestling Federation (WWWF) w latach 1963–1979 i World Wrestling Federation (WWF) w latach 1979–2002.

Siedziba WWE znajduje się pod adresem 1241 E Main Street w Stamford (Connecticut)[3]. WWE ma też biura w Nowym Jorku, Los Angeles, Londynie, Meksyku, Mumbaju, Szanghaju, Singapurze, Dubaju, Monachium i Tokio[6]. Obecnymi współ-CEO firmy jest Stephanie McMahon i Nick Khan, a prezesem zarządu firmy jest sama Stephanie, a akcjonariuszem większościowym jest Vince McMahon.

Historia

Capitol Wrestling Corporation (1952–1963)

Firma znana dziś jako WWE została założona w 1952 pod nazwą Capitol Wrestling Corporation (CWC) przez doświadczonego promotora boksu i wrestlingu, Jessa McMahona, oraz wpływowego promotora wrestlingu, Tootsa Mondta. W 1953 firma dołączyła do ligi National Wrestling Alliance (NWA), która kontrolowała podział Stanów Zjednoczonych na terytoria poszczególnych promotorów wrestlingu[4][7]. Jessowi McMahonowi i Tootsowi Mondtowi przypadł rejon północno-wschodni, obejmujący Nowy Jork, Pensylwanię, New Jersey i Connecticut[8]. Po śmierci Jessa McMahona 21 listopada 1954, jego syn, Vincent James McMahon, zastąpił go jako nowy współwłaściciel organizacji i szybko stał się akcjonariuszem większościowym. Głównym partnerem Vincenta Jamesa McMahona był Toots Mondt[7][9].

World Wide Wrestling Federation (1963–1982)

Bruno Sammartino – mistrz WWWF w latach 1963–1971 i 1973–1977

24 stycznia 1963 Capitol Wrestling Corporation odłączyło się od National Wrestling Alliance z powodu sporu związanego z decyzją NWA o zmianie głównego mistrza ligowego, którym do tej pory był związany z CWC Buddy Rogers. Jess McMahon i Toots Mondt zmienili nazwę organizacji na World Wide Wrestling Federation (WWWF)[10][11]. Firma przez kolejne lata cieszyło się dużą popularnością między innymi za sprawą wrestlera Bruno Sammartino[12], który był głównym mistrzem w latach 1963–1971 i 1973–1977[13]. W 1971 WWWF ponownie przyłączyło się do ligi National Wrestling Alliance[14]. W 1969 Vincent James McMahon sprzedał udziały należące do odchodzącego na emeryturę Tootsa Mondta Robertowi „Gorilla Monsoon” Marelli[12]. W 1979 World Wide Wrestling Federation zostało przemianowane na World Wrestling Federation (WWF)[15].

World Wrestling Federation (1982–2002)

6 czerwca 1982 Vincent Kennedy McMahon kupił organizację WWF od swojego ojca, Vincenta Jamesa McMahona[16], i jego parterów biznesowych: Phila Zacko, Arnolda Skaalanda i Roberta „Gorilla Monsoon” Marelli[8][12]. W tym czasie WWF obejmowało już swoim zasięgiem Maryland, Pensylwanię, Nowy Jork, Delaware, New Jersey, Connecticut, Rhode Island, Massachusetts, New Hampshire, Vermont, Maine i Dystrykt Kolumbia. Vincent Kennedy McMahon postanowił sobie za cel uczynienie z WWF głównej federacji wrestlingu w Stanach Zjednoczonych, a następnie na całym świecie[17]. W 1983 WWF opuściło ligę NWA[7] i zawarło umowę z USA Network na emitowanie gal w telewizji kablowej. Popularni wrestlerzy z innych terytoriów przyłączali się do WWF w zamian za obietnicę szerszego rozgłosu i wyższej pensji. National Wrestling Alliance zaczęło tracić na znaczeniu[17].

Hulk Hogan – główny mistrz WWF w latach 1984–1988, 1989–1990, dwukrotnie w 1991 i jednokrotnie w 1993 i 2002

Lata 80. zostały okrzyknięte, między innymi przez samą firmę, złotą erą wrestlingu[18]. Do popularności WWF przyczyniły się między innymi Hulkamania, czyli fenomenowi wrestlera Hulka Hogana[19], sukces pierwszej gali pay-per-view, WrestleManii[16], promocja w MTV[20], zaangażowanie w promocję WWF takich celebrytów jak Cyndi Lauper[21] i Mr.T[22], a także decyzja National Broadband Network o emisji programu WWF, Saturday Night's Main Event, co dwa tygodnie naprzemiennie z Saturday Night Live[16].

Po 1993 popularność WWF zaczęła słabnąć na korzyść konkurencyjnej organizacji World Championship Wrestling (WCW), która przejęła takich popularnych wrestlerów jak Hulk Hogan[23] i Randy Savage[24], a 4 września 1995 rozpoczęła produkcję programu Monday Nitro w tych samych godzinach, co nadawany przez WWF Monday Night Raw. Był to początek rywalizacji, która przeszła do historii jako Monday Night Wars (Poniedziałkowe wojny)[25]. W celu sprostania wyzwaniu, WWF zmieniło styl organizowanych przez siebie gal i programów na bardziej brutalny i nieprzyzwoity, a główną atrakcją miała być rywalizacja między popularnym wówczas wrestlerem, Stone Cold Steve’em Austinem, a właścicielem organizacji, Vince’em McMahonem[16], który ujawnił swoją pozycję w firmie po kontrowersyjnym wydarzeniu znanym jako Montreal Screwjob[26]. WWF ostatecznie zwyciężyło rywalizację i 23 marca 2001[27] wykupiło World Championship Wrestling za 4,2 miliony dolarów[17].

World Wrestling Entertainment (od 2002)

John Cena – rekordowy, trzynastokrotny mistrz WWE

W 2002 fundacja charytatywna World Wide Fund for Nature oskarżyła World Wrestling Federation o naruszenie umowy z 1994, dotyczącej zezwolenia na używanie akronimu WWF, i wniosła sprawę do sądu. Sąd odebrał organizacji wrestlingu prawo do używania skrótowca, w związku z czym postanowiono zmienić nazwę World Wrestling Federation (WWF) na World Wrestling Entertainment (WWE). W kolejnych latach wypracowano różne ugody, które pozwoliły WWE na używanie akronimu WWF w materiałach archiwalnych[28].

W związku z rozszerzeniem personelu WWE po przejęciu WCW, firma zarządziła podział franczyzy na brandy SmackDown i Raw[29]. W 2004 firma kupiła od sądu upadłościowego wszystkie aktywa popularnej w latach 90. organizacji Extreme Championship Wrestling (ECW), która słynęła z organizowania walk hardcorowych. 13 czerwca 2006 utworzony został trzeci brand, o nazwie ECW, który był traktowany jako kontynuacja upadłej organizacji. Brand ten istniał do 16 lutego 2010[30]. Pierwszy okres podziału organizacji na brandy zakończył się 29 sierpnia 2011 roku[31].

13 listopada 2005, w wieku 38 lat, zmarł popularny wrestler Eddie Guerrero. Przyczyną był zawał mięśnia sercowego doznany z powodu miażdżycy[32][33]. W swojej autobiografii Guerrero przyznał, że w przeszłości był uzależniony od alkoholu i narkotyków oraz przyjmował duże dawki sterydów anabolicznych[34]. W odpowiedzi na pokłosie po jego śmierci, 27 lutego 2006 WWE wprowadziło politykę wellness, której celem było zwalczanie narkomanii i stosowania sterydów wśród członków personelu firmy[16]. Zgodnie z nową polityką, firma zaczęła między innymi przeprowadzać losowe kontrole antydopingowe[35]. Kolejne poprawki zostały wprowadzone w 2009, 2010, 2011 i 2012[16].

25 czerwca 2007 popularny wrestler Chris Benoit zamordował swoją żonę, Nancy Benoit, i syna, Daniela Benoit, po czym popełnił samobójstwo wieszając się przy pomocy maszyny do ćwiczeń. W mieszkaniu rodziny Benoit znaleziono koktajl przygotowany z leków na receptę i sterydów anabolicznych[36], a chirurdzy przeprowadzający sekcję ustalili, że wrestler miał uszkodzony mózg. Głośna tragedia przyczyniła się do wielu zmian w organizacji. Z czasem budowa ciał zawodników zatrudnianych przez WWE stała się bardziej stonowana. Ograniczono sytuacje, w których wrestlerzy mogli doznać urazu głowy, w tym częste i charakterystyczne dla WWE ciosy składanym krzesłem. Starano się też aby w czasie walk nie dochodziło do krwawienia[37].

22 lipca 2008 WWE wydało oświadczenie o zmianie kategorii wiekowej, zgodnej z systemem TV Parental Guidelines, na PG (zalecany nadzór rodzicielski)[38]. Organizacja wprowadziła zauważalne zmiany aby osiągnąć tę kategorię i się w niej utrzymać. Stonowano brutalność i seksualizm, a przekleństwa, wulgaryzmy i krew od tej pory pojawiały się w głównych programach bardzo rzadko[23][39].

W 2012 na bazie programu NXT – reality show, którym uczestnicy rywalizowali o kontrakt zawodowy z WWE – utworzono osobny brand, nastawiony na rozwój zawodników przygotowywanych do występów w Smackdown i Raw. Od tego momentu NXT organizuje gale bez elementów reality show[40] i posiada ekskluzywne tytuły mistrzowskie[41][42][43].

W 2016 przywrócono podział WWE na brandy. Na czele Raw i Smackdown staneli wtedy kolejno Stephanie McMahon i Shane McMahon, dzieci właściciela WWE, Vince’a McMahona[44].

17 czerwca 2022 r., podczas dochodzenia przeprowadzonego przez Radę Dyrektorów WWE w sprawie zgłoszonych „potajemnych pieniędzy” wypłaconych byłemu pracownikowi przez Vince’a McMahona po romansie, Mr. McMahon ustąpił ze stanowiska prezesa rady dyrektorów i dyrektora generalnego WWE i został zastąpiony przez swoją córkę, Stephanie McMahon Levesque, jako tymczasowego prezesa rady dyrektorów i tymczasowego CEO WWE[45][46]. Pomimo zmiany, Vince McMahon pojawił się tamtej nocy na WWE SmackDown, otwierając show krótkim przemówieniem, którego najważniejsze momenty „wtedy, teraz, na zawsze i co najważniejsze razem” były cytowane przez różne media, gdy Vince informował ludzi, że nadal kontroluje Creative team zza kulis[47]. 22 lipca Vince McMahon oficjalnie ogłosił swoją emeryturę na Twitterze, mówiąc: „W wieku 77 lat czas na emeryturę. Dziękuję WWE Universe. Wtedy. Teraz. Na zawsze. Razem”[48]. Po ogłoszeniu przejścia Vince’a na emeryturę, Stephanie McMahon Levesque została oficjalnie mianowana prezesem rady dyrektorów, podczas gdy ona i Nick Khan zostali mianowani Co-CEO WWE[49]. Triple H przejął stanowisko szefa działu kreatywnego, wznawiając jednocześnie stanowisko wiceprezesa wykonawczego ds. relacji z talentami[50]. Komentatorzy podkreślali znaczenie emerytury McMahona, mówiąc, że oznacza to początek nowego okresu w historii WWE[51][52][53][54][55][56][57]. Gala SummerSlam 2022, które odbyło się 30 lipca 2022 roku, było pierwszym galą WWE pay-per-view, które odbyło się pod przewodnictwem Stephanie McMahon i Triple H’a[58][59].

18 sierpnia 2022 roku; WWE Hall of Famer Shawn Michaels został awansowany na wiceprezesa WWE ds. rozwoju talentów kreatywnych[60]. 6 września 2022 WWE ogłosiło awans Paula 'Triple H' Levesque’a na pozycję Chief Content Officera[61].

Działalność komercyjna

Główna siedziba World Wrestling Entertainment, Inc.
Logo WWE Network

Działalność komercyjna WWE obejmuje takie segmenty jak telewizja, telewizja internetowa, domowa rozrywka, Digital Media, wydarzenia na żywo, licencjonowanie, merchandising, WWEShop, WWE Studios i inne.

Podstawą działalności WWE jest organizowanie gal i serii wydarzeń związanych z wrestlingiem. Firma czerpie dochody ze sprzedaży biletów i praw do transmisji, a także z reklam. W 2016 WWE produkowało średnio 5 godzin oryginalnej treści emitowanej cotygodniowo w telewizji (nie licząc telewizji internetowej). Główne programy związane z wrestlingiem emitowane w telewizji to trzygodzinne Raw i dwugodzinny SmackDown, których kolejne odcinki mają swoją premierę w USA Network, a powtórki są nadawane na NBC Universo i Uni HD. Produkowane są też inne programy, w tym reality show takie jak Total Divas i Total Bellas na E! Network. Regularnie organizowanymi galami nieemitowanymi w telewizji są NXT i 205 Live.

WWE posiada własną telewizję internetową WWE Network, z której czerpie zyski dzięki płatnym subskrypcjom[3]. Telewizja jest dostępna w ponad 220 państwach[62]. Subskrybenci otrzymują dostęp do nagrań zarówno najnowszych, z ostatniego tygodnia, jak i znacznie starszych, sięgających lat 80. XX wieku. Telewizja zawiera nagrania większości programów i gal pay-per-view organizacji WWE, WCW i ECW, a także do część nagrań AWA, WCCW i innych nieistniejących[63]. Oprócz tego powstają programy nagrywane specjalnie na potrzeby WWE Network, takie jak Holy Foley, Swerved i WWE Story Time. Do WWE Network można uzyskać dostęp za pośrednictwem PC, Kindle Fire, Androida, iPhone’a, Apple TV, Roku, konsol gier wideo, odtwarzaczy Blu-Ray, telewizji hybrydowej i TiVo[3]. Liczba subskrybentów wynosiła pod koniec kolejnych lat: w 2014 – 816 tysiące, 2015 – 1,212 milionów, w 2016 – 1,403 milionów, a w 2017 – 1,471 milionów[64]. WWE sprzedaje też swoje nagrania w formacie fizycznym lub cyfrowym na nośnikach DVD i Blu-Ray. Poza Stanami Zjednoczonymi ich dystrybucją zajmują się licencjobiorcy zewnętrzni.

Firma otrzymuje tantiemy i opłaty licencyjne z wielu produktów związanych z WWE, takich jak gry komputerowe, zabawki i kostiumy. Produkowane są gry tematyczne takie jak seria WWE 2K dostępna na komputer osobisty i konsole gier wideo, a także WWE SuperCard dostępne na iOS i Androidzie. WWE produkuje własną muzykę, ale też licencjonuje muzykę wykonywaną przez artystów.

W trakcie organizowanych wydarzeń, za pośrednictwem strony internetowej WWEShop i za pośrednictwem innych platform handlu elektronicznego (takich jak Amazon) sprzedawane są produkty kolekcjonerskie i pamiątkowe, takie jak koszulki, czapki, repliki pasów mistrzowskich i inne przedmioty. W swojej ofercie WWE ma też akcesoria mobilne, takie jak dzwonki, tapety i gry.

Filia WWE Studios zajmuje się produkcją filmów kinowych, telewizyjnych i direct-to-video, w których często występuje personel organizacji WWE.

Firma czerpie też zyski z reklam na swoich stronach internetowych i witrynach stron trzecich, w tym na YouTube[3].

Gale wrestlingu

Mapa regionów z dostępem do WWE Network (kolor zielony)

Podstawową działalnością firmy WWE, na której opierają się wszystkie inne, jest organizowanie gal wrestlingu w formacie cotygodniowym lub pay-per-view. Część z nich jest emitowana w telewizji. Wszystkie docelowo zostają później umieszczone na WWE Network. WWE produkuje oryginalne materiały przez 52 tygodnie w ciągu roku, które są nadawane w 25 językach. Telewizja internetowa WWE Network, na której docelowo są zamieszczane wszystkie gale i programy, jest dostępna w 180 państwach[6].

Cotygodniowe programy

Główne brandy WWE: Raw i SmackDown i brand rozwojowy: NXT.
NazwaPremiery
(ET)		KanałDługość w minutachPierwszy odcinekRef
RawPoniedziałek, 8 pmUSA Network1801993-01-11 11 stycznia 1993(dts)[65]
SmackDownPiątek, 8 pmFox1201999-04-01T00:00:00.001 1 kwietnia 1999(dts)[66]
NXTWtorek, 8 pmUSA Network1202010-02-23 23 lutego 2010(dts)[67]
Main EventCzwartek, 8 pmWWE Network552012-10-03 3 października 2012(dts)[68]


Gale pay-per-view

Regularne coroczne gale pay-per-view
NazwaLiczba wszystkich gal z seriiData pierwszej galiData ostatniej galiMiejsce ostatniej galiGłówne wydarzenie
Royal Rumble351988-01-24 24 stycznia 1988(dts)2022-01-30 30 stycznia 2022(dts)St. Louis MissouriBrock Lesnar wygrał Royal Rumble match eliminując jako ostatniego Drew Mcintyre’a
Elimination Chamber122010-02-21 21 lutego 2010(dts)2022-02-19 19 lutego 2022(dts)Dżudda, Arabia SaudyjskaBrock Lesnar pokonał Bobby’ego Lashleya (c), Setha „Freakin” Rollinsa, Austina Theory’ego, Riddle’a i AJ Stylesa w Elimination Chamber matchu o WWE Championship
WrestleMania381985-03-31 31 marca 1985(dts)2 i 2022-04-03 3 kwietnia 2022(dts)Arlington, TeksasCzęść 1: Stone Cold Steve Austin pokonał Kevina Owensa w No Holds Barred matchu
Część 2: Roman Reigns pokonał Brocka Lesnara o WWE Championship i WWE Universal Championship
Backlash171999-04-25 25 kwietnia 1999(dts)2022-05-08 8 maja 2022(dts)Providence, Rhode IslandThe Bloodline (Roman Reigns i The Usos (Jey Uso i Jimmy Uso)) pokonali Drew McIntyre’a i RK-Bro (Randy’ego Ortona i Riddle’a) w Six-man Tag Team matchu
Hell in a Cell142009-10-04 4 października 2009(dts)2022-06-05 5 czerwca 2022(dts)Rosemont, IllinoisCody Rhodes pokonał Setha "Freakin" Rollinsa w Hell in a Cell matchu
Money in the Bank132010-07-18 18 lipca 2010(dts)2022-07-02 2 lipca 2022(dts)Paradise, NevadaTheory pokonał Drew McIntyre’a, Madcap Mossa, Omosa, Riddle’a, Samiego Zayna, Setha "Freakin" Rollinsa, Sheamusa w Money in the Bank ladder matchu
SummerSlam341988-08-29 29 sierpnia 1988(dts)2022-07-30 30 lipca 2022(dts)Nashville, TennesseeRoman Reigns (c) pokonał Brocka Lesnara w Last Man Standing matchu o Undisputed WWE Universal Championship
Extreme Rules142009-06-07 7 czerwca 2009(dts)2022-10-08 8 października 2022(dts)Filadelfia, PensylwaniaMatt Riddle pokonał Setha "Freakin" Rollinsa w Fight Pit matchu
Crown Jewel42018-11-02 2 listopada 2018(dts)2021-11-05 5 listopada 2021(dts)Rijad, Arabia SaudyjskaRoman Reigns (c) pokonał Logana Paula o Undisputed WWE Universal Championship
Survivor Series361987-11-26 26 listopada 1987(dts)2022-11-26 26 listopada 2022(dts)Boston, MassachusettsThe Bloodline (Roman Reigns, Solo Sikoa, Sami Zayn i The Usos (Jey Uso i Jimmy Uso)) pokonali The Brawling Brutes (Sheamusa, Ridge’a Hollanda i Butcha), Drew McIntyre’a i Kevina Owensa w WarGames matchu
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką

Obowiązujące zasady

W 2016 wyciekł dokument z zaleceniami dla pracowników dotyczącymi wydarzeń związanych z wrestlingiem. Z dokumentu wynika, że:

  • Ruch Piledriver jest zakazany.
  • Sędziowie powinni zachować wiarygodność, w związku z czym nie powinni odgrywać znaczącej roli w przebiegu walk, a zawodnicy nie powinni stawiać ich w kompromitującej sytuacji.
  • Wrestlerzy nie powinni zwlekać z wejściami na ring, nie mogą też w trakcie wejścia stawać na linach ringu.
  • Improwizowane segmenty promocyjne są zakazane. Wszystko co robi i mówi zawodnik w czasie segmentów promocyjnych musi być ustalone z Michaelem Hayesem, agentem lub producentem gali, i przez tę osobę zatwierdzone.
  • Chwyty poniżej pasa są niedopuszczalne, a wszelkie użycie krzeseł, stołów i innych przedmiotów w trakcie walki musi zostać wcześniej uzgodnione/ i zaakceptowane.
  • Zwlekanie w czasie walki w celu wywołania negatywnej reakcji u widzów przez heela, powinno zostać ograniczone do najważniejszych walk[69].

Terminologia

8 lipca 2015 do internetu wyciekł dokument z zaleceniami dla komentatorów i konferansjerów. Opisuje on rolę jaką mają odgrywać, a także terminologię, jakiej powinni używać. Analitycy dostrzegli, że zalecenia wypisane w dokumencie pokrywają się z praktyką WWE[70]. O tym, że lista zaleceń terminologicznych nadal jest w użyciu wspomniał Goldberg w podcaście w marcu 2017[71]. Do słów, których personel WWE nie powinien używać zaliczają się[72]:

  • Blood (pl. Krew)
  • Choke (pl. Duszenie)
  • Belt / Strap (pl. pas w odniesieniu do mistrzostwa) – zaleca się nazywanie tego co dany pas reprezentuje (mistrzostwo, tytuł, osiągnięcie)
  • Diva (pl. Diwa) – od lat 90. XX wieku do 3 kwietnia 2016 takim określeniem nazywano wrestlerki w WWE. Porzucenie tej praktyki zostało ogłoszone na WrestleManii 32.
  • Head Shot (pl. Strzał w głowę)
  • Trauma (pl. Uraz)
  • kayfabe
  • Mofos
  • House show (Nietransmitowana w telewizji gala) – zaleca się używanie terminu live event (pl. wydarzenie na żywo)
  • DQ (skrótowiec od słowa dyskwalifikacja)
  • the Anti-Diva
  • Spinal Injuries (pl. Kontuzję Kręgosłupa)
  • Victim (pl. Ofiara)
  • Violence (pl. Przemoc)
  • Violent (pl. Brutalny)
  • WWF (były skrótowiec WWE kiedy federacja nazwywała się World Wrestling Federation)
  • Wifebeater (pl. Damski Bokser)
  • Curb Stomp (Była nazwa finishera Setha Rollinsa) – zaleca się mówienie na tą akcję poprostu Stomp
  • Push
  • Being Over (pl. Być Skończonym)
  • Baby Face
  • Heel
  • Job
  • Jobber
  • Card (pl. Karta w określeniu karty walk)
  • Strangle (pl. Udusić)
  • Kill (pl. Zabić)
  • Murder (pl. Morderstwo)
  • Non-Title (określenie do stypulacji walki zwanej Non-Title match)
  • Attack (pl. Atak)

Personel

Personel WWE składa się z zapaśników, menadżerów, komentatorów, spikerów, osób przeprowadzających wywiady, sędziów, trenerów, producentów, scenarzystów oraz innych różnych pozycji. Kadra kierownicza i członkowie rady dyrektorów są również uwzględnieni. Zasięg kontraktów WWE rozciąga się od kontraktów rozwojowych po wieloletnie umowy. Większość pracowników głównego rosteru występuje na Raw, SmackDown, galach pay-per-view oraz live eventach. Zawodnicy z kontraktami rozwojowymi występują na NXT oraz live eventach przeznaczonych dla brandu NXT[73].

Zarząd

Stephanie McMahon – prezes rady dyrektorów i współ-dyrektor generalny WWE
  • Stephanie McMahon – prezes rady dyrektorów i współ-dyrektor generalny WWE
  • Nick Khan – prezes i współ-dyrektor generalny WWE
  • Paul "Triple H" Levesque – Chief Content Officer
  • JoEllen Lyons Dillon – były wiceprezes wykonawczy i Chief Legal Officer The ExOne Company
  • Steve Koonin – dyrektor generalny Atlanta Hawks i State Farm Arena
  • Ignace Lahoud – dyrektor generalny Majid Al Futtaim
  • Michelle McKenna – dyrektor generalny Michelle McKenna Collaborative i były dyrektor informacyjny National Football League
  • Steve Pamon – prezes Verzuz
  • Man Jit Singh – były prezes ds. rozrywki domowej w Sony Pictures Entertainment
  • Jeffrey R. Speed – były wiceprezes wykonawczy i dyrektor finansowy Six Flags
  • Alan M. Wexler – starszy wiceprezes ds. innowacji i rozwoju w General Motors
Komitety i ich członkowie[74]
(C – członek, L – lider)
OsobaKomitet
AudytuKompensacyjnyWykonawczySterujący i nominacji
Stephanie McMahonL
Nick KhanC
Paul LevesqueC
JoEllen Lyons Dillon
Steve KooninC
Ignace LahoudC
Michelle McKenna
Steve PamonCL
Man Jit SinghLC
Jeffrey R. SpeedLC
Alan M. WexlerC

Mistrzostwa i osiągnięcia

Mistrzostwa

Aktywne

Nieaktywne

Osiągnięcia

Trofeum André the Giant Memorial Trophy
OsiągnięcieOstatni zwycięzcaData wygranejLokalizacjaNotki
King of the RingXavier Woods21 października 2021Rijad, Arabia SaudyjskaPokonał Finna Bálora w finale turnieju na Crown Jewel.
Queen’s CrownZelina Vega21 października 2021Rijad, Arabia SaudyjskaPokonała Doudrop w finale turnieju na Crown Jewel.
Money in the Bank (męski)Theory2 lipca 2022Paradise, NevadaPokonał Drew McIntyre’a, Madcap Mossa, Omosa, Riddle’a, Samiego Zayna, Setha „Freakin” Rollinsa, Sheamusa na Money in the Bank.
Money in the Bank (żeński)Liv Morgan2 lipca 2022Paradise, NevadaPokonała Alexę Bliss, Asukę, Becky Lynch, Lacey Evans, Raquel Rodriguez i Shotzi na Money in the Bank.
Royal Rumble (męski)Brock Lesnar29 stycznia 2022St. Louis, MissouriWyeliminował jako ostatniego Drew McIntyre’a na Royal Rumble.
Royal Rumble (żeński)Ronda RouseyJanuary 29, 2022St. Louis, MissouriWyeliminowała jako ostatnią Charlotte Flair na Royal Rumble.
Dusty Rhodes Tag Team Classic (męski)The Creed Brothers
(Brutus Creed i Julius Creed)		15 lutego 2022Orlando, FlorydaPokonali MSK (Nasha Cartera i Wesa Lee) w finale turnieju na NXT: Vengeance Day.
Dusty Rhodes Tag Team Classic (żeński)Io Shirai i Kay Lee Ray22 marca 2022Orlando, FlorydaPokonały Dakotę Kai i Wendy Choo w finale turnieju na NXT 2.0.
André the Giant Memorial Battle RoyalMadcap Moss1 kwietnia 2022Dallas, TeksasWyeliminował jako ostatniego Finna Bálora na SmackDown.

Hall of Fame

Ceremonia WWE Hall of Fame w 2012
Dana Warrior, z posągiem The Ultimate Warriora w tle, prezentująca nagrodę Warrior Award w 2015

WWE posiada własną galerię sławy, WWE Hall of Fame, przeznaczoną dla osobowości szczególnie zasłużonych dla wrestlingu. Została utworzona 22 marca 1993, a jej pierwszym członkiem został André the Giant. Kolejne ceremonie, w trakcie których przyłączane są kolejne osobistości, mają miejsce dwa dni przed każdą galą z corocznej serii WrestleMania. Osobowości mogą zostać wprowadzone są za życia lub pośmiertnie oraz indywidualnie lub zespołowo (stajnie i tag teamy). WWE Hall of Fame posiada też osobne skrzydło dla celebrytów, przeznaczone dla sławnych ludzi, którzy przyczynili się do promocji wrestlingu, choć kojarzeni są z inną dziedziną, niż rozrywka sportowa. Istnieje też skrzydło Legacy dla osób związanych z wczesnym wrestlingiem, przede wszystkim z pierwszej połowy XX wieku.

W 2015 roku ustanowiono nagrodę Warrior Award, nazwaną na cześć wrestlera The Ultimate Warriora. Nagroda przedstawiana jest jako wyróżnienie dla osób, które odznaczyły się szczególną siłą i wytrwałością i które żyły z odwagą oraz pokorą, odzwierciedlającą nieposkromionego ducha The Ultimate Warriora. Nagroda jest wręczana corocznie przez Danę Warrior, wdowę po Warriorze. Choć WWE promuje laureatów Warrior Award jako osoby wprowadzone do Hall of Fame, te osoby nie mają swojego profilu w sekcji Hall of Fame na stronie WWE.com, a ich wizerunki nie widnieją w internetowej galerii wszystkich wprowadzonych.

Pomimo że nigdy nie powstał budynek odzwierciedlający fizycznie galerię sławy, WWE miało w planach zbudowanie takiego obiektu. W 2008, Shane McMahon, ówczesny wiceprezes wykonawczy od spraw medialnych WWE, oświadczył, że firma od lat gromadzi pamiątki po wrestlerach, które są opisywane i dzielone na kategorie w razie gdyby taki budynek miał powstać.

Po ceremonii w 2021 galeria liczyła 214 wprowadzonych. Na tę liczbę składa się 121 wyróżnionych indywidualnie wrestlerów, 17 zespołów (liczących razem 49 osób), 12 celebrytów, 7 laureatów nagrody Warrior Award oraz 46 członków skrzydła Legacy. 47 członków zostało wprowadzonych pośmiertnie.

Procesy sądowe

Poniżej zostały opisane sprawy sądowe, w których pozwana została firma WWE lub jej właściciel Vince McMahon, a także procesy, które doprowadziło do postawienia WWE lub McMahona w stan oskarżenia.

Skandal sterydowy

Sprawa Owena Harta

Owen Hart – zmarły w wypadku na arenie w 1999 roku

Wrestler Owen Hart zmarł 23 maja 1999 na gali WWF Over the Edge. Miał walczyć z mistrzem, The Godfatherem, o pas WWF Intercontinental Championship. Odgrywał w tym czasie komiczną postać superbohatera o imieniu The Blue Blazer. Przed walką miał wejść na arenę spuszczając się po linie z sufitu. Mechanizm zatrzaskowy zadziałał jednak niezgodnie z planem i otworzył się, gdy wrestler był na wysokości ponad 20 metrów. Hart spadł, zetknął się klatką piersiową z linami ringu, a następnie uderzył głową w narożnik, po czym z dużą siłą runął plecami na matę. Zmarł w drodze do szpitala. Wydarzenie to wywołało wiele kontrowersji i krytyki, między innymi ze strony rodziny zmarłego[75][76][77]. Ojciec Owena Harta, Stu Hart, tuż po wypadku wyraził przekonanie, że doszło do zaniedbania[76]. Brat Bret Hart oskarżył o zamordowanie brata głównego scenarzystę organizacji w tym okresie, Vince’a Russo[78]. Skrytykował też decyzję prezesa, Vince’a McMahona, o nieprzerwaniu gali po wypadku i stwierdził, że jego brat nie chciałby aby widowisko było kontynuowane po jego śmierci[79]. Kuzyn Owena Harta, Roddy Piper, w czasie jednej z gal TNA wygłosił przemówienie, w którym oskarżył pracującego wówczas dla organizacji Vince’a Russo o zabójstwo. Segment ten nie był zaplanowany przez organizację[80]. Wdowa po tragicznie zmarłym, Martha Hart, złożyła pozew sądowy przeciwko WWF, który w listopadzie 2000 zakończył się ugodą i wypłaceniem przez firmę 18 milionów dolarów[77].

Pozew o naruszenie znaku towarowego World Wide Fund for Nature

W 1994 brytyjska fundacja charytatywna World Wide Fund for Nature poskarżyła się World Wrestling Federation na używanie tego samego skrótowca – WWF. Fundacja zarejestrowała swój skrótowiec w 1961, a organizacja wrestlingu w 1989. Fundacja zgodziła się jednak by organizacja wrestlingu używała tego skrótowca w swoim logo pod warunkiem, że nie będzie on często wspominany w telewizji i kojarzony z wrestlingiem. W 2002 World Wide Fund for Nature oskarżyło World Wrestling Federation o naruszenie umowy z 1994 i wniosła sprawę do sądu, który odebrał organizacji wrestlingu prawo do używania skrótowca, w związku z czym organizacja postanowiła zmienić nazwę na World Wrestling Entertainment. W kolejnych latach wypracowano różne ugody, które pozwoliły WWE na używanie akronimu WWF w materiałach archiwalnych[28].

Pozwy związane z chroniczną encefalopatią pourazową

The Undertaker uderzający Brocka Lesnara składanym krzesłem w głowę

23 października 2014 były wrestler Billy Jack Haynes wniósł do sądu rejonowego w Portland w stanie Oregon pozew przeciwko WWE, w którym zarzucił organizacji rażąco złe traktowanie wrestlerów dla własnej korzyści oraz ukrywanie badań medycznych, a także zaprzeczanie badaniom i dowodom na to, że wrestlerzy WWE doznają traumatycznych urazów mózgu. Haynes wniósł również o przyznanie pozwu statusu zbiorowego, obejmującego innych byłych wrestlerów. Jego prawnicy mówili wówczas, że do pozwu może dołączyć około 500 byłych pracowników WWE. Haynes wniósł też o wymuszenie na firmie utworzenie funduszu powierniczego, z którego miały zostać wypłacone odszkodowania za kontuzje[81]. 21 stycznia 2015 podobny pozew wnieśli Vito LoGrasso i Evan Singleton, którzy w wyniku urazów odniesionych w czasie wykonywania zawodu mieli doznać urazów powodujących migrenę, utratę pamięci, zaburzenia depresyjne i głuchotę[82].

W 2016 Billy’ego Jacka Haynesa reprezentował adwokat Konstantine Kyros, któremu udało przekonać się do wspólnego pozwu jeszcze Russa McCullougha, Matthew „Luther Reigns” Wiese'a i Ryana Sakodę. Sędzia Vanessa Bryant rozstrzygnęła sprawę na korzyść WWE. W uzasadnieniu napisała, że wrestlerzy zostali zranieni przez innych uczestników tego, co powód opisał jako wyreżyserowane, a zatem w sposób, o którym powód wiedział lub powinien był przewidzieć. Kyrosowi udało się przekonać większą liczbę osób do podobnego pozwu zbiorowego[83]. Oskarżenie dotyczyło świadomego niedopatrzenia WWE, w wyniku którego wielu byłych zawodników cierpiało po latach na chroniczną encefalopatię pourazową. W 2018 pozew zbiorowy obejmował 60 osób. Były to, w kolejności alfabetycznej: Ferrin Jesse Barr vel JJ Funk, Ron Bass (w jego imieniu Ronald Scott Heard), Rodney Begnaud vel Rodney Mack, Bobbi Billard, Terry Michael Brunk vel Sabu, James Brunzell vel Jumpin’ Jim, Mark Canterbury vel Henry Godwin, Marc Copani vel Muhammad Hassan, Bryan Emmett Clark Jr. vel Adam Bomb, Barry Darsow vel Smash, Donald Driggers, Bill Eadie vel Ax, Michael “Mike” Enos vel Blake Beverly, Harry Masayoshi Fujiwara vel Mr. Fuji (w jego imieniu córka Kelli Fujiwara Sloan), George Gray vel One Man Gang, Susan Green vel Sue Green, Sylvain Grenier, Salavador Guerrero IV vel Chavo Guerrero Jr. Michael R Halac vel Mantaur, Judy Hardee vel Judy Martin, James Harris vel Kamala, Don Leo Heaton vel Don Leo Jonathan, Dave Hebner, Earl Hebner, Jon Heidenreich, Jonathan Hugger vel Johnny the Bull, Marty Jannetty, John Jeter vel Johnny Jeter, Mark Jindrak, Ken Johnson vel Slick, Rick Jones vel Black Bart, Brian Knighton vel Axl Rotten (w jego imieniu Barbara Marie Leydig i Bernard Knighton), Joseph M. Laurinaitis vel Road Warrior Animal, James Manley vel Jim Powers, Lou Marconi, Troy Martin vel Shane Douglas, Ashley Massaro vel Ashley, Omar Mijares vel Omar Atlas, Carlene B. Moore-Begnaud vel Jazz, Angelo Mosca vel King Kong Mosca, John Nord vel The Bezerker, Anthony Norris vel Ahmed Johnson, Larry Oliver vel The Crippler, Paul Orndorff vel Wonderful, Victoria Otis vel Princess Victoria, Chris Pallies vel King Kong Bundy, Ken Patera, Rod Price, Jon Rechner vel Balls Mahoney (w jego imieniu wdowa Gayle Schecter), Bruce “Butch” Reed vel The Natural, Charles Bernard Scaggs vel Flash Funk, Perry Satullo vel Perry Saturn, David Silva vel Sylvano Sousa, Timothy Alan Smith vel Rex King (w jego imieniu matka Shirley Fellows), Tracy Smothers vel Freddie Joe Floyd, James W. „Jimmy” Snuka (w jego imieniu wdowa i opiekunka Carole M. Snuka), Terry Szopinski vel The Warlord, Charles Wicks vel Chad Wicks, Sione Havea Vailahi vel The Barbarian i Boris Zhukov[84].

29 marca 2018 sędzia Vanessa Bryant rozstrzygnęła sprawę Vito LoGrasso i Evana Singletona na korzyść WWE. W uzasadnieniu podano, że nie ma dowodów na to by WWE wiedziało o ryzyku związanym z częstymi urazami głowy i długotrwałych skutkach z tym związanych. Według oświadczenia Bryant, nie można przypisać WWE wiedzy o tym przed 2008 rokiem[85].

Uwagi

Przypisy

  1. ↑ a b WWE Stock, Markets Inider [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  2. ↑ WWE® Reports Record 2021 Results and 2022 Business Outlook, 2022 (ang.).
  3. ↑ a b c d e World Wrestling Entertainment Inc (WWE), Reuters [dostęp 2018-04-20] (ang.).
  4. ↑ a b The Age of Territories, [w:] Keith Elliot Greenberg, Pro Wrestling: From Carnivals to Cable TV, Lerner Publications, 2000, s. 37-39, ISBN 978-0-8225-3332-0 [dostęp 2017-11-02] (ang.).
  5. ↑ Tim Hornbaker, World Wrestling Entertainment (WWE) Historical Timeline, legacyofwrestling.com, 2012 [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  6. ↑ a b Company Overview, WWE [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  7. ↑ a b c The History of the National Wrestling Alliance, Online World of Wrestling, 7 września 2014 [dostęp 2017-11-03] (ang.).
  8. ↑ a b The Expansion of Capitol Wrestling, [w:] Tim Hornbaker, National Wrestling Alliance: The Untold Story of the Monopoly That Strangled Professional Wrestling, ECW Press, 2007, ISBN 9781554902743 [dostęp 2018-01-29] (ang.).
  9. ↑ L.A. Jennings, Vince McMahon Sr. and the Dawn of Television, Vice Sports, 28 lipca 2016 [dostęp 2018-02-03] (ang.).
  10. ↑ Sergio Hernandez, On This Date in WWE History: Buddy Rogers becomes the first WWWF Champion, Cageside Seats, 29 kwietnia 2012 [dostęp 2018-03-31] (ang.).
  11. ↑ Buddy Rogers, Online World of Wrestling [dostęp 2018-03-31] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-12] (ang.).
  12. ↑ a b c The McMahon Dynasty, [w:] Brian Solomon, Pro Wrestling FAQ: All That's Left to Know About the World’s Most Entertaining Spectacle, Hal Leonard Corporation, 1 kwietnia 2015, ISBN 978-1-61713-627-6 [dostęp 2018-01-27] (ang.).
  13. ↑ Philip Kreikenbohm, Titles « Bruno Sammartino, Cagematch.net [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  14. ↑ World Wide Wrestling Federation Alumni (1963-1979), Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  15. ↑ C.J. Bradford, WWE and World Wildlife Fund reach a settlement, Cageside Seats, 22 sierpnia 2012 [dostęp 2018-04-03] (ang.).
  16. ↑ a b c d e f John Grasso, Historical Dictionary of Wrestling, Scarecrow Press, 6 marca 2014, XVII-XXX i 1-20, ISBN 978-0-8108-7926-3 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  17. ↑ a b c Graham Flanagan, The epic story of how Vince McMahon created WWE and conquered pro wrestling, Business Insider, 10 listopada 2016 [dostęp 2018-01-25] (ang.).
  18. ↑ Marc Middleton, Fans On Favorite WWE Eras, Emma Taunts Bayley With Magazine Spread, WrestlingInc.com, 21 lutego 2017 [dostęp 2018-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-06-20] (ang.).
  19. ↑ Hulk Hogan beats Iron Sheik to win first WWF title – Jan 23, 1984, History [dostęp 2018-02-09].
  20. ↑ The Rise of Vince McMahon, [w:] Scott Beekman, Ringside: A History of Professional Wrestling in America, Greenwood Publishing Group, 2006, s. 125, ISBN 978-0-275-98401-4 [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  21. ↑ Cyndi Lauper, Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-01] (ang.).
  22. ↑ Mr. T, Online World of Wrestling [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  23. ↑ a b Andrew Murray, Every WWE Era Since WrestleMania I – Ranked From Worst To Best, WhatCulture.com, 8 marca 2017 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  24. ↑ Tim Hornbaker, Legends of Pro Wrestling: 150 Years of Headlocks, Body Slams, and Piledrivers, Skyhorse Publishing, Inc., 3 stycznia 2017, ISBN 978-1-61321-875-4 [dostęp 2017-09-07] (ang.).
  25. ↑ Kevin Powers, The History of WCW, WWE, 23 lutego 2012 [dostęp 2017-11-04] (ang.).
  26. ↑ Geno Mrosko, The Montreal Screwjob happened 20 years ago today, Cageside Seats, 9 listopada 2017 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  27. ↑ WWF buys World Championship Wrestling – Mar. 23, 2001, CNN, 23 marca 2001 [dostęp 2018-04-12] (ang.).
  28. ↑ a b Mathaeus Abuwa, Here's why WWE changed its name from WWF, Sportskeeda, 24 października 2016 [dostęp 2018-04-16] (ang.).
  29. ↑ WWE to make Raw and SmackDown! distinct tv brands, corporate.wwe.com [dostęp 2016-07-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-17] (ang.).
  30. ↑ Joey Styles, The hardcore history of ECW, WWE, 24 lutego 2012 [dostęp 2018-04-17] (ang.).
  31. ↑ John Canton, Reacting to live WWE Smackdown on Tuesdays and return of the brand extension, The Comeback, 26 maja 2016 [dostęp 2016-07-20] (ang.).
  32. ↑ Alex Mccarthy, The wrestling world posts brilliant tributes to WWE legend Eddie Guerrero on Twitter, GiveMeSport, 13 listopada 2017 [dostęp 2017-11-18] (ang.).
  33. ↑ WWE Saddened By Death of Eddie Guerrero, WWE, 13 listopada 2005 [dostęp 2018-04-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-15] (ang.).
  34. ↑ Eddie Guerrero, Michael Krugman, Cheating death, stealing life : the Eddie Guerrero story, New York: Pocket Books, 2005, ISBN 978-0-7434-9353-6, OCLC 60392083 (ang.).
  35. ↑ Ed Grabianowski, How Pro Wrestling Works, HowStuffWorks, 13 stycznia 2006 [dostęp 2017-11-07] (ang.).
  36. ↑ Selena Roberts, Entertainers in Sports Are Grappling With Reality, „The New York Times”, 8 lipca 2007, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-02-11] (ang.).
  37. ↑ Michael Hamflett, 10 Ways The Chris Benoit Double-Murder/Suicide Case Changed WWE Forever, „WhatCulture.com”, 24 czerwca 2017 [dostęp 2017-11-04] (ang.).
  38. ↑ WWE goes PG, WWE, 22 lipca 2008 [dostęp 2018-02-06] (ang.).
  39. ↑ Aditya Rangarajan, The 5 important eras in WWE history, 25 marca 2015 [dostęp 2018-02-04] (ang.).
  40. ↑ 3. It Used To Be An Awful „Reality” Show, [w:] Scott Fried, 10 Things WWE Wants You To Forget About NXT, WhatCulture.com, 6 grudnia 2015 [dostęp 2018-04-18] (ang.).
  41. ↑ NXT Championship, WWE [dostęp 2018-04-18] (ang.).
  42. ↑ NXT Women’s Championship, WWE [dostęp 2018-04-18] (ang.).
  43. ↑ NXT Tag Team Championships, WWE [dostęp 2018-04-18] (ang.).
  44. ↑ Brian Steinberg, WWE’s ‘Smackdown’ Will Move to Live Broadcast on USA (EXCLUSIVE), 25 maja 2016 [dostęp 2016-07-20] (ang.).
  45. ↑ Joe Palazzolo i Ted Mann, WWE Board Probes Secret $3 Million Hush Pact by CEO Vince McMahon, Sources Say, „The Wall Street Journal”, 15 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-15] (ang.).
  46. ↑ WWE® & Board of Directors Joint Release, WWE Corporate, 17 czerwca 2022 [dostęp 2022-06-17] (ang.).
  47. ↑ Vince McMahon Opens WWE Smackdown, Highlights ‘Then, Now, Together, Forever’, 411Mania.
  48. ↑ Vince McMahon Retires As WWE CEO At Age 77, Fightful.
  49. ↑ Vince McMahon Retires, WWE Corporate, 22 lipca 2022 [dostęp 2022-07-22] (ang.).
  50. ↑ Triple H To Assume All WWE Creative Responsibilities, Nick Khan And Stephanie McMahon Named Co-CEOs, Fightful.
  51. ↑ WWE SmackDown live results: The first show of the post-Vince McMahon era.
  52. ↑ WWE Starts Post-Vince McMahon Era With Strong Q2 Numbers; Co-CEO Stephanie McMahon Lauds Father As “True Founder And Entrepreneur”.
  53. ↑ Predicting How WWE Will Change in the Post-Vince McMahon Era.
  54. ↑ WWE changes in a post-Vince McMahon era will benefit AEW: promotional rival Tony Khan.
  55. ↑ WWE starts post-Vince McMahon era with strong Q2.
  56. ↑ 'It is the dawning of a new era': How WWE moves forward without Vince McMahon.
  57. ↑ Becky Lynch: It’s ‘the dawning of a new era’ in WWE without Vince McMahon.
  58. ↑ ‘SummerSlam’ Was Just the Start of WWE’s Fascinating Next Era.
  59. ↑ WWE SummerSlam 2022 review: The start of a new era.
  60. ↑ WWE ending NXT UK, being rebranded in 2023; Shawn Michaels promoted.
  61. ↑ WWE announces Paul 'Triple H' Levesque's promotion to chief content officer.
  62. ↑ In what countries is WWE Network available?, WWE Network [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  63. ↑ Programy dostępne na WWE Network, WWE Network [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  64. ↑ Wade Keller, WWE Network subscriptions grow, but sharp decline in year-to-year growth indicates WWE Network subscriptions are largely leveling off (w/Keller's Analysis), PWTorch, 8 lutego 2018 [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  65. ↑ WWE Monday Night RAW w bazie IMDb (ang.)
  66. ↑ WWF SmackDown! w bazie IMDb (ang.)
  67. ↑ WWE NXT w bazie IMDb (ang.)
  68. ↑ WWE Main Event w bazie IMDb (ang.)
  69. ↑ John Hutchinson, Sensational leaked document reveals the things WWE wrestlers are BANNED from doing, The Sun, 15 grudnia 2016 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  70. ↑ Nick Schwartz, Read the leaked instructions given to WWE to announcers, For The Win, 8 lipca 2015 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  71. ↑ Goldberg Confirms List Of Banned WWE Words (Photo), PWMania, 26 marca 2017 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  72. ↑ Full ​List Of Words Vince McMahon Banned In WWE And Unbanned By Triple H, „SportsAmaze”, 7 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-16] (ang.).
  73. ↑ Live & Televised Entertainment, WWE, 31 stycznia 2009 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  74. ↑ Board, Committee and Charters, WWE [dostęp 2018-04-21] (ang.).
  75. ↑ 8 Wrestlers Who Died In The Ring And 8 Close Calls, TheSportster, 22 sierpnia 2017 [dostęp 2017-11-15] (ang.).
  76. ↑ a b CNN – Wrestler Owen Hart killed in fall during stunt, CNN, 24 maja 1999 [dostęp 2017-11-08] (ang.).
  77. ↑ a b Chris Flynn, 15 Things WWE Wants You To Forget About The Hart Family, TheRichest, 31 lipca 2016 [dostęp 2018-11-11] [zarchiwizowane z adresu 2018-11-11] (ang.).
  78. ↑ Alastair Davidson, WWE: Owen Hart's brother blames Vince Russo for wrestler's death in Twitter rant, GiveMeSport, 29 lipca 2014 [dostęp 2019-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-21] (ang.).
  79. ↑ Ben Halls, Fake Sport, Real Death: The Bizzare Relationship Between Professional Wrestling and Fatality, Vice, 22 lutego 2017 [dostęp 2018-01-24] (ang.).
  80. ↑ 9. Roddy Piper On Vince Russo, [w:] Jack Morrell, 10 Greatest Worked Shoots In Wrestling History, WhatCulture.com, 7 sierpnia 2014 [dostęp 2018-01-24] (ang.).
  81. ↑ Kevin Harden, Billy Jack Haynes wrestles WWE into federal court, Portland Tribune, 24 października 2014 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  82. ↑ Tom Llam, Former Wrestlers File Concussion Lawsuit Against WWE, ABC News, 21 stycznia 2015 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  83. ↑ Des Bieler, Dozens of wrestlers sue WWE over CTE, effects of traumatic brain injuries, Chicago Tribune, 19 lipca 2016 [dostęp 2018-04-22] (ang.).
  84. ↑ Treść pozwu zbiorowego przeciwko WWE.
  85. ↑ Jeff D. Gorman, Federal Judge Clears WWE in Concussion Lawsuit, Courthouse News Service, 30 marca 2018 [dostęp 2018-04-22] (ang.).

Linki zewnętrzne

WWE, Inc.
Historia
Programy telewizyjne
Cotygodniowe
Gale pay-per-view i
WWE Network
Inne
Personel
Powiązania
  • WWE 2K
  • WWE Books
  • WWE Libraries Inc.
  • WWE Magazine
  • WWE Music Group
  • WWE Studios
  • WWE Home Video
  • WWE Network
  • WWE Performance Center
  • Tapout
Dawne powiązania
Znaczące przejęcia
  • World Championship Wrestling
  • Extreme Championship Wrestling
  • American Wrestling Association
  • World Class Championship Wrestling
  • Smoky Mountain Wrestling
  • Global Wrestling Federation
  • Georgia Championship Wrestling
  • World Wrestling Council
  • Deep South Wrestling
  • Florida Championship Wrestling
  • Heartland Wrestling Association
  • Memphis Championship Wrestling
  • Power Pro Wrestling
  • Smoky Mountain Wrestling
  • United States Wrestling Association
  • Ultimate Pro Wrestling
Partnerzy
Mistrzostwa i osiągnięcia
Podział na brandy
Brandy
WWE Draft

Media użyte na tej stronie

Usa edcp location map.svg
Autor: Uwe Dedering, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of the USA (without Hawaii and Alaska).

EquiDistantConicProjection:
Central parallel: 

* N: 37.0° N

Central meridian: 

* E: 96.0° W

Standard parallels: 

* 1: 32.0° N
* 2: 42.0° N

Made with Natural Earth. Free vector and raster map data @ naturalearthdata.com.

Formulas for x and y: 

x = 50.0 + 124.03149777329222 * ((1.9694462586094064-({{{2}}}* pi / 180))
      * sin(0.6010514667026994 * ({{{3}}} + 96) * pi / 180))
y = 50.0 + 1.6155950752393982 * 124.03149777329222 * 0.02613325650382181
      - 1.6155950752393982  * 124.03149777329222 *
     (1.3236744353715044  - (1.9694462586094064-({{{2}}}* pi / 180)) 
      * cos(0.6010514667026994 * ({{{3}}} + 96) * pi / 180))
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Industriegebiet.png
Autor: Sal73x, Licencja: CC BY-SA 3.0
Sign for industry
Bruno WWWF Champion.jpg
Bruno Sammartino as WWWF Champion
WWE SmackDown (2019) Logo.svg
Logo of WWE SmackDown
USA Connecticut location map.svg
Autor: Alexrk2, Licencja: CC BY 3.0
Ta mapa została stworzona za pomocą GeoTools.
WWE Hall of Fame - Class of 2012 (7153380305).jpg
Autor: Ed Webster, Licencja: CC BY 2.0
WWE Hall of Fame - Class of 2012
André the Giant trophy.jpg
Autor: Miguel Discart from Bruxelles, Belgique, Licencja: CC BY-SA 2.0
2015-03-28_08-18-46_ILCE-6000_DSC04210
WWE NXT Logo (2022).svg
The new logo for WWE NXT
Dana Warrior Award.jpg
Autor: Miguel Discart from Bruxelles, Belgique, Licencja: CC BY-SA 2.0
Dana Warrior presents the Warrior Award at the 2015 WWE Hall of Fame induction ceremony
WWE Raw Logo 2019.svg
The new logo for WWE RAW
WWE Logo.svg
WWE logo with a drop shadow
Cena With Spinner Belt.jpg
جون سينا حامل لقب دبليو دبليو إي.
WWE - Wembley Arena 140994 (6).jpg
Autor: Mandy Coombes, Licencja: CC BY-SA 2.0
Professional wrestler Owen Hart
Availability of WWE Network.svg
Autor: JCRules, Licencja: CC BY-SA 4.0
This is the availability of the WWE Network worldwide.
 
Countries where WWE Network is available
 
Countries where WWE Network is unavailable
 
No information

Source:

WWE Network logo.svg
WWE Network logo
Stephanie McMahon November 2018 (cropped).jpg
Autor: Web Summit, Licencja: CC BY 2.0
6 November 2018; Stephanie McMahon, WWE on Centre Stage during the opening day of Web Summit 2018 at the Altice Arena in Lisbon, Portugal. Photo by Seb Daly/Web Summit via Sportsfile